เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 66

แอเรียนไม่ได้ตอบกลับ มาร์ค เทรมอนต์ จะเชื่อใจเธอได้อย่างไร? เขาไม่เคยเชื่อใจเธอเลย...

หัวใจของแมรี่ปวดร้าวเมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้ อย่างไรก็ตามเธอก็ไร้อำนาจเช่นกัน

คืนนั้นที่แอเรียนยืนกราน แมรี่จึงกลับบ้านไปพักผ่อน ไม่จำเป็นต้องอยู่กับเธอที่โรงพยาบาล เธอแค่ไม่สบายและดูแลตัวเองได้ ส่วนใหญ่เธอจะต้องอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาหนึ่งวันภายใต้การสังเกต เธอจะออกไปได้ในวันรุ่งขึ้น

ดูเหมือนเธอจะหลับไม่ลงอาจเป็นเพราะเธอนอนมากเกินไปในตอนกลางวัน เธอหลับตาและนอนลงบนเตียงในโรงพยาบาลความคิดมากมายรบกวนจิตใจของเธอ

"คุณกำลังทำอะไร?!" ใครบางคนที่อยู่นอกวอร์ดตะโกนออกมาในทันใด

แอเรียนกระโดดด้วยความตกใจ เธอลืมตาขึ้นเพื่อดูใบหน้าของชายคนหนึ่งที่หายไปจากหน้าต่างบานเล็กเหนือประตู ใครกำลังสอดแนมเธอในความดึกสงัดด?!

เธอกลัวเกินกว่าจะอยู่ต่อไปได้ เธอเก็บข้าวของและออกจากโรงพยาบาลโดยสวมชุดของโรงพยาบาล เธอไม่ได้กรอกเอกสารการปล่อยตัวกลับบ้านของเธอด้วยซ้ำ

ทุกอย่างเงียบงันเมื่อเธอกลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ แสงไฟกะพริบของโคมไฟทางเดินที่ประตูหลักและสวน มาร์คไม่อยู่บ้าน…

เธอกลับไปที่ห้องของเธอและนอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม หัวใจของเธอค่อย ๆ รู้สึกสงบมากขึ้น เป็นเรื่องจริง… บ้านมีเวทมนตร์พิเศษชนิดหนึ่งที่หาไม่ได้จากที่ไหน

โรงพยาบาล

ร่างสูงเดินเข้ามาหาแอเรียนอย่างช้า ๆ นิ้วเรียวยาวของเขาจับลูกบิดประตูแล้วค่อย ๆ ดันประตูให้เปิดออกไป เมื่อเขาเห็นเตียงในโรงพยาบาลที่ว่างเปล่าเขาก็ตัวแข็งทื่อเเละหันไปรอบ ๆ และเดินไปที่สอบถามพยาบาลอย่างรวดเร็ว "เธออยู่ที่ไหน?! ผู้ป่วยบนเตียงโรงพยาบาลหมายเลขยี่สิบสามอยู่ที่ไหน?!”

นางพยาบาลสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นใบหน้าบูดบึ้งของชายคนนั้นจึงรีบไปตรวจสอบ “ดิฉัน…ดิฉันไม่ทราบค่ะ…”

แมรี่รับทราบและก้าวไปข้างหน้าเพื่อถามว่า “นายท่านต้องการอาหารเช้าไหมคะ”

เป็นการยากที่จะระบุอารมณ์บนใบหน้าของมาร์ค “ไม่” จากนั้นเขาก็ออกจาก คฤหาสน์ เทรมอนต์ทันทีโดยไม่ได้อยู่อีกต่อไป

เมื่อแอเรียนตื่นขึ้นมา แมรี่ก็เสิร์ฟอาหารเช้าที่ห้องอาหารด้วยรอยยิ้ม “แอริ ทำไมคุณถึงออกจากโรงพยาบาลโดยไม่บอกใคร? คุณไม่ได้โทรหาฉันให้ไปรับคุณด้วยซ้ำ นายท่านไปหาคุณที่โรงพยาบาล แต่พบว่าคุณไม่อยู่ที่นั่นและใช้เวลาตามหาคุณกว่าสี่ชั่วโมง คราวหน้าอย่าทำอะไรแบบนั้นอีกนะ…”

แอเรียนตกใจมาก แต่ไม่นานก็กลับมาสงบได้ “อืม… แมรี่ คุณช่วยไปโรงพยาบาลและจัดการเอกสารการให้กลับบ้านของฉันเมื่อคุณมีเวลา ในภายหลังได้ไหม? พรุ่งนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่าและฉันไม่อยากลากร่างที่น่าสมเพชนี้ไปไหนมาไหน ไม่เป็นไร…"

แมรี่หยุดชั่วคราวแล้วพูดว่า “แอริ… ทำไมคุณไม่ขอให้นายท่านกลับบ้านล่ะ พรุ่งนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า คุณทั้งคู่เป็นเด็กที่โชคร้ายและควรจะอยู่ด้วยกันในเวลาแบบนี้ มิฉะนั้นที่ดินขนาดใหญ่นี้จะรู้สึกเย็นและว่างเปล่า”