เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 662

“ก็ได้ ฉันจะพูด ฉันต้องการวิลล่าบนเนินเขาซาน เพเลกรีโน่และเงินสด 15 ล้านดอลลาร์ นี่คือเงื่อนไขของฉัน เงื่อนไขนี้ไม่สามารถต่อรองได้”

มันเป็นเนื้อหาในการสนทนาของเธอกับมาร์คเมื่อสามวันก่อน ที่ถูกตัดให้เหลือสองสามประโยค เพียงพอที่จะทำให้เรื่องง่ายขึ้น เพียงพอที่จะกำหนดได้ชัดเจนว่าเธอเป็นคนขุดทองที่ชั่วร้าย!

การตั้งครรภ์นอกสมรสของเธอก็ถูกเปิดเผยและกลายเป็นเรื่องไก่และวัวโดยชาวเน็ต ชาวเน็ตบางคนได้เผยแพร่หมายเลขโทรศัพท์และหมายเลขประจำตัวของเธอด้วย

ตอนนี้โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นจากคนที่โทรมาสแปม ทำให้เธอต้องปิดเครื่องไว้

ตอนนี้เธอต้องซ่อนตัวอยู่ในโรงแรมเพราะกลัวเกินกว่าจะก้าวออกไป! ก่อนหน้านี้ ตอนที่เธอไปพบมาร์ค เธอได้ระมัดระวังคำพูดของเธอมากเพราะเธอกลัวว่าบทสนทนาจะถูกบันทึกไว้ น่าเสียดายที่ความกังวลใจของเธอในกระบวนการนี้คือการล่มสลายของเธอ ...

ในขณะนี้ แอตติคัสเผชิญกับการสัมภาษณ์จากสื่อต่าง ๆ อย่างสงบ โดยให้รายละเอียดเกี่ยวกับข้อพิพาทของเขากับเธอ นักเรียนคนก่อน ๆ ของแอตติคัสก็ก้าวออกมาเป็นพยานด้วย เมื่อเธอดูฉากนี้ต่อหน้าเธอทางโทรทัศน์ เธอก็กรีดร้องเหมือนคนบ้าว่า “ฉันไปทำอะไรให้? แอตติคัส เวสต์! ทำไมคุณถึงต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย?”

หลังจากที่ระบายความหงุดหงิดออกมาเธอก็หยิบโทรศัพท์แล้วกดหมายเลขของมาร์คด้วยมือที่สั่น “ทำไม? คุณเป็นคนทำสิ่งนี้ใช่ไหม?”

อีกด้านหนึ่งของสาย มาร์คฟังดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจเลย “ผมบอกว่าผมจะให้ทุกอย่างที่คุณต้องการไม่ใช่เหรอ? คุณได้เปลี่ยนเรื่องราวของคุณไหม? ผมแค่เผยแพร่ความจริง เช่นเดียวกับคุณ มันไม่เหมาะสมเหรอ? ไม่ต้องกังวล เงินจะถูกโอนในไม่ช้า มาที่สำนักงานของผมเพื่อทำสัญญาให้เสร็จเมื่อคุณสะดวกด้วยล่ะ”

เธอไม่เคยคิดที่จะเปิดเผยตัวเองหมดเปลือกเช่นนี้ ตอนนี้สถานการณ์ได้พัฒนาไปถึงจุดที่ไม่สามารถหวนกลับได้ เธอไม่สามารถออกจากโรงแรมได้ด้วยซ้ำ

ไม่ต้องพูดถึงสำนักงานของมาร์คเพื่อทำสัญญาในที่โล่งเลย วิลล่าหลังนั้นกับเงิน 15 ล้านดอลลาร์เหมือนมันฝรั่งที่ร้อน ชายคนนี้มีเล่ห์เหลี่ยมที่ร้ายกาจ เธอจะกล้าเอาอะไรจากเขาได้อย่างไร? เธออาจจะต้องละทิ้งสิ่งที่เธอขอ “คุณเทรมอนต์… คุณไม่ได้ตั้งใจที่จะปล่อยฉันไปตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม?”

“แอตติคัส… ฉันยอมแล้ว… ปล่อยฉันไปเถอะ ปล่อยลูกของฉันไปด้วย! มาหาฉันที่โรงแรมเป็นครั้งสุดท้ายหน่อย ไม่งั้นฉันจะกระโดดลงจากหน้าต่างนี้!”

แอตติคัสไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้น แต่เขาไม่ได้โง่พอที่จะไปพบเธอด้วยตัวเขาเอง เขาจึงพาซัมเมอร์ไปด้วย

เมื่อพวกเขาไปถึงโรงแรม เบอร์นาเด็ตต์ก็จ้องไปที่ซัมเมอร์เป็นเวลานานมาก ตอนแรกดวงตาของเธอเปลี่ยนจากความตกใจไปเป็นประหลาดใจจนเป็นความเงียบในท้ายที่สุด “ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงไม่มีผู้หญิงคนไหนสามารถเข้าหาเขาได้… ถ้าฉันได้พบคุณก่อนหน้านี้ ฉันก็คงไม่คิดจะทำแบบนี้เหมือนกัน”

ซัมเมอร์เดินไปที่หน้าต่างด้วยใบหน้าที่ซีดเผือก เธอเอื้อมมือไปเปิดผ้าม่านซึ่งถูกปิดไว้แน่นมาหนึ่งสัปดาห์แล้ว “นอกจากอายุแล้ว เธอเทียบฉันไม่ได้เลยจริง ๆ ถ้าเธอมีอะไรจะพูดก็ลุยเลย พวกเรายุ่งมาก”