เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 663

เบอร์นาเด็ตต์นั่งลงข้างเตียงอย่างทรุดโทรม ผมของเธอยุ่งเหยิงและสายตาของเธอที่มีต่อแอตติคัสนั้นก็ซับซ้อน สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะไม่พูดอะไร

เธอคิดว่าเขาจะมาคนเดียว แต่ตอนนี้ซัมเมอร์ดันมาด้วย เธอไม่อาจเปิดเผยรายละเอียดที่ทนไม่ได้ดังกล่าวให้โลกรู้ได้ นี่คือศักดิ์ศรีขั้นสุดท้ายของเธอ “ไม่มีอะไร ฉันแพ้แล้ว ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา เด็กคนนั้นไม่ใช่ของคุณ นั่นคือทั้งหมด”

ซัมเมอร์มองเบอร์นาเด็ตต์อย่างรังเกียจ เธอคิดว่าเธอจะได้ยินการเปิดเผยข้อมูลใหม่จากเบอร์นาเด็ตต์ เธอไม่ได้คาดว่าจะได้ยินสิ่งนี้ “เธอมันไร้ค่า เรากลับกันเถอะ โชคดีนะคุณเลกรานด์”

ในท้ายที่สุด เบอร์นาเด็ตต์ก็ไม่ได้รับบ้านหรือเงินของมาร์คไว้ นอกจากความพินาศอย่างสมบูรณ์แล้ว เธอก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรจากการเอารัดเอาเปรียบของเธอเลย คำขอสุดท้ายของเธอคือขอให้มาร์คกำจัดการสนทนาทางอินเทอร์เน็ตและมอบความสงบสุขให้กับเธอ เธอไม่มีปัญญาที่จะเล่นกับผู้ชายคนนี้

การแบ่งแยกครั้งใหญ่ที่ไม่อาจแก้ไขได้นี้ได้แยกแจ็คสันและแอตติคัสออกจากกัน ซัมเมอร์ไม่ได้ขอให้แจ็คสันไปทานอาหารเย็นที่คฤหาสน์เวสต์เหมือนทุกสัปดาห์อีกต่อไป ถ้าพ่อกับลูกต้องมาเจอกัน พวกเขาจะทำตัวเป็นศัตรูกันแน่นอน

ตอนแรกแอตติคัสและซัมเมอร์วางแผนที่จะจัดงานเลี้ยงเพื่อแสดงความขอบคุณต่อมาร์ค อย่างไรก็ตาม ชายคนนั้นกลับปฏิเสธ เขาเข้ามามีส่วนร่วมในตอนแรกเพียงเพื่อช่วยแจ็คสัน เพื่อนสนิทของเขา เท่านั้น

ความมีน้ำใจของพวกเขาไม่ได้สำคัญสำหรับมาร์ค อีกอย่าง นอกจากจะทำงานในสำนักงานแล้ว มาร์คยังใช้เวลาว่างที่เหลือเพื่อดูแลแอเรียนที่บ้านอีกด้วย เขาไม่มีเวลาทำอย่างอื่นเลยจริง ๆ

ไม่นานหลังจากนั้นเมืองหลวงก็ต้อนรับหิมะแรกของปี แอเรียนนั่งอ่านหนังสือในห้องนอนอันอบอุ่นของเธอ เธอนั่งบนเก้าอี้ตัวโปรดของมาร์คตรงหน้าหน้าต่างฝรั่งเศส ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงชอบเก้าอี้ตัวนี้มาก

มันเป็นเพราะมันให้มุมมองที่กว้างมาก เพียงพอที่จะมองออกไปที่ส่วนหนึ่งของสวนและประตูนอกบริเวณ มีต้นไม้เก่าแก่อยู่ตรงข้ามหน้าต่างที่ปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวปุยด้วย การมองดูหิมะจากจุดชมวิวของเธอทำให้เธอรู้สึกแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

ดูเหมือนหิมะที่โปรยปรายลงมาจะไม่หยุดตก จากการถูกดึงดูดความสนใจจากทิวทัศน์ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะวางหนังสือของเธอลงเพื่อเปิดหน้าต่างพลางยื่นมือออกไป เกล็ดหิมะที่เย็นยะเยือกตกลงบนมือของเธอแล้วละลายหายไปอย่างรวดเร็ว ความงามนี้หายวับไปเร็ว แต่มันงดงามมากเช่นกัน

ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกว่ามีผ้าห่มบาง ๆ ถูกห่มให้เธอ เธอหันกลับไปมอง มาร์คนั่นเอง เขาเพิ่งกลับมาถึงบ้านดังนั้นตัวเขาจึงยังคงมีอากาศที่เย็นจากข้างนอกติดเข้ามาด้วย “ข้างนอกมันหนาว ปิดหน้าต่างเถอะ ถ้าเธอเบื่อฉันจะพาเธอออกไปเดินเล่นเมื่ออากาศดีขึ้น”

แอเรียนหยุดชั่วคราวเมื่อสังเกตเห็นแววตาที่เยือกเย็นในดวงตาของเขาแล้วพูดว่า “ยังไงก็ตาม นายาได้ส่งบัญชีรายได้ต่อเดือนมาให้ฉันแล้ว ฉันไม่มีเวลาดูมัน ตอนแรกฉันไม่ต้องการตรวจสอบบัญชีเพราะฉันเชื่อใจเธอจริง ๆ แต่เธอยืนยันว่าฉันต้องตรวจสอบมันทุกเดือน ฉันขี้เกียจเกินไปที่จะทำมัน คุณช่วยหาเวลาว่างเพื่อทำให้ฉันหน่อยได้ไหม?”

ปกติเธอจะไม่ค่อยขออะไร มาร์คจึงตอบตกลงด้วยความยินดี “ได้สิ”

ตอนกลางดึกที่เงียบสงัด แอเรียนตื่นขึ้นจากความหิวโหย คืนนั้นเธอไม่ได้อยากอาหารมากนัก เธอจึงไม่ได้กินอะไรมาก แต่ตอนนี้เธอกำลังหิวโหยและท้องของเธอก็ปั่นป่วนจริง ๆ

ความหิวพาเธอลงไปที่ห้องครัวเพื่อหาอะไรกิน เมื่อเธอมาถึงห้องครัว เธอก็เห็นว่าไฟในครัวยังเปิดอยู่ เธอคิดว่าต้องเป็นแมรี่แน่ ๆ เธอจึงเรียกเบา ๆ ว่า “แมรี่ ฉันหิว มีอะไรให้กินไหม?”

แมรี่มีนิสัยชอบตื่นกลางดึกเพื่อมาดื่มน้ำสักแก้ว ผู้คนมักจะติดนิสัยแปลก ๆ เมื่ออายุเพิ่มขึ้น แต่เธอกลับต้องแปลกใจที่คนในครัวไม่ใช่แมรี่แต่กลับเป็นมาร์ค เขากำลังทำกาแฟ เมื่อเขาได้ยินเสียงของเธอ เขาก็ถามว่า “เธออยากกินอะไร? ของที่เหลือถูกโยนทิ้งไปหมดแล้ว มันไม่ดีต่อสุขภาพด้วย กินราเมงไหมล่ะ? ไปรอเลย เดี๋ยวฉันทำให้”