เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 677

เช้าวันรุ่งขึ้น มาร์คเดินลงไปข้างล่างด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แมรี่ที่เห็นว่าเขาดูมีความสุขมากจึงถามว่า “วันนี้มีอะไรดี ๆ เกิดขึ้นเหรอนายท่าน? เช้านี้นายท่านอารมณ์ดีเชียว นายหญิงตื่นหรือยังคะ? ให้ฉันไปเรียกเธอมาทานอาหารเช้าไหม?”

มาร์คยืดจัดเนคไทให้ตรง “ไม่มีอะไรมาก ผมแค่ชอบอากาศวันนี้ เธอตื่นแล้ว ไปบอกให้เธอลงมาเลย”

แมรี่มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างสงสัย หิมะกำลังตก อากาศแบบนี้ดีตรงไหน?

แอเรียนตัวสั่นเมื่อเธอลงมาถึงชั้นล่าง เธอสงสัยว่าใครเปิดประตูที่ชั้นล่างทิ้งไว้ เกล็ดหิมะปลิวไปตามอากาศที่เย็น แมรี่รีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว

“คุณหนาวเหรอ? ใส่เสื้อผ้าเพิ่มอีกสักชั้นเถอะค่ะ คุณคงไม่อยากเป็นหวัดหรอก เมื่อคุณยังเล็กคุณมักจะสวมเสื้อผ้าบางไปโรงเรียนในช่วงฤดูหนาวเสมอ ดังนั้นคุณจะเป็นหวัดทุกฤดูหนาวและจะฟื้นตัวหลังจากที่ฤดูกาลเปลี่ยนไปเท่านั้น

ร่างกายของคุณอ่อนแออยู่เสมอและคุณมีแต่จะอ่อนแอลงเท่านั้น คุณจะต้องใช้เวลานานหลายปีกว่าคุณจะกลับมาสุขภาพแข็งแรงเหมือนเดิม”

แอเรียนเหลือบมองไปที่มาร์ค แน่นอนว่าสีหน้าเขาเปลี่ยนไปแล้ว เขารู้ว่าเขาเคยใจร้ายกับเธอแค่ไหนใช่ไหม? เขาจะไม่มีวันให้อะไรดี ๆ กับเธอเว้นแต่ว่าเธอจะร้องขออย่างน่าสมเพช เธอสามารถสวมเสื้อผ้าชิ้นเดียวได้นานหลายปีโดยที่เขาจะไม่ห่วงใยเธอ

“คุณไม่มีอย่างอื่นให้ทำแล้วเหรอแมรี่?” เขาถามด้วยเสียงอู้อี้

แมรี่เพิ่งตระหนักได้ว่าเธอไม่ควรนำเรื่องในอดีตขึ้นมาพูด “เอ่อ… ใช่! ดิฉันยุ่งมาก ดิฉันกำลังต้มซุปอยู่ในครัว ดืฉันต้องไปแล้วค่ะ!"

หลังจากที่กินอาหารเช้าเสร็จมาร์คก็จุมพิตที่หน้าผากของเธอก่อนที่จะเดินออกไป “รอฉันกลับมาบ้านด้วยนะ”

เธอพยักหน้าอย่างแข็งทื่อและมองเขาเดินออกไปในหิมะที่แผดเผา เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย

ทำไมสิ่งนี้ถึงรู้สึกสมบูรณ์แบบสำหรับเธอ? มันเป็นเรื่องชั่วคราวหรือไม่? หรือเป็นไปได้ไหมว่ามันจะกลายเป็นเรื่องปกติ? เธอสามารถเพลิดเพลินกับสิ่งเหล่านี้ด้วยความอุ่นใจได้จริงหรือ?

เธอสามารถ… อยู่กับเขาอย่างมีความสุขตลอดไปได้จริงหรือ? ในช่วงเวลานั้น ความคิดมากมายหลั่งไหลเข้ามาในหัวของเธอ การจากไปของพ่อของเธอและสิ่งที่คุณย่าของเธอพูดไว้ เธอสามารถปล่อยมันไปได้จริง ๆ อย่างนั้นเหรอ?