เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 68

“คุณไม่ควรมาถ้าคุณกังวลจริง ๆ” น้ำเสียงของมาร์คเย็นชา

แอรี่ทำหน้ามุ่ยใส่เขา “อ๊ะ มาเถอะ”

พ่อบ้านเฮนรี่มองไปที่แอเรียน แต่ก็กลืนคำพูดของเขากลับไป เขาขึ้นไปทักทายมาร์ค “นายท่าน”

มาร์ครับรู้แล้วถามว่า “คุณดูแลทุกอย่างที่บ้านหรือยัง?”

“ครับ พวกเขาได้รับรางวัลตามนั้น” พ่อบ้านเฮนรี่ตอบ

มาร์คหยิบการ์ดออกมาและส่งให้พ่อบ้านร์เฮนรี่ “นี่เป็นของคุณ ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักในปีนี้”

มาร์คทำสิ่งนี้ทุกปี เขามีน้ำใจต่อคนรับใช้ของเขา พ่อบ้านเฮนรี่ไม่ปฏิเสธ “มันคืองานของผมครับ”

อาหารถูกเสิร์ฟบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว มาร์คนั่งลงที่โต๊ะกับแอรี่ แอเรียนลดศีรษะลงโดยไม่ตั้งใจและพยายามไม่มองไปที่พวกเขา พวกเขาต้องนั่งใกล้ ๆ ตรงข้ามเธอ ราวกับว่า... เธอเป็นคนนอก…

“พ่อแม่ของฉันได้ไปพักร้อนที่ต่างประเทศ ฉันเบื่อที่จะอยู่คนเดียวดังนั้นฉันจึงมากับพี่มาร์คที่รัก หวังว่าคุณจะไม่รังเกียจนะ พี่ใหญ่!” แอรี่จงใจอวดแหวนเพชรเม็ดโตบนนิ้วของเธอ ในรอยยิ้มที่หวานเกินไปของเธอคือความรู้สึกถึงความพึงพอใจของเธอ

“ตามสบาย” แอเรียนยังคงกินต่อไปโดยไม่ได้มองเธอแม้แต่น้อย

แอรี่ไม่พอใจที่แอเรียนไม่ตอบสนองอย่างที่เธอต้องการ “คุณดูไม่มีความสุขเลยนะ…”

มีความสุข? ฮึ่ม…

แอเรียนหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองแอรี่พร้อมกับรอยยิ้มที่ใจกว้างมากบนใบหน้าของเธอ “ก็ไม่แน่ ฉันมีความสุขมาก บ้านหลังนี้ว่างเปล่ามาตลอดหลายปีที่ผ่านมา อย่างน้อยปีนี้ก็แตกต่างออกไป”

รอยยิ้มบนใบหน้าของแอรี่แข็งกระด้าง เธอไม่เชื่อว่าแอเรียนจะเป็นคนเฉยเมยอย่างแท้จริง เมื่อเธอกำลังจะทะเลาะกับแอเรียนอีกครั้ง มาร์คก็ลุกขึ้นยืน “ผมเบื่ออาหารแล้ว ผมจะอยู่ที่ห้องทำงาน” เขาประกาศอย่างเย็นชา

แอรี่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ได้เลย”

การแสดงออกบนใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันทีที่มาร์คจากไป “แอเรียน เธอคงอดทนมากแน่ ๆ หรือว่าเธอไม่สนใจมาร์คที่รักด้วยซ้ำ? เธอยังคงคิดถึงวิล ซีวาน ที่อยู่ต่างประเทศใช่ไหมล่ะ? เธออาจจะว่ายน้ำข้ามมหาสมุทรเพื่อไปพบเขา ถ้าเป็นเช่นนั้นเธอก็อาจหย่าร้างกับมาร์คที่รักและหลีกจากทางของเราได้”

แอเรียนหัวเราะเยาะอย่างเย็นชาและตักอาหารใส่ชามของแอรี่ “ลองดูสิ”

แอรี่โกรธจัดทันที “เธอกำลังพยายามทำอะไรอยู่? เห็นได้ชัดว่าเธอไม่สนใจพี่มาร์คที่รักด้วยซ้ำ!”

แอเรียนไม่ได้พูดอะไรอีกจนกว่าเธอจะกินอาหารเสร็จ “ฉันทานเสร็จเเล้ว ใช้เวลาของคุณเพลิดเพลินไปกับมื้ออาหาร”

แอรี่โกรธมาก เธอไม่ได้แตะต้องอาหารเลยสักนิด เธอเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างโหมกระหน่ำและเข้าไปในห้องทำงาน“พี่มาร์คที่รัก! ฉันคิดว่าพี่ใหญ่ไม่ได้รักคุณด้วยซ้ำ ฉันกังวลมากว่า เธอจะโกรธถ้าฉันมาปรากฏตัวในวันนี้... แต่เธอไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่เธอยังตักอาหารให้ฉันอย่างมีความสุขอีกด้วย คนมักจะพูดว่ารักครั้งแรกเป็นสิ่งที่ประทับใจไม่รู้ลืมที่สุด ตั้งแต่ผู้ชายคนแรกของเธอคือ วิล ซีวาน ฉันคิดว่าเขาอาจจะอยู่ในใจเธอตลอดไป พี่มาร์คที่รัก คุณควรให้พรแก่พวกเขา”

ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบของมาร์คเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันทีเมื่อได้ยินคำว่า ‘ชายคนแรก’ เขาจุดบุหรี่ “พร? คำนั้นไม่อยู่ในพจนานุกรมของผม”