เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 684

นักสืบส่วนตัวได้ส่งข้อความถึงเธออีกครั้ง มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับแกรนท์ ชายผู้นี้อาจดูเหมือนนักธุรกิจที่มั่งคั่งแต่ในความเป็นจริงเขามีหนี้สินท่วมตัวมานานแล้ว ออฟฟิศของเขาไม่มีอะไรเลยนอกจากฉากหน้ากับเบื้องหลังที่ว่างเปล่าและเขากำลังประสบปัญหาภาระจากหนี้สินอย่างหนัก รวมทั้งการหย่าร้างของเขาซึ่งก็เกิดจากปัญหาทางการเงินเช่นกัน

ไม่นานหลังจากที่หย่าร้างเขาก็ตามจีบลิเลียน แม่ของเธอ เพื่ออะไรกัน? แกรนท์เองก็ไม่เคยโผล่หน้าของเขามาให้การช่วยเหลือสักครั้งในตอนที่ครอบครัวเลนกำลังเจอวิกฤตปัญหาล้มละลาย ตอนนี้มันอาจจะดูเหมือนว่าพวกเขาเกี่ยวพันและสนิทสนมกันอย่างใกล้ชิด แต่จริง ๆ แล้วมันเป็นเพียงแค่เปลือกนอกที่ผิวเผินเท่านั้น

เธอมีความรู้สึกไม่ดีและไม่สามารถมาคิดถึงเรื่องอาหารการกินได้ เธอรีบขับรถออกไปเพื่อที่จะกลับบ้าน

ตามที่คาดไว้ แกรนท์ยังอยู่ที่บ้านในวันนี้เช่นกัน ลิเลียนที่ไม่เคยชอบการทำอาหารและก็ทำอาหารอะไรไม่เป็นเลยจริง ๆ แต่วันนี้เธอกลับทำอาหารได้ ทิฟฟานี่ถึงขั้นตกใจเป็นอย่างมากและอารมณ์เสียในเวลาเดียวกัน ขนาดตัวเธอเองยังไม่เคยมีโอกาสได้ลิ้มรสอาหารของแม่ของเธอเองเลยด้วยซ้ำ

ด้วยความประหลาดใจกับการกลับบ้านของทิฟฟานี่ครั้งนี้ ลิเลียนดูระมัดระวังมากเป็นพิเศษ “ทิฟฟ์ ลูกทานอาหารเย็นมาแล้วหรือยัง? ลูกอยากกินกับเราไหม?”

แกรนท์ลุกขึ้นยืนและทักทายเธออย่างอบอุ่น “โอ้ เธอโตขึ้นมากเลยนะทิฟฟ์ กี่ปีแล้วที่เราไม่ได้เจอกัน? เธอยังจำลุงแกรนท์ของเธอได้รึเปล่า?”

“แน่นอน ฉันจำได้ค่ะ” ทิฟฟานี่ตอบอย่างใจเย็น “ฉันกินอาหารมาแล้ว ฉันจะไม่กินด้วยตอนนี้ ฉันจะกลับมาอยู่ที่บ้านเพื่อพักผ่อนสักสองสามวันนะคะ”

แกรน์มองไปที่ลิเลียนซึ่งก็พยายามส่งสายตามาเช่นกัน "ได้สิ มาพักที่บ้านได้เลย แต่… เธอกับแจ็คสันทะเลาะกันเหรอ? ทำไมจู่ ๆ ถึงกลับบ้าน?”

ทิฟฟานี่ไม่สามารถระงับความโกรธของเธอได้อีกต่อไป

แม้ว่าตอนนี้ลิเลียนจะประพฤติตัวดีอยู่ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะมีกลอุบายร้าย ๆ ที่แม่ของเธอกำลังคิดวางแผนแอบซ่อนอยู่แน่ ๆ เธอเริ่มสงสัยว่าตอนเกิดเธอได้รับไอคิวมาจากแม่ที่ไร้สมองมาจริง ๆ หรือ เธอกลัวเกินไปที่จะเล่าเรื่องนี้ให้แจ็คสันฟัง ครอบครัวเวสต์เป็นตระกูลที่ร่ำรวยและพวกเขาจะไม่ยอมเสียหน้าให้กับเรื่องแบบนี้แน่นอน

หลังจากที่ส่งแกรนท์กลับไป ลิเลียนก็เดินกลับมาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

“นี่มันหมายความว่ายังไงกัน? ฉันรู้ว่าเธอไม่พอใจกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น แต่ก็ไม่เห็นมีความจำเป็นต้องไปหาเรื่องลุงแกรนท์เขาเลย ถูกไหม? ฉันจะต้องอยู่คนเดียวเมื่อเธอแต่งงานไป

เธอจะทนเห็นแม่อยู่คนเดียวแบบนั้นได้เหรอ? มันผิดตรงไหนที่แม่ต้องการจะหาคนมาอยู่ด้วยในช่วงบั้นปลายชีวิตของแม่ มันก็เป็นสิทธิ์ของแม่ในฐานะคนคนนึงนะ จะต้องให้แม่มาทำและเป็นทุกอย่างตามใจลูกหรือไง?”