เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 694

โซอี้ไม่มีอารมณ์ที่จะขอค่าชดเชย หลังจากทุกอย่างที่สามีของเธอได้ทำลงไป เธอก็ไม่มีความกล้าที่จะขอเงินแม้แต่เหรียญเดียว “ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ฉันไม่สามารถเผชิญหน้ากับแม่ของฉันได้ โปรดดูแลเรื่องการจัดการของงานศพ พรุ่งนี้ฉันจะออกจากเมืองหลวงนี้ทันที”

อย่างไรก็ตาม สามีของเธอไม่มีพอใจด้วย “เธอโง่เหรอ? ถ้าเธอต้องการจะปฏิเสธก็แล้วแต่ แต่ฉันต้องการเงิน! นั่นคือแม่ของเธอ ฉันช่วยดูแลเขามายี่สิบปีแล้ว!”

ดวงตาของมาร์ควาววับด้วยความรำคาญ “คุณเป็นคนที่ให้การสนับสนุนคุณย่าหรือคุณย่าให้การสนับสนุนคุณกันแน่? ผมไม่มีอารมณ์ที่จะโต้เถียงกับคุณ คุณควรตระหนักให้ดีถึงสิ่งที่คุณได้ทำลงไป

คุณย่าบอกผมทุกอย่างก่อนที่เธอจะเสีย อาชญากรรมที่คุณก่อขึ้นนั้นจัดอยู่ในหมวดหมู่ของการล่วงละเมิดในผู้สูงอายุ ผมสามารถฟ้องคุณได้! ออกไปซะถ้าคุณไม่อยากติดคุก!”

สามีของโซอี้ดูไม่กระสับกระส่าย “เธอตายแล้ว ใครจะรู้ว่าสิ่งที่คุณพูดเป็นความจริงหรือไม่? คุณมีหลักฐานหรือเปล่า? อะไร คุณคิดว่าคุณสามารถทำแบบนั้นได้เพียงเพราะคุณมีเงินงั้นเหรอ? ฟ้องผมเลย ผมไม่กลัวหรอก! คุณยังต้องทำตามกฎหมายแม้ว่าคุณจะมีเงินก็ตาม คุณไม่ต้องการให้แอเรียนรู้เรื่องนี้ใช่ไหม? ถ้าคุณไม่ให้เงินผม ผมจะไปขอแอเรียนเอง!”

ใบหน้าของมาร์คกลายเป็นธารน้ำแข็งทันทีเมื่อเขาลากแอเรียนเข้ามา ดวงตาของเขาสั่นไหวอย่างชั่วร้าย เฮนรี่รีบผลักประตูห้องทำงานให้เปิดออก “ผมจะไปส่งพวกเขาเองนายท่านและผมจะทำให้แน่ใจว่าพวกเขาออกจากเมืองหลวงเป็นการส่วนตัว ปล่อยให้ผมจัดการเถอะครับ!”

มาร์คโบกมือและเฮนรี่ก็รีบสั่งให้บอดี้การ์ดที่ประตูลากพวกเขาออกไปด้วยอาการเหงื่อเย็นออกจัดพร้อม ๆ กัน หากเขาไม่ก้าวเข้ามาโซอี้และสามีของเธออาจต้องพบกับหายนะ

ที่คฤหาสน์เทรมอนต์

แอเรียนยืนอยู่หน้าหน้าต่างฝรั่งเศสในห้องนอนของเธอพลางมองออกไปที่ต้นไม้ใหญ่ข้างนอกด้วยความรู้สึกกังวลมาก เธอฝันร้ายระหว่างที่งีบตอนบ่ายและตื่นมาพบว่ามาร์คยังไม่กลับบ้านตอนเวลา 15.00 น. อย่างที่เขามักจะทำ ดังนั้นเธอจึงยิ่งกังวลมากขึ้น

เธอคิดว่าบางทีมันอาจเป็นการตั้งครรภ์ที่ทำให้อารมณ์ของเธอแปรปรวน เธอจึงไม่ได้กังวลอะไรมากนัก ในเวลาเดียวกันอาการของทาบิธายังคงหนักหน่วงใจเธอ

เฮนรี่และมาร์คกลับมาพร้อมกันตอน 17.00 น.