เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 699

ทิฟฟานี่กัดฟันก่อนจะบังคับให้คำพูดออกจากปากของเธอ “ฉันจะจ่ายเอง ตกลงไหม? ฉันจะไปขอเงินนั้นจากแจ็คสันและจ่ายเงินให้เขา พอใจหรือยัง? แต่! เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องโง่ ๆ ขึ้น

ฉันอยากให้แม่โอนกรรมสิทธิ์บ้านหลังนี้ให้ฉัน! มันจะไม่เป็นอันตรายต่อแม่หากแม่ทำอย่างนั้น เราซื้อบ้านหลังเพื่อเป็นที่อยู่อาศัยของแม่ ดังนั้นแม่จึงมีสิทธิ์ที่จะอาศัยอยู่ในนั้น แต่แม่ไม่มีสิทธิ์ที่จะขายมัน!

“นอกจากนี้ เราซื้อบ้านหลังนี้ด้วยเงินที่เราได้จากการขายที่ดินของปู่ของฉัน มันเป็นของตระกูลเลน” ทิฟฟานี่ปิดท้าย “แม่ไม่มีสิทธิ์ที่จะยึดมันเป็นของตัวเอง”

โชคดีที่ส่วนหนึ่งของลิเลียนไม่ได้อยากแยกทางกับบ้านหลังนี้อยู่แล้ว ดังนั้นการได้ยินทิฟฟานี่เสนอวิธีแก้ปัญหาอื่นจึงทำให้ท่าทางของเธออ่อนลง

“อืม อย่างน้อยเธอก็เข้าใจว่านี่เป็นความผิดของเธอตั้งแต่แรก มันดีต่อเธอ ไปเอาเงินไปจ่ายเขาเดี๋ยวนี้ ฉันโอเคที่จะย้ายบ้านเป็นชื่อของเธอ แต่หลังจากนั้น เธอต้องสัญญาว่าเธอจะไม่เข้ามายุ่งเรื่องของฉันอีก”

ทิฟฟานี่ครุ่นคิดหนักและนานเกี่ยวกับการประนีประนอมของแม่ของเธอ หากไม่มีบ้าน ลิเลียนจะไม่มีอะไรเลย และแกรนท์ก็จะสังเกตเห็นดังนั้นและในไม่ช้าเขาก็จะเลิกยุ่งกับเธอ

“ตกลง ฉันยอมรับสิ่งนี้ ตราบใดที่บ้านหลังนี้เป็นของฉัน ฉันก็ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว ถ้าแกรนท์ยังต้องการแต่งงานกับแม่ทั้ง ๆ ที่แม่ไม่ได้เป็นเจ้าของอะไรเลย ฉันจึงจะเชื่อว่าเขารักแม่จริง ๆ แล้วฉันก็จะไม่มีเหตุผลที่จะเข้าไปยุ่งกับเรื่องของแม่อีก”

ทั้งคู่ได้พบกับแกรนท์ที่ประตูสู่ย่านนั้น ก่อนหน้านี้ ชายผู้นี้ได้สัญญากับลิเลียนว่าทั้งสองจะจัดการเรื่องขายบ้านด้วยกัน โดยที่เขาจะแสดงความ "มีน้ำใจ" และหาผู้ซื้อให้เธอ อย่างไรก็ตาม น่าแปลกที่เขาไม่กังวลเลยเมื่อลิเลียนบอกเขาว่าเธอเปลี่ยนใจแล้ว

“เฮ้ ลิลลี่? ผมมีบางอย่างที่ผมต้องสารภาพกับคุณ”

ทิฟฟานี่กลอกตาก่อนจะเว้นระยะห่างระหว่างพวกเขา เขาจะใช้กลอุบายอะไรในตอนนี้อีก?

“ลิลลี่ ผม… ผมโกหกคุณ ผมแค่ตามหาคุณเพราะผมต้องการเงิน ดังนั้นผมจึงต้องการให้คุณขายบ้านหลังนี้ให้ผม ผมไม่เคยต้องการแต่งงานกับคุณเลย ผมขอโทษ แต่มันเป็นเรื่องจริง เราไม่ได้พบกันโดยบังเอิญ

อันที่จริง ผมวางแผนการพบกันเหล่านั้น ผมออกแบบพวกเขา ผมหมายความตามที่พูดจริง ๆ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมได้ทำผิดไปมากแค่ไหน ได้โปรด… ยกโทษให้ผมด้วย…”