เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 703

มาร์ครีบมาหาแอเรียนเมื่อใกล้เวลา 12.00 น. และนำขนมสองสามอย่างมาด้วย "เธอสบายดีไหม? เธอรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า? เธอหิวไหม? ฉันเอาของกินมาให้เธอกินรองท้องไปก่อน อีกสักครู่ฉันจะพาเธอไปทานอาหารกลางวันที่ร้านอาหารของแจ็คสัน”

แอเรียนเริ่มหัวเสีย “คุณ… เลิกระวังเกินไปได้ไหม? ฉันไม่ได้จะหิวทุก ๆ ชั่วโมงและฉันไม่ได้จะอึดอัดง่าย ๆ ขนาดนั้น ผ่อนคลายบ้างสิคุณ"

ทิฟฟานี่เปิดกล่องขนมอย่างสบาย ๆ และกัดเคี้ยวขนมชิ้นใหญ่ ๆ ก่อนจะยื่นขนมให้อายด้วย “แอริของคุณอาจไม่หิวแต่เพื่อนของเธอหิว จากวิธีที่คุณให้อาหารเธอ เธอจะมีน้ำหนัก 120 กิโลกรัมเมื่อถึงเวลาคลอด คุณจะต้องเสียใจ”

“ไม่ต้องห่วง ผมจะรักเธอแม้ว่าเธอจะหนัก 180 กิโลกรัมก็ตาม แต่แจ็คสันอาจไม่เห็นด้วยกับผม คุณอาจจะอยากลองทานอาหารให้น้อยลงสักหน่อยนะ” การที่มาร์คจะมีอารมณ์ล้อเล่นกับทิฟฟานี่ช่างเป็นโอกาสที่หาได้ยากนัก

ทิฟฟานี่แทบสำลัก “เอาจริงนะ… รู้ไหม ฉันตระหนักว่าคุณมีอยู่สองอารมณ์ ไม่เงียบก็ปากร้ายมากพอที่จะทำให้ใครสักคนหัวใจวายได้เลย นำสมบัติล้ำค่าของคุณไปรับประทานอาหารกลางวันได้แล้ว นี่ก็ใกล้เวลาอาหารกลางวันแล้วและฉันต้องการงีบ ขอบคุณสำหรับขนมของคุณนะ นี่จะเป็นอาหารกลางวันของฉัน”

แอเรียนหัวเราะคิกคัก “พอได้แล้ว ทั้งสองคนเลย ฉันไปก่อนนะทิฟฟ์ อย่าลืมไปเยี่ยมฉันสุดสัปดาห์นี้ด้วย”

เมื่อพวกเขาออกจากสำนักงานของแจ็คสันไปมาร์คก็เปิดประตูรถให้เธออย่างระมัดระวัง “พรุ่งนี้ฉันอาจจะต้องเดินทางไปทำธุรกิจนะ ฉันอาจจะไม่อยู่สามวัน”

“ไปสิ” เธอตอบโดยไม่เว้นแม้แต่จังหวะเดียว

เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “ฉันอยู่บ้านกับเธอก็ได้นะถ้าเธอไม่อยากให้ฉันไป”

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความงงเล็กน้อย “ทำไมฉันถึงจะไม่อยากให้คุณไปล่ะ?”

เขาพูดไม่ออกอย่างสมบูรณ์ ทุกคนกล่าวว่าผู้หญิงมักจะมีความต้องการสูงในระหว่างตั้งครรภ์และจะทำให้เกิดความยุ่งยากหรือขุ่นเคืองโดยไม่มีเหตุผลอันสมควรและจะทรมานสามีจนตายได้ อย่างไรก็ตาม เธอค่อนข้างสบาย ๆ เธอไม่บ่นใส่เขาที่จะทิ้งเธอเพื่อเดินทางไปทำธุรกิจ

แอเรียนจ้องอย่างอ้อนวอนไปที่ไบรอันแต่เขาแสร้งทำเป็นไม่รับรู้ เขาไร้อำนาจอย่างแท้จริงในเรื่องนี้…

เมื่อพวกเขาไปถึงที่ร้านไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ แอเรียนก็ดึงแขนของมาร์คโดยพยายามให้เขากลับเข้าสู่ความใจดีของเขา แน่นอนว่าเขาทนไม่ได้ที่จะสะบัดเธอออกและเพียงแค่จับมือเธอด้วยมืออีกข้างหนึ่งของเขาแทน

มาร์คได้ตั้งใจจองห้องส่วนตัวเพราะกลัวว่าร้านอาหารจะเสียงดังเกินไป

เมื่อพวกเขานั่งลง เขาก็มองไปที่แอเรียนและพูดอย่างจริงจังว่า “ทำไมเธอไม่ทำตัวน่ารักเหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ? สักนิดก็ยังดี เธอทำเหมือนไม่สนใจฉันเลย เธอรู้ไหมว่านานแค่ไหนแล้วที่เธอโทรหาฉันด้วยความคิดริเริ่มของเธอเองครั้งสุดท้าย? นานแค่ไหนแล้วที่เธอเริ่มบทสนทนากับฉันก่อน

ปกติฉันเป็นคนเริ่มบทสนทนา แล้วเธอถึงจะตอบเสมอ สถานการณ์ตอนนี้ก็ไม่ได้ต่างไปจากเมื่อก่อนเมื่อเธอยังเป็นเด็ก ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือเธอไม่กลัวฉันอีกต่อไปแล้ว เธอไม่แม้แต่จะโทรหาฉันเมื่อฉันทำงานถึงดึกดื่น เธอจะไม่พูดอะไรด้วยซ้ำถ้าฉันไม่กลับบ้านเลย”