เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 707

อเลฮานโดรไม่ปฏิเสธ “ประมาณนั้น ได้โปรดนั่งลงเถอะ อยากกินอะไรก็สั่งได้เลยนะ”

เธอมองไปรอบ ๆ “ฉันสัญญาว่าจะเลี้ยงข้าวคุณ ทำไมที่นี่ถึงดูเหมือนคฤหาสน์ของคุณล่ะ? คุณจะเลี้ยงฉันแทนเหรอ?”

อเลฮานโดรมองดูเธออย่างมีความหมายด้วยดวงตาที่จดจ่อ “มันไม่สำคัญหรอกว่าใครเป็นคนจ่ายค่าอาหารมื้อนี้ ผมแค่อยากทานข้าวกับคุณ ตอนนี้ผมได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว มันไม่สำคัญอะไรมาก”

สิ่งที่เขาพูดทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย โดยเฉพาะวิธีที่เขามองเธอ เธอรู้สึกประหม่าโดยไม่ทราบสาเหตุ ทำไมเขาถึงจ้องมองเธอล่ะ? เพื่อคลายความตึงเครียด เธอจึงเริ่มคุยกับเขา

"คุณสมิธ ฉันขอถามได้ไหมว่าคุณช่วยฉันทำไม? เราไม่ได้มาจากโลกใบเดียวกัน ดูเหมือนว่าไม่น่าเป็นไปได้ที่เราจะอยู่บนโลกเดียวกัน คุณไม่ได้อะไรจากการให้ยื่นมือมาช่วยฉัน นอกจากนี้ คุณเป็นนักธุรกิจ แน่นอนว่าคุณจะไม่ทำอะไรที่จะทำให้คุณเสียเปรียบ”

อเลฮานโดรมองดูเธออย่างไม่ใส่ใจและถามว่า “คุณไม่ได้อ้างว่าคุณไม่อยากรู้เรื่องนี้หรือ?”

เธอลิ้นพันด้วยการโต้กลับของเขา หลังจากที่กลืนน้ำลงไปครึ่งแก้ว เธอก็ตอบกลับไปว่า “ไหน ๆ ฉันก็มาอยู่ที่นี่แล้ว ฉันก็แค่ถามเฉย ๆ…”

เขาเคาะนิ้วเรียวของเขาลงบนโต๊ะอย่างเป็นจังหวะและเบา เขาพูดอย่างสบาย ๆ ว่า “นั่นเป็นเพราะผมต้องการ ผมคิดว่าเหตุผลนี้น่าจะดีพอนะ ผมทำตามความปรารถนาของผมเสมอ”

ความคิดแรกของทิฟฟานี่ก็คือความเป็นไปได้ที่อเลฮานโดรจะตกหลุมรักเธอ แม้ว่าเธอจะไม่ได้มีลักษณะที่มีเสน่ห์อย่างยิ่งหรือมีภูมิหลังทางครอบครัวที่มั่งคั่ง แต่เขาก็ไม่ได้ดีเช่นกัน เขาพิการซึ่งเป็นข้อเสียเปรียบอย่างมากสำหรับเขา ดังนั้นมันจึงเป็นไปได้ที่เขาจะตกหลุมรักเธอ แต่ทำไมถึงเป็นเธอล่ะ? เธอไม่ได้อยากนอกใจแจ็คสันนะ