เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 71

มาร์คเข้าใจผิดว่าเธอระส่ำระส่ายเพระาความหวัง ความโกรธในดวงตาของเขาเผาไหม้รุนแรงยิ่งขึ้น เขากำมือแน่นก่อนที่จะคลายออกอย่างเงียบ ๆ อีกครั้ง ในท้ายที่สุดเขาก็ออกไปและกระแทกประตูข้างหลังเขา

ในขณะที่รถของเขาขับออกไปจาก คฤหาสน์ เทรมอนต์ แอเรียนก็นั่งลงบนพื้นที่เย็นโดยพิงหลังกับข้างเตียง เธอกอดขาของเธอและฝังใบหน้าของเธอไว้ระหว่างหัวเข่า บางทีนั่นอาจจะทำให้ความเดียวดายของเธอหายไป…

สามวันต่อมาแมรี่กลับมาแล้ว “แอริ ทำไมนายท่านถึงเลือกไปทำธุระในช่วงส่งท้ายปีเก่า? เธอไม่ลองชักชวนให้เขาหยุดพักงานสักหน่อยล่ะ? ตอนนี้เธอคงรู้สึกเหงาที่ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวสินะ”

แอเรียนนั่งบนโซฟาและไม่ตอบกลับเธอ ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น มันเป็นข้อความทักทายจากเอริกและโบนัสวันหยุดที่แนบมาด้วย

แอเรียนไม่ได้รับเงิน เธอเพียงตอบเขาด้วยอิโมติคอนหน้ายิ้มและแนบใบลาออก เธอหันกลับไปมองนิตยสารในมือ จะมีนิทรรศการศิลปะที่ เมือง อายาเช่ ในวันพรุ่งนี้ เธออยากไปและได้ตัดสินใจแล้ว ท้ายที่สุดแล้วเราควรสัมผัสประสบการณ์การเดินทางแบบกะทันหันอย่างน้อยหนึ่งครั้งในชีวิต

เมื่อแอเรียนจากไป เธอเพียงแต่บอกกับแมรี่ว่าเธอกำลังจะไปเที่ยวสักสองสามวัน แมรี่บอกให้เธอสนุกกับการเดินทางและไม่พูดอะไรอีก

แอเรียนไม่ได้มีเสื้อผ้ามากมาย เพียงสองชุด กระเป๋าเดินทางใบเดียวก็เกินพอที่จะใส่สัมภาระทั้งหมดของเธอได้แล้ว ด้วยเหตุนี้เธอจึงทิ้งสัมภาระของเธอเกือบทั้งหมดไว้

เมื่อเธอขึ้นรถเธอก็ปิดโทรศัพท์มือถือ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเดินทางคนเดียวอย่างที่เธอพอใจ สิ่งที่เธอต้องการคือสัมผัสกับอิสระในการไล่ตามสิ่งที่เธอชอบ ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการให้ใครมารบกวน นอกจากนี้มาร์คก็จะไม่ตามหาเธออยู่ดี…

ตอนที่เธอไปถึง อายาเช่ มันเป็นเวลาเกือบสองทุ่ม แอเรียนเช็คอินที่โรงแรมและนอนหลับพักผ่อน เมื่อเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นเวลาตีสามแล้ว เธอหยิบนิตยสารที่มีรายละเอียดของนิทรรศการศิลปะออกมาและเริ่มวางแผนคร่าว ๆ ผลงานของศิลปินที่เธอชื่นชอบจะอยู่ที่นั่น การลาออกของเธอเป็นการตัดสินใจอย่างกะทันหันเพราะเธอต้องการเริ่มทำในสิ่งที่เธอชอบ ท้ายที่สุดชีวิตก็สั้นและเธอไม่อยากให้มันจบลงด้วยความเสียใจ

หลังจากรุ่งสาง แอเรียนก็ตรงไปที่นิทรรศการศิลปะและใช้เวลาทั้งวันที่นั่น ความหลงใหลในการวาดภาพของเธอกลับมาอีกครั้งและลุกโชนอย่างรุนแรง