เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 711

มาร์ควางสายและสั่งให้แมรี่เตรียมห้องรับรองแขก เมื่อถึงจุดนี้ เขาค่อนข้างแน่ใจว่าทิฟฟานี่จะไม่กลับในคืนนี้ ตอนนี้ใกล้จะห้าทุ่มแล้ว แต่แอเรียนของเขาไม่มีท่าทีว่าจะเข้านอน

เขายืนอยู่ตรงปลายบันไดและตะโกนว่า “แอริ นี่มันดึกแล้ว ได้เวลานอนแล้วนะ”

แอเรียนมองดูนาฬิกาที่ผนังห้องนั่งเล่น “มันดึกแล้วจริง ๆ ด้วย ทำไมเราไม่เข้านอนกันล่ะทิฟฟ์?”

ทิฟฟานี่ยังคงอารมณ์ไม่ดีอยู่ เธอพบว่ามันยากที่จะยิ้มเมื่อเธอจำได้ว่าแจ็คสันไม่ได้โทรหาเธอหรือส่งข้อความถึงเธอเลยแม้แต่ถึงตอนนี้ "ตกลง แต่… ฉันไม่อยากนอนคนเดียว นอนกับฉันนะ?"

มาร์คเกือบสำลักเพราะว่าคำทำนายของเขาแม่นยำเพียงใด เขารู้แล้วว่า ทิฟฟานี่จะต้องทำอย่างนี้แน่นอน มันเป็นช่วงเวลาเช่นนี้เสมอที่เขาถูกบังคับให้ต้องคำนึงถึงความเชื่อของผู้หญิงในเรื่อง "เพื่อนมาก่อนผู้ชาย"

ไม่แปลกใจเลยที่แอเรียนตอบตกลงโดยไม่ต้องลังเล “ได้สิเพื่อน มาเถอะ ฉันจะพาเธอไปที่ห้องรับแขก”

มาร์คยืนนิ่งอยู่ที่บันไดขณะที่มองดูผู้หญิงสองคนเดินผ่านเขาไป เขาไม่เต็มใจที่จะปฏิบัติตามข้อตกลงของพวกเขา แต่เขาไม่สามารถคัดค้านได้ ในท้ายที่สุด เขาก็เดินเข้าไปในห้องนอนเพียงลำพังและพลิกตัวไปมาบนนอน

เมื่อนอนไม่หลับมาร์คก็คว้าโทรศัพท์และส่งข้อความถึงแอเรียนว่า 'ได้โปรดมานอนข้างฉัน'

แอเรียนตกใจเล็กน้อยในตอนแรก แต่ริมฝีปากของเธอโค้งมนเล็กน้อยด้วยความพอใจ เธอกำลังจะตอบข้อความเมื่อทิฟฟานี่เอาหัวเข้าไปใกล้ด้วยความอยากรู้ก่อนจะพูดออกมาเสียงดังว่า

ทันทีที่ผลักประตูห้องนอนของพวกเขาให้เปิดมาร์คก็ดึงแอเรียนเข้าไปข้างในแล้วกดเธอกับผนัง มือของเขายังคงป้องกันเอวเธอไว้

“ฉันโทรหาแจ็คสันเมื่อไม่นานมานี้และบอกตามตรง เขาโกรธมาก” เขาเล่าอย่างรวดเร็ว “โดยปกติเขาเป็นคนที่เป็นมิตรและเป็นกันเอง แต่ด้วยอารมณ์ของเขาที่ติดไฟอย่างนั้น เขาจึงกลายเป็นกำแพงอิฐที่ไม่มีใครสามารถพูดคุยด้วยได้”

แอเรียนเงยหน้าขึ้นและพิจารณาเขา ศีรษะของเขาบดบังแสงส่วนใหญ่จากด้านบน ปิดบังใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาด้วยความพร่ามัวเล็กน้อย ทันใดนั้น ดูเหมือนว่าเขาไม่เคยแก่หรือเปลี่ยนไปเลยและยังคงเป็นเด็กหนุ่มที่หล่อเหลาวัยสิบแปดปีคนเดิมจากตอนนั้น ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวและสำคัญที่สุดคือดวงตาของเขา ขอบตานั้นอ่อนลง

เธอค่อย ๆ ดึงที่ชายเสื้อของเขา ดวงตาของเธอยิ้ม “เราจะทำอะไรกันเหรอ?”