เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 738

เอริกเองก็คิดว่ามันจะเสียเปล่าถ้าไม่ดื่ม "งั้นเหรอ? งั้นเทให้ผมเต็มแก้วเลย ผมจะหยุดดื่มเมื่อผมใกล้ตาย!”

มุมปากของแจ็คสันโค้งงอ แม้ว่าจะถูกห้อมล้อมไปด้วยผู้หญิงที่พยายามอย่างเต็มที่ ดวงตาของเขากลับสะท้อนถึงจิตใจที่มีสติสัมปชัญญะดี “เฮ้ อย่าตายนะ ได้โปรด อย่าให้ฉันต้องลากศพนายกลับ”

เอริกกระดกเครื่องดื่มหมดในครั้งเดียวแล้ววางแก้วลงด้วยท่าทางที่ไม่พอใจ “ฉันไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์มานานแล้ว พระเจ้ารู้ดีว่ามันรู้สึกดีแค่ไหน! อย่าหงุดหงิดเลยแจ็คสัน ฉันจะไม่ตายหรอก ฉันกินบางอย่างระหว่างทางมาที่นี่แล้ว

มันน่าจะช่วยลดฤทธิ์เบียร์บางส่วนได้ สิ่งที่น่าสนใจกว่าคือนายต่างหาก! จู่ ๆ ก็เกิดอารมณ์อยากออกมาเล่นใช่ไหม? ฉันกลับคิดว่านายพอใจที่จะเป็นเด็กดีที่ไม่ออกไปซนแล้วเสียอีก”

แจ็คสันไม่พูดอะไร แต่รอยยิ้มบนริมฝีปากของเขาจางลง

ผู้หญิงที่ยั่วยวนที่มีใบหน้าที่อาจได้รับการทำศัลยกรรมพลาสติกมากเกินไปก็ลุกขึ้นพร้อมกับโทรศัพท์ในมือ "คุณเวสต์ คืนนี้ฉันพาเพื่อนของฉันมาคนหนึ่งด้วย! เธอยังเป็นมือใหม่ ไม่สิ ฉันควรจะบอกว่าเธอไม่เคยโดนแตะต้องเลยด้วยซ้ำ เธอเพิ่งมาถึงและตอนนี้เธอกำลังถามว่าเธอจะเข้ามาทักทายได้ไหม คุณอยากเจอเธอไหม?"

แจ็คสันเหลือบมองผู้หญิงคนนั้นจากด้านข้างและพยักหน้า

ความหมายโดยนัยไม่ได้หายไปจากเขา ผู้หญิงที่อยู่รอบตัวเขาในสมัยนั้นมีทั้งคนดังรายย่อยที่มีเงินน้อยกว่ารายใหญ่หรือนางแบบที่เย้ายวนใจ สิ่งเดียวที่ผลักดันให้พวกเขามาที่นี่คือ เงิน ไม่น่าแปลกใจเลยที่ผู้หญิงเหล่านี้จะโน้มน้าวผู้หญิงคนใหม่ให้เขาและเขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องปฏิเสธ

ไม่กี่นาทีต่อมา ผู้หญิงคนนั้นก็พาเพื่อนตัวน้อยกลับมาที่ห้อง ตามที่ผู้หญิงคนนั้นได้อธิบายไว้ เธอเป็นนกน้อยไร้เดียงสาที่ไม่น่าจะแวะเวียนมายังสถานประกอบการเช่นนี้ได้ การเคลื่อนไหวของเธอค่อนข้างหยาบและแข็ง

ในขณะที่ความกระวนกระวายใจในดวงตาของเธอปะทะกันอย่างรุนแรงกับการแต่งหน้าที่โดดเด่นบนใบหน้าของเธอ แจ็คสันสามารถเห็นได้ว่าเธอมีรูปร่างที่โค้งมนอย่างเป็นธรรมชาติและค่อนข้างสวยงาม

ผู้หญิงคนนั้นผลักหญิงสาวไปที่ช่องว่างข้างแจ็คสัน “นี่คือซาช่า สาวน้อยเพิ่งจะอายุสิบแปดปีบริบูรณ์! และเธอยังอยู่ในวิทยาลัยด้วย”

ซาช่าดึงชุดของเธออย่างประหม่า “ยะ-ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณ…”

แจ็คสันหัวเราะคิกคัก “เอาน่า นี่ไม่ใช่วิทยาลัยและฉันไม่ใช่อาจารย์ของเธอ ทักทายแบบผ่อนคลายหน่อย ได้ไหม?”

“ยกเลิกเหรอ? นี่เธอกำลังจะบอกฉันว่าเธอจะยกเลิกงั้นเหรอ!” ผู้หญิงคนนั้นขึ้นเสียงด้วยความรำคาญเล็กน้อย "แล้วทำไมเธอถึงขอร้องตั้งแต่แรกล่ะ? ฟังนะ คุณเวสต์จะไม่มีวันทำร้ายเธอ สิ่งที่เธอต้องทำคือให้เขาสวมสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ฉันให้เธอไป

เธอไม่สามารถหันหลังกลับได้อีกแล้ว สาวน้อย เราทุกคนเป็นทาสของเงินและเราจะไม่มีวันได้ออกจากระบบนี้ ทีนี้ก็กลับออกไปที่นั่นและทำให้เขามีความสุขซะนะ!”

ซาช่ากำถุงยางอนามัยเล็ก ๆ ไว้แน่น แม้แต่ตอนนี้ เธอก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวันหนึ่งเธอจะพบว่าตัวเองอยู่ในที่แบบนี้โดยมีของแบบนั้นอยู่ในมือ

ทั้งกลุ่มปาร์ตี้จนถึงห้าทุ่มเท่านั้น เอริกกลับบ้านทันทีขณะที่แจ็คสันพาซาช่าไปที่โรงแรมข้างบนบาร์

หลังจากที่ดื่มไปไม่กี่ครั้ง ซาช่าก็ได้สูญเสียความเขินอายในตอนแรกไปมาก ด้วยความกล้าหาญมากพอเธอจึงช่วยแจ็คสันถอดเสื้อผ้าของเขาเช่นเดียวกับที่เดสเดโมนาสอนเธอ

แจ็คสันรู้สึกมึน ๆ เล็กน้อยจากค่ำคืนนั้นแต่เขาก็ยังห่างไกลจากอาการขาดสติ ในขณะที่เขากำลังทบทวนคนแปลกหน้าที่กำลังลูบตามร่างกายของเขา เขาก็พบว่าตัวเองไม่ตื่นตัวเลย “งั้น เธอเองก็มาที่นี่เพื่อเงินด้วยเหรอ?”