เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 739

มือของซาช่าแข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่ง ความอับอายได้หยุดเธอไว้ อย่างไรก็ตาม เธอกลับตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “ใช่ค่ะ”

แจ็คสันปัดมือของเธอออกจากเขา “ไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยมานอนลงบนเตียง”

เฉดสีชมพูผุดขึ้นบนใบหน้าของซาช่าขณะที่เธอพยักหน้า เธอไปอาบน้ำอย่างรวดเร็วอย่างเชื่อฟังก่อนที่เธอจะออกไปโดยเหลือแต่ผ้าเช็ดตัวรอบตัว เธอตรวจสอบการตอบสนองของแจ็คสันขณะที่เธอนอนลงบนเตียงตามที่เขาได้สั่งเธอไว้

แจ็คสันมองดูการเคลื่อนไหวของเธอด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉยพลางจัดเนคไทตัวเองให้เรียบร้อย “กรุณาไปใส่เสื้อผ้าด้วย ฉันจะไม่ทำอะไรในคืนนี้ ฉันแค่อยากให้เธอมานอนข้าง ๆ ฉัน”

ซาช่าตกตะลึง “อะ-อะไรนะ?”

แจ็คสันไม่พูดซ้ำ สิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่เซ็กส์แต่เป็นการนอน ตั้งแต่ที่ทิฟฟานี่ทิ้งเขาไป เขาก็ไม่ได้มีความสุขในยามค่ำคืนอีกเลย

เอริกกลับบ้านไปและพบว่าธัญญ่าไม่ได้นอนอยู่ในห้องของเธอแต่กลับกำลังรอเขาอยู่ในห้องนั่งเล่นพร้อมกับซุปอุ่น ๆ ที่เธอได้ทำไว้ให้เขา เมื่อรู้ว่าเอริกจะไม่สามารถปฏิเสธที่จะดื่มเหล้าได้ถ้าเขาออกไปข้างนอกเธอจึงได้เตรียมซุปสำหรับการรักษาอาการปวดท้องที่อาจเกิดขึ้นได้ไว้

ท่ามกลางเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตามมา เอริกก็ถอนหายใจ “ผมคิดว่าแจ็คสันปล่อยมันไปได้แล้ว คืนนี้เขาพาผู้หญิงคนหนึ่งไปนอนด้วย!”

ใบหน้าของธัญญ่าแสดงถึงความตกใจ “คุณพูดจริงเหรอ?!”

เอริกรู้ตัวช้าไปนิดว่าทิฟฟานี่ทำงานภายใต้เขาแล้ว เขาจึงเงียบไปอย่างรวดเร็ว “จุ๊ ๆ ห้ามบอกอะไรทิฟฟานี่นะ ได้ยินไหม? ผมแค่บอกคุณเฉย ๆ”

คิ้วของธัญญ่าขมวดเข้าหากัน “ได้ ทิฟฟานี่ไม่เคยพูดถึงแจ็คสันตอนที่เธออยู่กับแอริและฉันอยู่แล้ว แต่… คุณไว้ใจฉันได้” เธอตอบ “มันก็แค่… ฉันสงสารเธอ อย่างไรก็ตาม คุณควรไปนอนหลังจากที่ทานซุปเสร็จแล้ว ฉันจะไปนอนแล้ว ฉันไม่ไหวแล้ว”

“เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นนะพี่ทิฟฟานี่ หนูอาจไม่มีประสบการณ์ในความสัมพันธ์ใด ๆ แต่หนูรู้ดีว่าเวลาจะเยียวยาทุกบาดแผล คุณรู้ไหม หัวใจของหนูแตกสลายด้วยความเศร้าโศกเมื่อปู่หนูจากไป แต่ตอนนี้หนูรู้สึกดีขึ้นมาก เมื่อคิดถึงมันตอนนี้หนูก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดขนาดนั้นแล้ว”

ริมฝีปากของทิฟฟานี่กระตุกเป็นรอยยิ้มที่ไร้ความปราณี “คือเรื่องมันเป็นงี้ ฉันไม่อยากแม้แต่จะนึกถึงเขา แต่ไม่รู้ทำไมถึงต้องมีคนมาคอยบอกฉันเกี่ยวกับ… เขาอยู่ทุกทีเสมอเลย! และนั่นคือสิ่งที่แทงหัวใจฉันมากที่สุด ทำไมคนถึงไม่เข้าใจว่ามันจบลงสำหรับเราทั้งคู่แล้ว?

ตอนนี้เราแยกทางกันแล้ว เราไม่คุยกันแล้ว เราแค่… เราเป็นแค่เส้นขนานสองเส้นที่ไม่ตัดกันไม่ได้เหรอ? ทำไมต้องพูดถึงเขา? ทำไมฉันถึงต้องสนใจถ้าเขาจะมีผู้หญิงคนใหม่ด้วย? ฉันไม่สนหรอก ถูกไหม? ฉันไม่สนเลยสักนิด เขาเป็นแบบนั้นก่อนที่จะเจอฉันด้วยซ้ำ”

ย้อนกลับไปในห้องทำงานของแจ็คสัน เขาจ้องไปที่ซาช่าด้วยสายตาที่แหลมคม "เธอมาที่นี่ทำไม?"

“ฉัน… อืม ฉันเห็นว่าคุณรีบมาทำงาน แล้วก็ อืม” ซาช่าตอบอย่างระมัดระวัง “ฉันคิดว่าคุณคงไม่มีเวลาทานมื้อเช้า ฉันเลยเอาอาหารมาให้ ไม่เป็นไร ฉันรู้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้…”