เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 74

เธอถอดเสื้อแจ็คเกตและล้างมือก่อนจะกลับไปที่ห้องนอน เธอยังดมกลิ่นตัวเองเพื่อดูว่ามีกลิ่นเหม็นหลงเหลืออยู่หรือเปล่าเพราะกลัวว่าเขาจะเกลียดเธอ

ความระมัดระวังของเธอถูกสร้างขึ้นตั้งแต่เธออายุแปดขวบ

กลิ่นยาสูบจาง ๆ ทักทายเธอเมื่อเธอเปิดประตู "มันคืออะไร?" เธอถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

มาร์คยืนอยู่หน้าหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสและมองออกไปที่หิมะ สูทสั่งตัดพิเศษสีเทาอ่อนของเขาทำให้รูปร่างสูงตรงของเขาดูดีมาก แม้แต่หลังของเขาก็ดูน่าดึงดูด “บริษัทของฉันจะจัดแฟชั่นโชว์ตอนหกโมงเย็น งานออกแบบของคุณจะอยู่ที่นั่นด้วยถ้าคุนต้องการที่จะไป ก้ไปได้”

งานออกแบบของเธอ? งานที่ดีอย่างเดียวที่เธอทำคือการออกแบบชุดแต่งงานที่เขาวิพากษ์วิจารณ์ใช่ไหม? รูปแบบถูกปล่อยออกมาอย่างรวดเร็ว “ฉันจะไปค่ะ” แอเรียนตอบอย่างยินดี

เขาไม่มีอะไรจะพูดมาก เขายกมือขึ้นแนบริมฝีปากแล้วไอสองครั้ง “คุณยังป่วยอยู่หรือเปล่า?” เธอถามหลังจากหยุดไป “อย่าลืมกินยานะคะ”

มาร์คหันกลับมามองเธอดวงตาของเขาแฝงไปด้วยความเย้ยหยัน “อย่าคิดว่าคุณจะทำแบบนั้นได้เพียงเพราะผมมีอะไรกับคุณ มันเป็นเพียงครั้งเดียว ไม่มีใครมั่นใจได้ว่าคุณจะท้อง”

แอเรียนจ้องมองด้วยความเจ็บปวด อย่างไรก็ตามเธอตอบว่า “แม้ว่าฉันจะท้อง แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าคุณต้องการลูก คุณและฉันทั้งคู่กินยาแก้หวัดเป็นจำนวนมากเมื่อเร็ว ๆ นี้ ซึ่งอาจทำให้ทารกพิการได้ง่าย”

ความเยาะเย้ยในดวงตาของเขาลึกเข้าไป “ดูเหมือนว่าคุณได้ทำการบ้านมาแล้วเพื่อที่จะตั้งครรภ์”

เธอไม่ได้อธิบายอะไร ไม่สิ เธอไม่ต้องการที่จะอธิบายมัน เธอดูเวลาและพูดว่า “ฉันจะไปเตรียมตัวให้พร้อม ฉันไม่ควรสาย”

แอเรียนถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเธอหันกลับมา เธออธิบายไม่ได้ แต่เธอเริ่มกลัวสายตาของเขามากขึ้น เมื่อเขาจ้องมองเธอไม่ว่าเขาจะล้อเลียนเธอหรือไม่แยแสก็ตาม...

เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขาในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา “ตอนนี้เราพร้อมที่จะไปแล้วหรือยัง?”

มาร์คมองเธอครั้งเดียวและไม่แสดงการติชมใด ๆ สไตล์ของเธอไม่เคยฟุ่มเฟือย เธอสวมกางเกงยีนส์รัดรูปสีฟ้าอ่อนที่รัดขาเรียวยาว คู่กับเสื้อสเวตเตอร์คอสูงสีครีม เสื้อคลุม และรองเท้าบูทสีครีม เธอปล่อยผมยาวระดับเอว และการแต่งหน้าแบบบางเบาของเธอทำให้เธอมีประกายที่น่าทึ่งอยู่แล้ว ลิปกลอสสีเชอร์รี่ของเธอทำให้ริมฝีปากของเธอดูน่าหลงใหลยิ่งขึ้นและรูปลักษณ์โดยรวมของเธอดูเรียบง่าย แต่สดใส เธอดูเหมือนเด็กสาวไร้เดียงสา อย่างไรก็ตามนั่นคือสิ่งที่เธอเป็นจริง ๆ

ทั้งคู่ไม่ได้โต้ตอบอะไรกันเลยในรถ เมื่อพวกเขามาถึงสถานที่จัดงานแฟชั่นโชว์ มาร์คก็ก้าวขายาว ๆ ชองเขาและเธอก็ต้องวิ่งเหยาะ ๆ เพื่อให้ทันเขา เมื่อถึงเวลาที่เธอหาที่นั่งได้ แอเรียนก็หายใจหอบ ริมฝีปากที่สวยอวบอิ่มและอ่อนโยนของเธอดึงดูดสายตาจากเขา เมื่อการจ้องมองของเขาเริ่มมืดลงทันใดนั้นเสียงของแอรี่ก็ร้องตะโกนเขาว่า “พี่มาร์คที่รัก! คุณตกลงแล้วนี่ ว่าฉันจะนั่งข้าง ๆ คุณได้…”

เขาหันหน้าหนี “แอเรียน นั่งด้านหลัง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว

การหายใจของแอเรียนหยุดนิ่ง เธอลดเปลือกตาลงโดยไม่ยอมมองไปที่แอรี่ จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นค้นหาที่นั่งที่ไกลที่สุดและนั่งลง เป็นที่นั่งประเภทที่บังมุมมองของเธอโดยสิ้นเชิงแม้ว่าเธอจะเผลอมองจากมุมหางตาก็ตาม เธอแค่อยากจะโฟกัสไปที่แฟชั่นโชว์ในตอนนี้

แอรี่สวมกระโปรงหนังสีดำพร้อมสายรัดถุงเท้ายาว เธอมีเสื้อคลุมขนสัตว์สีเทาอ่อนสั้น ๆ และรองเท้าบูทสีดำที่สูงถึงต้นขา ชุดนี้แสดงให้เห็นถึงรูปร่างและรายละเอียดที่ยอดเยี่ยมของเธอ การแต่งหน้าของเธอช่างแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับความสง่างามเรียบง่ายของแอเรียน เธอสะกิดไหล่ของมาร์คเหมือนแมวและร้องว่า “คุณยอดเยี่ยมมากเลยนะพี่มาร์ค คุณไม่กลัวความโกรธของแอเรียนบ้างเลยเหรอ?”

มาร์คขมวดคิ้วแล้วดันหัวเธอออกไปเบา ๆ ด้วยนิ้วเรียวของเขา "ระวังท่าทางหน่อย"

แอรี่แลบลิ้นสีชมพูออกมา "ฉันรู้ว่าหากมีคนถ่ายภาพ... คุณกลัวว่าจะทำให้ชื่อเสียงของคุณเสื่อมเสีย ฉันเข้าใจมันนะ…”

ประมาณสิบห้านาทีต่อมา แฟชั่นโชว์ได้เริ่มขึ้น งานแสดงชิ้นแรกคือเครื่องแต่งกายฤดูใบไม้ผลิที่ทันสมัย หุ่นที่สูงและเพรียวบางของนางแบบแสดงให้เห็นถึงคุณสมบัติที่เป็นเอกลักษณ์อย่างสมบูรณ์แบบ แอเรียนได้รับการยกย่องว่าเป็นมืออาชีพดังนั้นเธอจึงสามารถบอกได้ว่าคุณภาพของแฟชั่นโชว์ในวันนี้สูงขึ้นมาก ท้ายที่สุดนี่คือแฟชั่นโชว์ของบริษัทของ มาร์ค เทรมอนต์ มาตรฐานแบบนี้ไม่แปลกใจเลย

เมื่อมาร์คหันกลับมามองเธอสายตาของเขาก็มืดลงและเขารู้สึกรำคาญเล็กน้อยที่เธอให้ความสนใจกับแฟชั่นโชว์อย่างเต็มที่...