เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 75

แอเรียนดูเหมือนจะไม่รู้ตัวเลยว่าเธอกำลังถูกจับตามองอย่างมีความสุข เธอถูกล้อมรอบไปด้วยอาการอ้าปากค้างและคำชมมากมาย และเธอรู้สึกราวกับว่าหูของเธอมีความหยาบกระด้างมากขึ้นจากปริมาณที่มหาศาลของพวกมัน การแสดงชุดเจ้าสาวเป็นช่วงหลังของแฟชั่นโชว์ เธอใช้เวลาสิบสองนาทีในการรั้งตัวเองและรอให้งานออกแบบของเธอปรากฏบนรันเวย์ แม้ว่าเธอจะไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการผลิตแต่เธอก็เป็น “แม่ผู้ให้กำเนิด”

นาทีและวินาทีผ่านไปและการแสดงก็ใกล้จะจบลงแล้ว เธอเริ่มรู้สึกไม่เชื่อ การออกแบบของเธอเป็นไปไม่ได้ที่จะถูกวางไว้ในชุดสุดท้าย ใช่ไหม? อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้เป็นสมาชิกในบริษัทของ มาร์ค เทรมอนต์ แล้วถ้ามันไม่ได้อยู่ในตอนจบ นั่นหมายความว่ามาร์คกำลังเล่นกับเธออยู่ใช่ไหม?

ทันใดนั้นดนตรีก็เปลี่ยนจากจังหวะทำนองเป็นเพลงที่ไพเราะ นางแบบร่างสูงเพรียวและผิวขาวในชุดสีขาวเดินเข้ามาบนรันเวย์อย่างช้า ๆ แอเรียนอ้าปากค้าง ‘นั่นคือการออกแบบของฉัน…มันคือชิ้นสุดท้ายจริง ๆ !’

ชุดเจ้าสาวยาวเลยไปถึงข้อเท้าของนางแบบ มันไม่ได้ยาวและไม่ได้เป็นสุ่มไก่จนเกินไป เธอมักจะมีสไตล์ที่เรียบง่ายที่สุด ดังนั้นเมื่อต้องออกแบบชุดแต่งงานเธอจะไม่เปิดเผยมากเกินไป ดังนั้นเธอจึงออกแบบคอเสื้อด้วยคอเสื้อแบบแมนดารินสไตล์ตะวันออก เพื่อสร้างสมดุลให้กับความสดใสของชุดแต่งงานในอุดมคติของผู้หญิง เธอจึงจับคู่กับถุงมือเจ้าสาวสีขาวและผ้าคลุมหน้า มันไม่ได้มีคริสตัลแบบแฟนซีฝังอยู่มากมาย ชุดนี้เน้นการเย็บปักถักร้อยที่ซับซ้อนเป็นหลักและอัญมณีมีค่าที่ใช้เฉพาะในส่วนของงานปักที่ต้องการเท่านั้น

ก่อนหน้านี้เธอเคยคิดว่าเธอให้ความเป็นนัยมากเกินไปเมื่ออธิบายรายละเอียดในการออกแบบของเธอ เธอไม่คาดคิดว่ามาร์คจะรู้ว่าต้องทำอะไรกับมัน

แฟชั่นโชว์จบลงและผู้คนก็จากไปทีละคน แอเรียนห็น แอรี่และมาร์ค กำลังหัวเราะและคุยกันในขณะที่เธอกำลังลุกขึ้น ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจไม่ขอให้เขาออกไปกับเธอและออกไปจากงานแฟชั่นโชว์ด้วยตัวเอง

เธอกำลังรอรถอยู่ข้างถนนเมื่อจู่ ๆ รถของมาร์คก็หยุดอยู่ตรงหน้าเธอ หลังจากยืนยันได้ว่า แอรี่ไม่ได้อยู่ในรถเธอจึงเปิดประตูและเข้าไปในรถ

แอเรียนไม่ได้ถามเขาว่าทำไมแอรี่ถึงไม่อยู่กับเขา เขามีภาพลักษณ์ที่มีสติมากกว่าคนอื่น ๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าสาธารณะ โดยธรรมชาติแล้วเขาต้องมาถึงและจากไปพร้อมกับภรรยาที่ "ถูกกฎหมาย" ของเขา เขาสามารถทำอะไรก็ได้ที่ต้องการเมื่ออยู่นอกสายตาของสาธารณชน ไม่มีใครสามารถมองเห็นหรือทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้

“ไปไหนครับนายท่าน?” ไบรอันถามระหว่างทาง

มาร์คไม่ได้ตอบในทันที ดูเหมือนเขาจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่

ท้องของแอเรียนเริ่มมีอาการปวด เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเธอเลย ท้องของเธอก็เลยเริ่มจะประท้วงขึ้นมาซะเเล้ว

หลังจากนั้นไม่นานมาร์คก็ตอบว่า “ไป ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่”

“ครับ” ไบรอันตอบและเร่งความเร็ว ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ เป็นสถานที่สังสรรค์สำหรับคนรวย พวกเขาเชี่ยวชาญในอาหารจีนและอาหารของพวกเขาก็คุ้มค่ากับราคาที่ฟุ่มเฟือย

มาร์คชอบความสงบและเงียบเมื่อทานอาหารดังนั้นเมื่อมาถึง ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ เขาจึงเดินเข้าไปในทางที่สุดทันที เมื่อถึงเวลาสั่งอาหารเขาก็ยื่นเมนูให้กับแอเรียน “คุณก่อนเลยแอริ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนดวงตาแวววาวด้วยรอยยิ้ม ไม่แม้แต่แอเรียนที่สามารถตรวจจับอะไรที่แปลก ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้

แววตาของพนักงานเสิร์ฟสาวเต็มไปด้วยความอิจฉา เธอเริ่มแนะนำอาหารจานล่าสุดของพวกเขาอย่างกระตือรือร้น "คุณหญิงเทรมอนต์ เมนูเพิ่มเติมใหม่ล่าสุดของเราอยู่ในหน้าแรกค่ะ คุณต้องการที่จะลองไหมคะ?”

แอเรียนไม่คุ้นเคยกับความอ่อนโยนอย่างกะทันหันของเขา และรู้สึกอึดอัดใจกับเรื่องนี้มากขึ้นเพราะเขากำลังแสดง เธอไม่มีอารมณ์ที่จะสั่งอาหารเลยเธอจึงเลือกอาหารเพียงไม่กี่อย่าง "แค่นี้ก่อนค่ะ"

มาร์คหันกลับไปมองหน้าอย่างไม่แยแสตามปกติ เมื่อพนักงานเสิร์ฟจากไปราวกับว่าคนที่เรียกเธอว่า”แอริ”นั้นไม่ใช่เขาเลย

หลังจากนั้นไม่นานอาหารก็ถูกเสิร์ฟทีละจาน ไบรอันซึ่งยืนเฝ้าอยู่นอกห้องจู่ ๆ ก็ผลักประตูเข้ามาและพูดว่า “นายท่านครับ คุณเลนจาก ‘ฮอยล์ - รอย’ ต้องการที่จะพบคุณครับ”

“อืม” มาร์คตอบอย่างเฉยเมย ไม่นานจอห์นเลนและทิฟฟานี่ก็เดินเข้าไปในห้อง จอห์นถือแก้วไวน์ "คุณเทรมอนต์ ผมไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะได้พบคุณที่นี่ ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ”

ทิฟฟานี่แลบลิ้นใส่แอเรียนเมื่อเห็นเธอ แต่ในขณะที่เธออยู่ข้าง ๆ พ่อเธอจึงต้องเล่นบทของลูกสาวที่เชื่อฟังต่อไป

แอเรียนยิ้มเยาะและแลบลิ้นออกมาเช่นกัน มาร์คมองเห็นภาพทั้งหมดและสายตาของเขาก็จ้องมองมาที่ใบหน้าของเธอ…

ทิฟฟานี่มองไปที่แอเรียนอย่างกะทันหัน และแอเรียนตอบสนองทันทีด้วยการหยิบขวดไวน์ขึ้นมาแล้วรินแก้วเล็ก ๆ ให้เขา

มาร์คยกแก้วขึ้นให้จอห์น เขาจิบไวน์และพยักหน้าให้จอห์นเล็กน้อย นี่ถือเป็นการทักทาย

จอห์นก็ไม่อยู่นานเกินไปเช่นกัน “ถ้าอย่างนั้นทานให้อร่อยนะครับคุณเทรมอนต์ ผมจะไม่รบกวนคุณแล้ว”

มาร์คเม้มริมฝีปากตัวเองเบา ๆ มันดูเหมือนรอยยิ้ม แต่แอเรียนเท่านั้นที่รู้ว่าเขาไม่ได้ยิ้มเลย