เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 749

เสียงที่น่าสมเพชและประหลาดใจของซาช่าเข้ามาในหูของเขา “ฉัน… อยู่ที่ร้านกาแฟใกล้ ๆ คุณ… อยากมาร่วมกับฉันไหม?”

แจ็คสันบอกให้เธอรอเขาก่อนที่จะวางสาย

หลังจากที่เขาไปรับเธอแล้วเขาก็ขับรถตรงไปยังโรงแรมแห่งหนึ่งทันที

ระหว่างการเดินทางซาช่ายังคงนิ่งเงียบ เธอไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่จึงและเธอก็ไม่กล้าถามเมื่อเห็นสีหน้าที่มืดมนของเขา

ทันทีที่พวกเขาลงจากรถ แจ็คสันก็คว้าข้อมือของเธอและดึงเธอไปที่ห้องชุดที่จองไว้อย่างเร่งรีบ ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในห้อง เขาก็ผลักเธอให้ชิดกำแพง

ซาช่าตกตะลึงและกลัวการจูบที่เร่าร้อนของเขา แต่เธอก็ไม่ซ่อนความสุขของเธอเช่นกัน ดูเหมือนว่าเดสเดโมนาจะพูดถูก แจ็คสันเก่งมาก ๆ แม้ว่าเขาจะรุนแรงไปเล็กน้อย แต่เธอก็ยังมีความสุขอยู่ดี

เขาสามารถกระตุ้นความปรารถนาในตัวเธอโดยไม่จำเป็นต้องใช้ความพยายามเลยจนร่างกายของเธออ่อนลง ไม่นานนักเธอก็ได้ชินกับจังหวะและการเคลื่อนไหวของเขาไปแล้ว

เธอโอบแขนรอบคอเขาแล้วจูบกลับ เมื่อเธอรู้ว่าเขาไม่ได้คิดจะทำอะไรนอกเหนือจากการจูบ เธอจึงเริ่มเอามือแตะหน้าอกของเขาก่อนที่จะเริ่มปลดกระดุมเสื้อของเขาอย่างกล้าหาญ ในตอนแรก เธอค่อนข้างกลัวเขาเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับคนที่ร่ำรวยเช่นนี้

เธอยังเคยกังวลว่าเธอจะเจอกับคนโรคจิตอีกด้วย อย่างไรก็ตาม นอกจากรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลาและความมั่งคั่งแล้ว เมื่อเธอค้นพบว่าเขาไม่มีนิสัยแปลก ๆ อะไร เธอจึงเหลือเพียงเป้าหมายเดียวและนั่นก็คือการพิชิตเขา

'คนเราจะเบื่อกับอาหารอร่อย ๆ ถ้ากินมากเกินไป'

ในเวลานี้ คำพูดของทิฟฟานี่ในคาเฟ่ก็ยังวนซ้ำอยู่ในใจของแจ็คสัน เขาสงสัยว่ามันหมายความว่าทิฟฟานี่เบื่อเขาหรือเปล่า? เขาไม่จำเป็นต้องอยู่กับเธอ เขาสามารถเพลิดเพลินกับการอยู่กับผู้หญิงคนอื่นได้เช่นกัน

ไม่นานหลังจากนั้น เขาโยนก็โยนซาช่าลงบนเตียงที่ใหญ่และนุ่ม เมื่อเขาเอนกายลงที่เธอบนเตียง เขาก็พบว่าเขาไม่ได้ตื่นตระหนกแม้แต่น้อยเมื่อมองดูใบหน้าที่อ่อนเยาว์และไม่คุ้นเคยตรงหน้าเขา นอกจากนี้ น้ำหอมของเธอยังทำให้เขารังเกียจอย่างมาก ทิฟฟานี่ไม่เคยชอบใช้น้ำหอมเลย...

ทิฟฟานี่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ความเหนื่อยล้าจากการทำงานของวันนั้นหายไปในทันที "คุณเวสต์… หนูคิดว่าแจ็คสันอาจต้องการความสนใจของคุณมากกว่าหนูนะคะ… หนูไม่ได้ต้องการของมากมายขนาดนี้ หนูคงจะต้องใช้เวลานานมากกว่าจะกินของเหล่านี้หมด”

ซัมเมอร์เม้มริมฝีปากของเธอ “เขาไม่ต้องการฉันหรอก ตอนเขายังเด็ก ฉันยุ่งและไม่มีเวลาดูแลหรือใช้เวลาอยู่กับเขา ตอนนี้เขาเลยไม่ต้องการฉันอีกแล้ว ตอนนี้เขาไม่อนุญาตให้ฉันเข้าไปในบ้านของเขาด้วยซ้ำ เขาอ้างว่าเขารู้สึกอึดอัด แล้วฉันจะทำอะไรได้บ้าง? นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันต้องส่งอาหารไปที่สำนักงานของเขาแทน

ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังมักจะใจร้อนอยู่เสมอ ตอนนี้ฉันจึงไม่พยายามที่จะทำให้เขาพอใจอีกต่อไปแล้ว สามีของฉันไปที่อายาเช่เพื่อจัดนิทรรศการศิลปะของเขา ฉันเลยอยู่บ้านคนเดียว ฉันไม่มีอะไรให้ทำ ฉันเลยต้องมาที่นี่เพื่อคุยกับเธอ”

ทิฟฟานี่ไม่สามารถเข้าใจเจตนาของซัมเมอร์ได้ ซัมเมอร์หวังว่าเธอจะกลับไปหาแจ็คสันหรือว่าเขารักเธอจริง ๆ หรือเปล่า? อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกผิดที่ได้รับการดูแลจากซัมเมอร์

เธอพบว่ามันยากที่จะพูดตรง ๆ เธอจึงพูดเพียงว่า “คุณเวสต์ คุณกินอะไรหรือยังคะ? ถ้าคุณไม่รังเกียจ ทำไมคุณไม่อยู่ทานอาหารด้วยกันล่ะ? เดี๋ยวหนูจะทำอาหารเอง”

ซัมเมอร์โบกมือ “ไม่จำเป็นหรอก เครื่องประดับที่ฉันสั่งเมื่อเดือนที่แล้วมาถึงแล้ว ฉันต้องไปรับมัน ฉันจึงอยู่ทานอาหารเย็นด้วยไม่ได้ ฉันจะมาอีก ถ้าเธอไม่รังเกียจที่ฉันจะมาที่นี่อยู่สม่ำเสมอ ฉันอยากเจอเธอบ่อย ๆ ฉันรู้ว่าแจ็คสันกำลังคบกับคนอื่นและฉันก็รู้ว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ที่เธอและเขาจะกลับไปคบกัน ฉันแค่ทำทั้งหมดนี้เพราะฉันชอบเธอจริง ๆ ฉันไม่มีเจตนาอื่นแน่นอน ดังนั้น อย่าคิดมากล่ะ”