เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 750

ทิฟฟานี่ยิ้มอย่างรู้เท่าทันขณะที่เธอพยักหน้าก่อนที่จะไปส่งซัมเมอร์ที่ประตู

หลังจากซัมเมอร์จากไป ธัญญ่าก็อุทานว่า “คุณเวสต์แค่เกือบจะเป็นแม่สามีของคุณ แต่เขาก็ยังคงดีกับคุณแม้ว่าคุณจะเลิกกับแจ็คสันไปแล้วก็ตาม”

ทิฟฟานี่ถอนหายใจ “อันที่จริง การกระทำของเขาทำให้ฉันเครียดมากเลยนะ จริง ๆ ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะรับความปรารถนาดีของเขาด้วยซ้ำ เพราะฉันจะไม่สามารถตอบแทนเขาได้แน่นอน เขาต้องการให้ฉันเป็นลูกสะใภ้ของเขาจริง ๆ

แต่ฉัน… ไม่สามารถทำตามความปรารถนาของเขาได้… หวังว่าความกระตือรือร้นนี้จะคงอยู่แค่เพียงช่วงเวลาสั้น ๆ และหวังว่าเขาจะไม่ดูแลฉันหลังจากนั้นต่อ ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องเป็นบ้าแน่ ๆ”

ไม่กี่นาทีต่อมา ทิฟฟานี่ก็ได้รับโทรศัพท์จากซัมเมอร์ เธอคิดว่าซัมเมอร์ได้ลืมบางอย่างไว้ “มีอะไรเหรอคะคุณเวสต์? คุณลืมอะไรหรือเปล่าคะ?”

เสียงครวญครางของซัมเมอร์สามารถได้ยินมาจากอีกด้านของสาย “ไม่… ฉันล้ม… ฉันคิดว่าสะโพกฉันเคล็ด ขาของฉันก็พลิกด้วย ฉันลุกไม่ได้… ฉันอยู่ที่ลิฟต์ของอพาร์ตเมนต์…”

จิตใจของทิฟฟานี่สั่นสะท้าน เธอวิ่งออกไปโดยไม่เปลี่ยนออกจากรองเท้าในบ้านด้วยซ้ำ หัวใจของเธอเต้นแรงเมื่อเธอเห็นซัมเมอร์ มันเป็นการล้มที่รุนแรงมาก ส้นเท้าข้างขวาของซัมเมอร์หักและข้อเท้าของเธอก็บวมอย่างเห็นได้ชัด ทิฟฟานี่รีบวิ่งไปช่วยพยุงซัมเมอร์ขึ้น แต่ซัมเมอร์กลับหน้าซีดในทันที

“ไม่… ฉันเจ็บหลัง… ฉันแก่แล้วจริง ๆ ด้วย การล้มไม่เคยเป็นเรื่องใหญ่เมื่อตอนที่ฉันยังอ่อนเยาว์กว่านี้ คนขับรถของฉันอยู่ในรถ โทรเรียกเขามาหน่อย เขาเป็นชายวัยกลางคน เธอจะไม่สามารถรองรับน้ำหนักของฉันคนเดียวได้”

ทิฟฟานี่ตื่นตระหนก เธอได้ทิ้งโทรศัพท์ไว้ในอพาร์ตเมนต์ ดังนั้นเธอจึงวิ่งไปที่รถของซัมเมอร์และเรียกคนขับรถมา ทั้งคู่พาซัมเมอร์ไปที่โรงพยาบาลเพื่อไปเอกซเรย์ ทิฟฟานี่จะต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับซัมเมอร์

ซัมเมอร์คร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดขณะที่เธอวางมือบนสะโพกของตัวเองหลังจากที่เอ็กซ์เรย์เสร็จ เธอกล่าวว่า “ไปรับเครื่องประดับให้ฉันทีนะ เธอไม่จำเป็นต้องคอยดูฉันที่นี่หรอก มีคนขับรถอยู่ก็พอแล้ว”

ลูกจะปล่อยให้เธอต้องยืนเรียกแท็กซี่พร้อมกับรองเท้าเดินในบ้านและไปรับเครื่องประดับของแม่แบบนั้นก่อนที่จะกลับบ้านเหรอ? ลูกไม่เข้าใจในสิ่งที่แม่พยายามทำอยู่เหรอ? สมองลูกทำมาจากขี้เลื่อยหรือไง?”

แจ็คสันเริ่มหงุดหงิดกับการจู้จี้ของซัมเมอร์ “ก็ได้ ก็ได้ ผมจะไป โอเค? เธอยังคงไปได้ไม่ไกลหรอก ผมจะวิ่งตามเธอไป แม่ก็พักผ่อนนะ ถ้าต้องการอะไรก็โทรหาผมแล้วกัน”

ทิฟฟานี่ยืนรอแท็กซี่อยู่ที่ข้างถนนหลังจากที่เธอเดินออกมาจากโรงพยาบาล เนื่องจากมันเป็นช่วงเวลาเลิกงาน มันจึงเป็นชั่วโมงที่เร่งด่วนด้วย แท็กซี่หลายก็คันถูกครอบครองไปและมีเพียงแท็กซี่ไม่กี่คันที่ว่างอยู่รอบ ๆ ที่แย่ที่สุดคือ เธอได้สวมรองเท้าเดินในบ้านออกมาและไม่ได้สวมเสื้อคลุมด้วยซ้ำ อากาศก็หนาวและเธอก็รู้สึกว่าขาของเธอชาไปแล้ว

จนเธอได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้เธอจากด้านหลัง เธอหันกลับไป เมื่อเธอเห็นแจ็คสัน เธอก็รีบเบือนหน้าหนี “คุณออกมาทำอะไรที่นี่? คุณควรจะอยู่กับแม่ของคุณ”

แจ็คสันพูดอย่างไร้อารมณ์ว่า “เขาขอให้ผมไปส่งคุณแต่คุณกำลังขอให้ผมอยู่กับเขา ผมไม่สามารถแบ่งแยกตัวเองออกเป็นสองส่วนได้นะ เร็วเข้า ผมจะพาคุณไปรับเครื่องประดับเอง”