เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 763

แมรี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกกับเหตุการณ์ดี ๆ เนื่องจากเธอได้เตรียมอาหารเย็นไว้ในครัวแล้ว เธอจึงวางอาหารทั้งหมดลงบนโต๊ะอย่างรวดเร็วและพูดขึ้น

“ต้องอย่างนี้สิคะนายหญิง คุณไม่ควรอดอาหาร! เด็กต้องการอาหารอร่อย ๆ เพื่อที่จะได้เติบโตอย่างสุขภาพดีและแข็งแรง”

แอเรียนนึกถึงภาพอัลตราซาวนด์ของลูกเธอและรู้สึกไม่มั่นใจในทันใด “แมรี่ คุณคิดว่าฉันจะให้กำเนิดลูกเป็ดขี้เหร่หรืออะไรทำนองนั้นไหม? ฉันหมายความว่า ฉันไม่ได้จะไม่ชอบลูกของตัวเอง แต่… ถ้าเด็กหนักเกินไปและอัปลักษณ์ ฉันคิดว่าฉันคงจะไม่ชอบแบบนั้น”

แมรี่หัวเราะคิกคักออกมา “พูดไปได้! ทั้งคุณและนายท่านต่างหน้าตาดีมาก ยีนของคุณจะผลิตลูกเป็ดขี้เหร่ได้อย่างไร? สิ่งที่เด็กต้องทำคือตามคุณคนใดคนหนึ่งและ ท๊าดา รับการประกันได้เลยว่าเด็กจะต้องสวยงาม!

โอ้ นายหญิง อย่าวิตกกับภาพในรายงานนั้นเลย มันเชื่อถือไม่ได้ 100% หรอก มันจะเป็นไปได้อย่างไร? เด็กยังคงเพลิดเพลินกับสปาทรีตเมนต์ในถุงน้ำคร่ำอยู่เลย ไม่มีใครจะถ่ายรูปขึ้นในนั้นหรอก!”

เมื่อได้ยินดังนั้นก็ทำให้แอเรียนมั่นใจขึ้นเล็กน้อยเพราะเธอตอบว่า “ฉันหวังว่าคุณจะพูดถูก! หรือไม่อย่างนั้นฉันจะรู้สึกว่าการทรมานทั้งหมดนี้จะไร้ค่า”

ทันใดนั้นสายตาของเธอก็จับจ้องไปที่มาร์คและรองเท้าของเขา “โอ้ คุณยังไม่ได้เปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะในบ้านเหรอ? คุณจะออกไปไหนภายหลังรึเปล่า?” เธอถาม

เมื่อถูกเตือน มาร์คก็ยืนขึ้นและกลับไปที่ทางเข้าเพื่อสอดเท้าเข้าไปในรองเท้าแตะแทน "ไม่ ไม่ ฉันจะไม่ออกไปในภายหลัง ฉันแค่… เมื่อฉันได้ยินจากแมรี่ว่าเธอไม่ได้ทานอาหารเย็นเลย ฉันก็กังวลมากและรีบขึ้นไปหาเธอก่อน ใครจะคิดเกี่ยวกับรองเท้าในตอนนั้นล่ะ?”

แอเรียนรู้สึกอบอุ่นวูบวาบในอกของเธอ คนที่ถูกรู้จักเรื่องการคลั่งไคล้ด้านสุขอนามัยได้ละทิ้งพิธีการรักษาความสะอาดตามปกติของเขาเพียงเพราะเขาเป็นห่วงเธอมากเกินไป มันเป็นสิ่งล้ำค่าที่หาได้ยาก

เธอได้รับคำสั่งให้กลับไปนอนทันทีหลังอาหารเย็น แต่เนื่องจากเธอใช้เวลานอนบนเตียงมากเกินไปในวันนั้น แอเรียนจึงค่อนข้างลังเลที่จะเข้านอนเร็ว

“ฉันไปยืดขาด้วยการเดินหรือทำอะไรก่อนไม่ได้เหรอ?” เธออ้อนวอน

“ไม่ ไม่ได้” มาร์คตอบพร้อมส่ายหัวอย่างเคร่งขรึม “นี่มันสี่ทุ่มกว่าแล้ว เธอต้องนอน ทีนี้ ฉันขอตัวไปที่ห้องทำงานก่อน ราตรีสวัสดิ์"

จุดหมายของมาร์คปลุกความสงสัยของผู้หญิงคนนั้น "เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมคุณถึงไปทำงานในเวลานี้? มีอะไรที่ทำให้คุณต้องทำงานจนดึกแบบนี้หรือเปล่า?”

แมรี่ยิ้ม “ฮา! นั่นคือมาร์คที่ขี้เกรงใจของเราสำหรับเธอ เราไม่สามารถตำหนิเขาที่ขี้อายเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ ถูกไหม? โอ้พระผู้เป็นเจ้า ดูเธอเติบโตสิ เธอได้กลายเป็นหัวหน้าบ้านคนที่สองแล้ว! ฉันรู้สึกว่าทั้งหมดนี้เป็นความฝัน!

เมื่อตอนที่เธอเข้าร่วมครอบครัวนี้ครั้งแรก เธอตัวเพียงเท่านี้ สูงไม่ถึงหน้าอกฉันด้วยซ้ำ เธอตัวเล็กและร่างเล็ก แต่พระเจ้า เธอสวยและฉลาดมาก ย้อนกลับไปตอนนั้น นายท่านก็สูงอยู่แล้ว เขาตั้งตระหง่านเหนือฉันตั้งหัวหนึ่งหรืออาจมากกว่านั้น! ใครจะคิดว่าเธอสองคนจะลงเอยด้วยกัน?

พระเจ้าเบื้องบนทรงทราบดีว่าหลังจากการทดลองและทดสอบทั้งหมดนี้ สิ่งเดียวที่ฉันต้องการมากที่สุดคือการเห็นเธอสองคนใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดไป ตราบใดที่สิ่งนั้นเกิดขึ้น ฉันจะไม่เสียใจอะไรในชีวิตของฉันเลย”

แอเรียนคิดถึงครั้งแรกที่เธอก้าวเข้ามาในคฤหาสน์เทรมอนต์และพบว่าความทรงจำนั้นไม่ได้แต่งแต้มด้วยความเศร้าโศกและความเจ็บปวดอีกต่อไป แต่มันเป็นความสุขจากใจจริง

จากนั้นเธอก็จำได้ว่าในขณะที่มาร์คอายุได้สิบแปดปีและมองหาความรักแล้ว แต่เธอก็เป็นแค่เด็กอายุแปดขวบ ซึ่งจู่ ๆ ก็น่าอิจฉาเสียอย่างนั้น แท้จริงแล้ว ขณะที่เธอยังคงพยายามเรียนรู้ชีวิต มาร์คก็ได้สำรวจความซับซ้อนของความรักและความสัมพันธ์ไปแล้ว

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ แอเรียนคงไม่ใช่รักแรกของเขา หรือผู้หญิงคนแรกของเขา