เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 777

ทิฟฟานี่พบว่ามีคนอื่นอยู่ที่บ้านของเธอหลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จ เขาเป็นคนสุดท้ายที่เธออยากจะเจอ!

แจ็คสันสวมผ้ากันเปื้อนและกำลังตั้งใจทำอาหาร เขาไม่แม้แต่จะหันมามองเธอ “มาร์คโทรหาผมและบอกว่าแอเรียนไม่ค่อยกินข้าว เขาเลยขอให้ผมทำอาหารและส่งไปที่โรงพยาบาลให้ พวกเราไม่มีทางเลือก เธอท้องอยู่ อีกอย่าง ผมไม่มีวัตถุดิบที่บ้านเลยและมันก็ดึกมากแล้วที่จะไปหาซื้อ

ผมรู้ว่าแม่ผมส่งวัตถุดิบมาให้คุณค่อนข้างเยอะและเมื่อเทียบกับบ้านผมอพาร์ทเม้นท์ของคุณอยู่ใกล้กับโรงพยาบาลกว่าเยอะ ผมเลยถือวิสาสะและมาทำอาหารให้แอเรียนที่นี้แทน สั้น ๆ ก็คือ ผมกำลังทำเพื่อเพื่อนสนิทของคุณ คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

ทิฟฟานี่พูดไม่ออกหลังจากที่ฟังเขาพูดแล้ว เหตุผลของเขานั้นน่าเชื่อถือและเธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องต่อว่าเขา เธอไม่สามารถที่จะขัดขวางเขาได้

จากนั้นเธอก็หายใจเข้าลึก ๆ และทำเป็นว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นั่น เธอเปิดตู้เย็นเล็กและหยิบที่มาสก์หน้าออกมา เมื่อเธอหันกลับเธอก็ชนเข้ากับหน้าอกของแจ็คสัน เธอจับจมูกที่เจ็บเล็กน้อยของเธอและเงยหน้าจ้องมองเขา “คุณจะทำอะไรอีกล่ะ? ทำไมจู่ ๆ ถึงมายืนเงียบ ๆ ข้างหลังฉัน?”

เขามองลงมาที่เธออย่างเงียบ ๆ ในแววตาที่เขามองเธอมีความหมายแอบแฝง เธอเริ่มตื่นตระหนกและถอยหลังกลับ ไม่นานหลังจากนั้นหลังเธอก็ชนเข้ากับตู้เย็นสองประตูที่ซัมเมอร์ซื้อให้เธอ

เธอตกใจกับความเย็นของมันเธอจึงสะดุ้งตัวไปข้างหน้าโดยสัญชาตญาณ แต่แจ็คสันเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นจนเธอกำผ้าขนหนูที่หน้าอกไว้แน่นด้วยความกลัวว่าส่วนที่ไม่ควรเปิดเผยของร่างกายของเธอจะโผล่ออกมาโดยไม่ชอบธรรม

“ฉันจะบอกอะไรคุณให้นะ… นี่มันบ้านของฉัน ธัญก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน คุณอย่าแม้แต่คิดจะทำอะไรเกินเลยล่ะ!”

แจ็คสันยกมือขึ้นและลูบไหปลาร้าของเธอด้วยนิ้วของเขา จากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวอย่างกล้าดีและจ้องที่ร่องหน้าอกที่สามารถมองเห็นได้เล็กน้อยของเธอ

หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นเมื่อเธอได้กลิ่นเฉพาะกายของเขา เธอจำเรื่องที่ลึกซึ้งที่เธอเคยทำกับเขาได้หมด เขายังคงน่าดึงดูดสำหรับเธอมาก โดยเฉพาะเมื่อเธอนึกถึงร่างกายของเขาที่อยู่ภายใต้ชุดสูทนั้น เธอถึงขนาดต้องกลืนน้ำลายเบา ๆ มันน่าอายสำหรับเธอมาก

เขาเก็บรายละเอียดทุกปฎิกิริยาตอบสนองของเธอก่อนจะหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข “ร่างกายของคุณซื่อสัตย์กว่าคุณอีก เอาเลย จินตนาการตามที่คุณต้องการไปเลย คุณสามารถ… อ้อนวอนผมก็ได้นะ อีกอย่าง ผมแค่จะหยิบวัตถุดิบบางอย่างจากตู้เย็น ผมต้องไปทำอาหารก่อน เราค่อยต่อกันภายหลังได้ไหม?”

เธอผลักเขาออกไป เธอทั้งเขินและรำคาญในเวลาเดียวกัน หลังจากนั้นเธอก็วิ่งหนีกลับเข้าไปในห้องนอนของตนเอง เธอถึงกับต้องล็อกประตูเพื่อไม่ให้เขาสามารถตามเธอมาได้ เพียงตอนนี้เท่านั้นที่เธอสามารถสงบลมหายใจอันร้อนแรงของตนเองได้

เมื่อนึกถึงว่าเขาได้หยอกเธอเพียงใด เธอก็อยากจะตบหน้าตัวเองแรง ๆ สักสองครั้ง นั่นไม่ใช่ผู้ชายที่เธอควรจะโหยหาอย่างแน่นอน เรื่องระหว่างพวกเขานั้นจบลงแล้ว หากเธอยังคงโหยหาร่างกายของเขา นั่นค่อนข้างจะน่าละอายเป็นอย่างมาก เธอจะต้องสุขุมกว่านี้