เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 776

แน่นอนว่าทิฟฟานี่ไม่ได้พูดสิ่งที่คิดออกไป “ฉันแค่สงสัยและฉันทำเพื่อสนองความอยากรู้ของตัวเองด้วย การมีปัญหาที่ไม่แน่นอนมันน่าหงุดหงิดนะ คุณว่าไหม? ฉันคิดมานานแล้วแต่ก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าคุณเข้าหาฉันตั้งแต่แรกทำไม มันค่อนข้างแปลก

ฉันยังรู้ด้วยว่าคนรวยมักจะใช้เวลากับคนที่ร่ำรวยและมีอิทธิพลเหมือนกันเท่านั้น เพราะว่าพวกเขามีฐานะเท่า ๆ กันและต่างกันอาจจะได้ผลประโยชน์จากความสัมพันธ์นั้น ๆ แต่เราสองคนไม่ได้มาจากโลกเดียวกัน ฉันเคยรวยมาก่อนฉันเลยเข้าใจวิถีของคนรวย อย่างที่เราทุกคนรู้ดีว่า ทุกอย่างที่เกิดขึ้นต่างมีเหตุผลของมัน…”

อีกด้านหนึ่งของสาย อเลฮานโดรเงียบไปชั่วขณะ “ผมจะบอกคุณเมื่อดอกไม้ผลิบาน”

ทิฟฟานี่บ่นในใจว่า ‘ดอกไม้อีกแล้ว! ใครจะรู้ว่ามันจะบานไหมเล่า? แล้วถ้ามันเป็นแค่พืชหญ้าชนิดหนึ่งล่ะ? นี่เขาพยายามจะหลอกฉันหรือเปล่าเนี่ย?’

เธอเริ่มกัดฟัน “คุณบอกว่าคุณจะบอกความลับหนึ่งกับฉันเมื่อดอกไม้ผลิบาน แต่ตอนนี้คุณกลับบอกว่าเมื่อดอกไม้ผลิบานคุณจะบอกเหตุผลที่คุณเข้าหาฉันตั้งแต่แรก ถ้าคุณไม่อยากบอกความจริงฉันก็บอกมาตรง ๆ เลย ทำไมคุณต้องหลอกฉันด้วย? หากคุณให้ต้นไม้ที่ไม่มีดอกแก่ฉัน คุณจะหลอกให้ฉันรอโดยเปล่าประโยชน์งั้นเหรอ? พอกันที! ฉันจะไม่ถามคุณแล้ว บาย!”

ก่อนที่เธอจะทันได้วางสาย จู่ ๆ อเลฮานโดรก็ตะโกนว่า “ทิฟฟานี่!”

เธอรอให้เขาพูดต่ออย่างเงียบ ๆ แต่เขากลับแค่หยอกเธอ “ถ้าผมฟังไม่ผิดเมื่อกี้คุณกัดฟัน…”

ทิฟฟานี่รู้สึกเหมือนโดนหลอกอีกครั้ง เธอนึกว่าเขาตัดสินใจบอกความจริงกับเธอแล้วเพราะเขาฟังดูค่อนข้างตื่นตระหนก อย่างไรก็ตามแต่...

จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อกี้เธอกัดฟันพูดจริง ๆ แต่เธอก็ยังพูดด้วยน้ำเสียงเดิม ดังนั้น เขารู้ถึงปฏิกิริยาของเธอได้อย่างไร? เขามองเห็นเธอจากอีกด้านหนึ่งของสายเหรอ? ทำไมเขาถึง...รู้จักเธอดีขนาดนี้?