เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 78

บ่ายเเล้วก็ยังไม่เห็นหน้าเห็นตามาร์ค เทรมอนต์ แอเรียนจึงออกไปซื้อวัสดุวาดภาพและชวนทิฟฟานี่ออกไปในขณะที่เธออยู่ที่นั่น

สาว ๆ ไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันเลยนับตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ที่โรงแรม แอเรียนไม่ต้องการให้มิตรภาพของพวกเขาต้องแยกจากกันเพราะเหตุนี้

ทั้งคู่เจอกันในร้านกาแฟ เมื่อทิฟฟานี่มาคนเดียว แอเรียนรู้สึกสงสัยเล็กน้อย “ทำไมเธอไม่มากับเอธานล่ะ?”

ทิฟฟานี่ถอนหายใจ “ทำไมฉันต้องปล่อยให้เขามากับฉันเพื่อมาเจอเธอด้วยล่ะ หลังจากเหตุการณ์นั้นที่ทำให้อินเทอร์เน็ตเกิดความโกลาหลนี่นา? ฉันอยากเจอเธอมานานแล้ว แต่พ่อบอกว่าอย่าทำอะไรให้มันมันแย่ลง ดังนั้นฉันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหมกตัวอยู่แต่ในบ้าน ไม่ว่าในกรณีใดคนเหล่านั้นช่างไร้สาระจริง ๆ พวกเขาสามารถสร้างเรื่องราวที่ต้องการได้ ช่างร้ายกาจจริง ๆ !”

รู้สึกว่ามันดีกว่าที่จะอธิบายตัวเองกับทิฟฟานี่ แอเรียนบอกเธอว่า “ทิฟฟ์ ไม่มีอะไรระหว่างเอธานกับฉันจริง ๆ เขากำลังพูดความจริง วันนั้นเขาชวนฉันออกไปคุยเรื่องแต่งงานของพวกเธอ มันจะต้องทำให้เธอประหลาดใจ”

“แม้ว่าเธอสองคนจะมีอะไรกันจริง ๆ ฉันก็จะเลือกมิตรภาพมากกว่าความรัก เศษขยะสามารถถูกแทนที่ได้ง่าย ๆ แต่เธอพิเศษและฉันก็หวงเธอมากที่สุด” ทิฟฟานี่พูดด้วยน้ำเสียงติดตลก

“ทิฟฟ์…”

แอเรียนไม่สามารถถ่ายทอดความรู้สึกของเธอออกมาเป็นคำพูดได้ เธอเปิดปากของเธอ แต่ก็เงียบลงอีกครั้ง

ทิฟฟานี่กระพริบตาเธอ “กับผู้ชายอย่างมาร์ค ทำไมเธอถึงดึงดูดคนจนสกปรกอย่างเอธานด้วยล่ะ? ฉันแค่พยายามคิดว่าเกิดอะไรขึ้นที่โรงแรมในวันนั้นแทนที่จะสงสัยเธอทั้งคู่ ฉันตกใจมากที่มาร์คมาถึงอย่างกะทันหันเช่นกัน แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเขาไหม? ดูเหมือนว่าเขากำลังพยายามจับผิดการกระทำของเธอทั้งคู่”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” แอเรียนส่ายหัว

ทิฟฟานี่แซวแอเรียนพร้อมกับยิ้มเยาะว่า “ดูเหมือนว่าเขาจะใส่ใจเธอมากนะ ฉันไม่เคยเห็นเอธานจริงจังกับฉันขนาดนี้เลย เขาไม่เคยพูดอะไรเลยเวลาที่ฉันออกไปข้างนอกกับพวกผู้ชาย”

เมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติทิฟฟานี่จึงทิ้งเงินค่ากาแฟไว้บนโต๊ะและยืนขึ้นโดยไม่พูดอะไรอีก

เฮเลนจ้องไปที่แอรี่ด้วยสายตาที่ตำหนิ “ลูกกำลังทำอะไร? เราจะดื่มกาแฟอย่างสบายใจไม่ได้หรือ? แม่ออกมาช้อปปิ้งกับลูกเพื่อผ่อนคลายไม่ใช่ทำให้ตัวเองเครียดมากขึ้น”

แอรี่รู้สึกรำคาญและมองไปที่แอเรียนอย่างหยิ่งผยองโดยไม่แสดงเจตนาที่จะทำอย่างอื่น

แอเรียนขมวดคิ้วมองเธอ “แอรี่ ขอทางหน่อยเถอะ”

หญิงสาวกอดอก ใบหน้าของเธอหงายขึ้นสูงจนแอเรียนแทบจะสามารถมองเห็นรูจมูกของเธอได้อย่างชัดเจน “ถ้าฉันไม่ต้องการล่ะ? ฉันยืนอยู่ตรงที่เธอเดินไม่ได้เหรอไง? ฉันจะปล่อยให้เธอผ่านไปถ้าเธอขอร้องฉัน”