เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 77

ในที่สุดพวกเขากลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ มาร์ค เทรมอนต์ ช่วยพยุงแอเรียนไปครึ่งตัว เมื่อเห็นสิ่งนี้แมรี่จึงรีบเตรียมผ้าร้อนและตามพวกเขาขึ้นไปชั้นบน เธอไม่อยากจะทำอะไรมากนักเมื่อตอนที่หัวใจของเธอปวดร้าว "นี่มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? นายหญิงเธอไม่สามารถดื่มเหล้าได้นะคะ…”

มาร์ค เทรมอนต์ ไม่พูดอะไร แมรี่ยื่นผ้าร้อนให้เขา “นายท่าน ดิฉันจะฝากนายหญิงไว้กับคุณ ดิฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้”

เขาพยักหน้าและเช็ดหน้าของแอเรียนอย่างระมัดระวัง เธอยกมือขึ้นอย่างร่วมมือเพื่อที่เขาจะเช็ดมันได้ “เช็ดให้สะอาด… เขาไม่ชอบอะไรที่สกปรก… เร็วเข้าสิ!”

มือของมาร์ค เทรมอนต์ หยุดชั่วคราวจากนั้นริมฝีปากของเขาก็โค้งเป็นรอยยิ้มโดยไม่ได้ตั้งใจ

ช่วงเวลานั้นกินเวลาเพียงสองวินาทีก่อนที่แอเรียนจะผลักเขาออกไปอย่างรวดเร็ว “ไม่เอา… ฉันต้องลบเครื่องสำอางสิ…” โชคดี ที่เธอยังจำได้ว่าเธอแต่งหน้าอยู่

แอเรียนขี้เมาไม่ยอมให้เขาช่วย เขาจึงทำได้แค่ตามหลังเธอและคอยดูแลเธอจนกว่าเธอจะทำสำเร็จ ในขณะที่เธอขัดขาตัวเอง มาร์ค เทรรมอนต์ ก็สามารถจับเธอได้อย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้ตระหนักถึงความอ่อนโยนในน้ำเสียงของตัวเอง “เป็นเด็กดี ถึงเวลานอนแล้วนะ…”

เธอไม่ยอมฟังเขาขณะที่เธอดิ้นรนในอ้อมแขนของเขา “ฉันยังไม่ได้อาบน้ำ… ฉันอยากอาบน้ำ…คุณไม่รู้ด้วยซ้ำ… ว่าตามาร์คเป็นชายผู้หมกมุ่นกับความสะอาด… เขาจะเกลียดฉัน… ถ้าฉันนอนบนเตียงของเขา… โดยไม่อาบน้ำ…”

โดยไม่รีรอให้เธอพูดจบ มาร์ค เทรมอนต์ ก็อุ้มเธอขึ้นแบบเจ้าสาวไปที่เตียงหลังใหญ่ในห้อง “ไม่เอา”

เธอยังคงดิ้นรนต่อไปในขณะที่ยืนกรานว่า “ฉันอยากอาบน้ำ!”

ครั้งหนึ่ง มาร์คมีความอดทนที่จะหันหลังกลับและอุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำ

แอเรียนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอกำลังทำอะไรขณะที่เธอเริ่มเปลื้องผ้าต่อหน้าเขา

ดวงตาของมาร์คค่อย ๆ มืดลง เขาหลีกเลี่ยงการจ้องมองด้วยความยากลำบากและช่วยเธอเติมน้ำร้อนในอ่างอาบน้ำ ก่อนที่น้ำในอ่างจะเต็มพอดี แอเรียนก็สะดุดเข้ามา เธอนอนในอ่างอาบน้ำ ล่อนจ้อนเหมือนวันที่เธอเกิดมา...

มาร์คต้องยกหัวของเธอขึ้นขณะที่ระดับน้ำสูงขึ้นเพื่อไม่ให้เธอจมน้ำ การอยู่ในระยะใกล้เช่นนี้ทำให้เขาสามารถมองเห็นขนตาที่ยาวและหนาเป็นแพของเธออย่างชัดเจน ซึ่งทำให้เกิดเงาบนใบหน้าของเธอ เขาใช้นิ้วโป้งไล้ไปตามริมฝีปากมันวาวของเธออย่างช่วยไม่ได้

แอเรียนหันหน้าหนีเขาด้วยการขมวดคิ้ว บางทีนั่นอาจจะเป็นเพราะความรู้สึกจั๊กจี้ที่ริมฝีปากของเธอ มือของมาร์คแข็งขึ้นเล็กน้อยขณะที่การแสดงออกบนใบหน้าของเขามืดลงโดยไม่ได้ตั้งใจ เช่นเคย เขาเกลียดการปฏิเสธของเธอไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร...

เมื่ออุณหภูมิของน้ำเย็นลงเรื่อย ๆ มาร์คก็ห่อตัวเธอด้วยผ้าขนหนูแล้วอุ้มเธอกลับไปที่เตียง เมื่อมองไปที่ใบหน้าของเธอที่เติบโตขึ้นมาตั้งแต่เธอยังเด็ก มาร์คก็คิดกับตัวเองว่าจะไม่มีใครมาแย่งของที่เป็นของเขาไปได้!

ในขณะที่มาร์คดึงผ้าห่มคลุมตัวเธอทันใดนั้นเธอก็คว้ามือของเขาไว้ สัมผัสของเธอนุ่มนวลและมือเล็ก ๆ ของเธอก็สร้างความแตกต่างอย่างชัดเจนกับของเขา

เธอพึมพำอะไรบางอย่าง แต่เขาไม่ได้ยินมันชัดเจนเขาจึงโน้มตัวเข้าไปใกล้อีกนิด

“วิล ซีวาน… วิล ซีวาน… เขา…”

มาร์คสะบัดมือเธอออกทันทีโดยไม่ได้ยินคำที่เหลือจากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับทำหน้าบึ้ง

ดูเหมือนเธอจะสามารถกวนประสาทเขาครั้งแล้วครั้งเล่าและทำให้เขาหมดความอดทน!

เมื่อแอเรียนตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นก็ไม่เห็นมาร์ค เทรมอนต์ อยู่ในห้อง เธอไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับคืนที่แล้วและจำได้แค่ว่าพวกเขาใช้เวลาครบรอบแต่งงานด้วยกันเป็นครั้งแรก...

เมื่อเธอลงไปชั้นล่างเพื่ออาบน้ำ เเมรี่ยืนอยู่ที่ประตูห้องน้ำและถามว่า “ทำไมเมื่อวานคุณถึงดื่มเยอะล่ะ? ฉันไม่เคยเห็นคุณดื่มเลย ทิ้งไว้ตามลำพังกับนายท่าน คุณเมามากแต่เขายังออกไปกลางดึก เฮ้อ…”

มาร์คออกไปกลางดึก? เธอไม่รู้เรื่องนี้ จากนั้นเธอก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าเขาออกไปหาแอรี่ คินซีย์ ได้อย่างไร ความรู้สึกแปลกประหลาดท่วมขึ้นในใจของแอเรียน “เขาอารมณ์ดีดังนั้นเขาจึงดื่มไม่กี่เเก้ว ฉันดื่มเหล้าไม่เก่ง ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนะ แมรี่”