เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 784

ตั้งแต่ที่ทิฟฟานี่เจอแจ็คสันที่โรงพยาบาล เธอก็ตั้งใจยืดเวลาที่เธอจะไปเยี่ยมแอเรียนออกไป เธอจะไปเยี่ยมแอเรียนหลังสองทุ่มและกลับประมาณสามทุ่มครึ่ง แจ็คสันมักจะกลับไปเมื่อแอเรียนทานข้าวเสร็จ เพราะฉะนั้นพวกเขาจะไม่เจอกัน

สองสามวันผ่านไป ในที่สุดแอเรียนก็ถามทิฟฟานี่ว่า “เธอหลีกเลี่ยงแจ็คสันทำไม? เขาไม่ได้พยายามหลีกเลี่ยงเธอเลยนะ เขาก็มาเวลาเดิมตลอด ไม่เห็นจะต้องทำขนาดนี้เลย ว่าไหม?”

“ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเธอมักจะเห็นใจคนที่ช่วยเหลือเธอตลอด? เขาแค่ทำอาหารให้เธอไม่กี่มื้อเองแต่เธอก็อยากจะตอบแทนน้ำใจเขาที่เป็นคนนอกซะแล้ว! ฉันแค่ไม่อยากเจอเขา…”

“ปฏิกิริยาของเธอไม่ได้สื่อเลยว่าเธอ ‘ไม่อยากเจอเขา’ แต่เธอกลัวที่จะเจอเขาต่างหาก เธอตั้งใจหลีกเลี่ยงเขา เธอกลายเป็นแมวขี้กลัวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” แอเรียนชี้แจ้งอย่างตรงไปตรงมา

“นี่ไม่ใช่นิสัยเธอเลย ถ้าเธอลืมเขาได้แล้วจริง ๆ เธอจะปฏิบัติต่อเขาเหมือนคนแปลกหน้าและเธอจะไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เธอจะหลบซ่อนทำไม? มันไม่จำเป็นเลย เว้นแต่ว่าเธอยังรักเขาอยู่”

ทิฟฟานี่มองลงไปที่ภาพสเก็ตช์ในมือของเธอ “ใช่ ใครมันจะไปลืมคนที่ตัวเองเคยรักมากอย่างลึกซึ้งได้ล่ะ? เขาเคยพยายามแสวงหาโอกาสที่จะได้เจอฉันและใกล้ชิดฉันเพื่อกวนประสาทฉันเล่น ๆ

มีอยู่วันหนึ่ง วันที่เขาไปทำอาหารให้เธอที่บ้านฉัน จู่ ๆ เขาก็ถามคำถามแปลก ๆ กับฉัน ‘ถ้าหากผมบอกคุณว่าผมไม่เคยนอกใจคุณล่ะ? เราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมกันไหม?’ ตอนนั้นฉันตื่นตระหนกแล้วก็จำได้ว่าเขามีเด็กใหม่แล้ว

ฉันรู้สึกว่าเขาไม่ยุติธรรม เขาไม่ได้ซื่อสัตย์ต่อฉันอย่างเห็นได้ชัดและเพียงเล่นละครราวกับว่าเขาซื่อสัตย์กับฉันมาโดยตลอดไปอย่างนั้นแหละ ฉันก็เลยตอบว่าไม่ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเราก็ไม่ได้คุยกันหรือเจอกันอีกเลย

ทุกครั้งที่ฉันเจอเขา ฉันจะหลีกเลี่ยงเขาโดยธรรมชาติ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม… น่าจะเป็นเพราะฉันไม่อยากให้โอกาสตัวเองได้จินตนาการเพ้อฝันถึงเขา ฉันเป็นคนขอเลิกหนิ…”

เมื่อเธอพูดจบ หยดน้ำตาหยดหนึ่งก็หล่นลงไปที่ภาพสเก็ตช์ของเธอ เพียงตอนนั้นเองที่เธอสามารถฟื้นคืนสติตนเองและหยิบทิชชู่เพื่อเช็ดน้ำตาเหล่านั้นได้ น่าเสียดายที่เธอไม่สามารถเช็ดน้ำตาที่เลอะหมึกออกได้จึงจบลงด้วยการได้รอยเปื้อนขนาดใหญ่แทน

เธอรู้สึกรำคาญมากกว่าเดิมอีก เธอได้ตั้งใจวาดภาพสเก็ตช์นี้อย่างหนักหน่วง ในขณะนี้ เธอรู้สึกสิ้นหวังมาก

แอเรียนเห็นภาพสเก็ตช์ของทิฟฟานี่และรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที “สเก็ตช์เธอค่อนข้างเสร็จสมบูรณ์แล้วแหละ แค่เพิ่มผ้าคลุมไหล่เข้าไปก็น่าจะพอแล้ว ใช้ผ้าชีฟองจะดีที่สุด ขอให้โชคดีสำหรับการแข่งขันนะ เธอต้องทำได้แน่”

ทิฟฟานี่ยังคงสับสน เธอจ้องรอยเปื้อนบนภาพสเก็ตช์เป็นเวลานานก่อนจะนึกออกและมีแรงบันดาลใจขึ้นมาทันที “เธอพูดถูก! ฉันเพิ่งพูดว่ามันขาดอะไรบางอย่าง ใช่แล้ว! ฉันรักเธอแอริ ฉันจะกลับไปทำสเก็ตช์นี้ให้เสร็จเดี๋ยวนี้แหละ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะได้นอนกลับฝันดีสักที ฉันไม่ต้องหามรุ่งหามค่ำอีกต่อไปแล้ว!”

แอเรียนสะท้อนรอยยิ้มของทิฟฟานี่แล้วร้องเสียงเหมือนเด็กอย่างจงใจ ราวกับว่าไม่มีเรื่องเศร้าอะไรสามารถฉุดเธอลงได้นานเกินไป ความเรียบง่ายของทิฟฟานี่เป็นคุณสมบัติที่หลายคนขาด

ไม่นาน วันที่กำหนดส่งภาพสเก็ตช์ก็มาถึง นักออกแบบแฟชั่นจำนวนมากมายมหาศาลนับไม่ถ้วนต่างพากันเข้าร่วมการแข่งขัน แต่มีเพียงผลงานจากหนึ่งร้อยคนเท่านั้นที่โดดเด่นออกมา ผลงานที่ติดรอบสุดท้ายจะถูกจัดแสดงบนรันเวย์โดยนางแบบ

ผลงาน 10 อันดับแรกในการแข่งขันออกแบบแฟชั่นจะถูกนำเสนอในนิตยสารแฟชั่นระดับประเทศ นี่คงเป็นความฝันที่เป็นจริงสำหรับนักออกแบบแฟชั่นหลายคน เพราะนั่นหมายความว่าชื่อเสียงของพวกเขาจะทะยานขึ้นและปูทางไปสู่อนาคตที่สดใส

ในช่วงสามวันแห่งการรอผล ทิฟฟานี่อิ่มท้องด้วยอาหารดี ๆ ในคำพูดของเธอก็คือ เธอต้องการพลังในการร้องไห้หากเธอไม่ผ่านเข้าหนึ่งร้อยคนสุดท้าย ดังนั้นเธอจึงต้องบำรุงเลี้ยงตัวเองล่วงหน้าไว้ก่อน

ในวันที่ประกาศผล ผู้บังคับบัญชาของบริษัทที่เข้าร่วมส่วนใหญ่ต่างก็มาร่วมงาน ท้ายที่สุดแล้ว นี่ไม่ใช่งานเล็ก ๆ แน่นอนว่ามาร์คและแจ็คสันจะอยู่ที่นั่นเช่นกัน เอริกที่ไม่ได้สนใจงานเหล่านี้อยู่แล้วจึงส่งทิฟฟานี่และธัญญ่าไปแทน เขารู้ว่าทิฟฟานี่อยากจะไปมากเพราะเขาได้เห็นการทำงานหนักและความพยายามของเธอแล้ว