เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 796

”คุณไม่ได้เชื่อจริง ๆ ใช่ไหมว่าการอยู่ที่บ้านของผมจะอันตรายกว่าการโดนลักพาตัว?” แจ็คสันเหน็บ “ฟังนะ ผมแค่ไม่ต้องการให้อะไรเกิดขึ้นกับคุณก่อนที่เราจะแก้ไขปัญหาของธัญญ่าได้ เข้าใจไหม? เพราะสิ่งสุดท้ายที่ผมต้องการคือปัญหาที่ทับซ้อนกัน หากคุณกังวลว่าผมจะทำอะไรคุณขนาดนั้น ก็ได้ ผมจะไปส่งคุณที่บ้านผมแล้วผมจะไปนอนที่ออฟฟิศ”

ข้อยินยอมที่ชัดเจนของเขาทำให้ทิฟฟานี่ยากที่จะปฏิเสธข้อเสนอของเขาได้ ส่วนใหญ่เป็นเพราะที่จริงแล้วเธอกลัวที่จะกลับบ้าน ถ้าเบคเค็ตเห็นว่าเขาสามารถทำอะไรกับธัญญ่าได้อย่างไม่มีปัญหา

เขาก็จะสามารถซุ่มโจมตีทิฟฟานี่ในคอนโดมิเนียมของเธอได้เช่นกันและถ้าเขาจับเธอได้… แม้ว่าเธอจะออกมาจากเงื้อมมือของเขาทั้งเป็นได้ แต่เธอก็คงจะต้องเย็บแผลมากมายแน่นอน

“อะ-เอ่อ ถ้าคุณยืนยัน… งั้นขอโทษที่ต้องรบกวนด้วย” ทิฟฟานี่ยอมอ่อนข้อ

แจ็คสันไม่ตอบอะไร ทิฟฟานี่ไม่เคยพูดกับเขาอย่างเป็นทางการมาก่อน ดังนั้นตอนนี้เขาจึงปรับตัวเข้ากับมันได้ยาก

รถหยุดก่อนถึงทางเข้าของไวท์ วอเตอร์ เบย์ วิลล่า เมื่อจำรถของแจ็คสันได้ รปภ.จึงยกตัวกั้นขึ้นทันที

แจ็คสันเลื่อนกระจกลงและมองไปที่ชายคนนั้น “โย่ นี่คือแฟนของผม จำไว้และปล่อยให้เธอเข้าและออกเมื่อใดก็ตามที่เธอต้องการ”

รปภ.เหลือบมองทิฟฟานี่บนที่นั่งผู้โดยสารก่อนจะพยักหน้าและพูดขึ้น “ครับท่าน! ผมไม่ทราบมาก่อน ผมขออภัยอย่างจริงใจที่สุดครับ!”

การได้ยินเขาเรียกเธอว่า “แฟนสาว” ของเขาทำให้ทิฟฟานี่รู้สึกแปลก ๆ แน่นอนว่าเหตุผลที่ชัดเจนคือเพื่อการเข้าไวท์ วอเตอร์ เบย์ วิลล่าได้ง่าย ๆ แต่การได้ยินแบบนั้นก็ยังทำให้หัวใจเธอเต้นระรัวอยู่ดี ถามจริง อะไรกันที่หยุดไอ้ผู้ชายคนนี้ไม่ให้ใช้ข้ออ้างอื่น เช่น ญาติห่าง ๆ ของเขาแทน?

รถจอดนิ่งที่หน้าประตูบ้าน แจ็คสันส่งกุญแจให้ทิฟฟานี่โดยไม่แสดงท่าทีว่าจะลุกจากที่นั่งคนขับเลย “คุณเข้าไปเลย ผมจะไปที่บริษัท”

หลังจากที่ลังเลอยู่บ้าง ทิฟฟานี่ก็ยอมเล็กน้อย “ฟังนะ บางทีคุณควรจะอยู่บ้านดีกว่า ฉันหมายความว่า ฉันไม่ได้กลัวคุณหรืออะไร... และไม่ใช่ว่าเราไม่เคยทำเรื่องบ้า ๆ บอ ๆ เมื่อตอนที่เราอยู่ด้วยกัน แล้วฉันต้องกลัวอีก? นอกจากนี้ คุณบอกเองว่าคุณจะไม่กลับไปคบแฟนเก่าของคุณ ดังนั้นจริง ๆ แล้วฉันค่อนข้างโล่งใจเลยแหละ”

แจ็คสันถอนหายใจ “ผมจะอยู่ในห้องทำงานของผม คุณไปนอนก่อนเลย”

เมื่อพูดจบเขาก็เดินตรงเข้าไปในห้องทำงานด้วยสีหน้าของคนที่เตรียมอดนอนตลอดทั้งคืน ด้วยความกังวล ทิฟฟานี่จึงเดินตามเขาไปเพื่อสำรวจดูห้องนั้น

เช่นเดียวกับทุกที่ในบ้าน ห้องทำงานเขาก็ได้รับการทำความสะอาดอย่างทั่วถึงเช่นกัน โซฟาในห้องทำงานนั้นเปลือยเนื่องจากผ้าคลุมของมันยังไม่แห้ง เขาควรจะนั่งหน้าคอมพิวเตอร์ตลอดทั้งคืนจริงเหรอ?

มโนธรรมของทิฟฟานี่เริ่มแทะใจของเธอ เมื่อตอนที่เธอโทรหาเขา เขายังทำงานล่วงเวลาอยู่ในสำนักงานของเขาและตอนนี้เธอกำลังจะบังคับให้เขาผ่านคืนไปโดยไม่นอนเหรอ? หัวใจของเขาจะล้มเหลวจากความเครียดและความเหนื่อยล้าหรือไม่?

หลังจากที่เถียงกับตัวเองอยู่นาน ทิฟฟานี่ก็พึมพำว่า “ก็ได้ นอนด้วยกันเถอะ แต่ฉันจะบอกคุณตอนนี้ไว้เลยน ถ้ามือและเท้าของคุณอยู่ผิดที่แม้แต่ขนเส้นเดียว ฉันจะตอนคุณ”