เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 816

ดวงตาของซัมเมอร์ดูเปลี่ยนไป “ทารกเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการผูกมัดผู้หญิง แม่คงจะแต่งงานกับคนอื่นไปแล้วถ้าแม่ไม่มีลูก ถ้าลูกสามารถทำให้ทิฟฟ์ตั้งครรภ์ได้ ลูกคงจะสำเร็จลุล่วงกับแผนลูกไปได้มากทีเดียว นี่เป็นแผนที่ปลอดภัยและเป็นไปได้มากที่สุด!”

แจ็คสันรู้สึกกังวลเล็กน้อย “ผมไม่… คิดว่ามันจะใช้ได้ เธอกับผมสุขภาพแข็งแรงอย่างสมบูรณ์ แต่ขนาดเราพยายามมาเป็นเวลานานขนาดนั้น เธอยังไม่สามารถตั้งครรภ์ได้เลย ผมกำลังหมดหวัง ไม่มีวิธีอื่นแล้วเหรอ?”

ซัมเมอร์จ้องเขาเขม็ง “ไม่มี มันเป็นความผิดของลูกที่ไม่รู้จักยับยั้งตัวเอง งดเว้นกิจกรรมของลูกไปชั่วขณะก่อน รอให้ลูกอ๊อดของลูกเพิ่มขึ้นแล้วค่อยโจมตีอย่างเต็มรูปแบบ เข้าใจไหม? เอาล่ะ แม่จะไม่พูดเรื่องนี้ต่อแล้ว มันไม่เหมาะสมที่แม่จะพูดคุยกับลูกชายตัวเองเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ คนขับรถกำลังรอแม่อยู่ที่ชั้นล่าง แม่จะกลับบ้านล่ะ ขาแม่ยังคงเจ็บอยู่…”

แจ็คสันดูเหมือนจะเหม่อลอยใจความคิด เขาจำคำพูดของแม่ไว้หมด แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ชายและไม่คุ้นเคยกับความรู้สึกที่ผู้หญิงมีต่อลูกของเธอ แต่บางทีเขาอาจมีโอกาสพลิกสถานการณ์นี้ด้วยการทำให้ทิฟฟานี่ตั้งท้อง แอเรียนก็กลับมาหามาร์คเพียงเพราะเธอตั้งครรภ์ไม่ใช่เหรอ? ไม่ว่าเขาจะมองอย่างไร การมีลูกเป็นเครื่องมือที่ยอดเยี่ยมมากในการกลับมาดีกันอีกครั้ง

ที่โรงพยาบาล

แอเรียนเดินเล่นรอบวอร์ดด้วยความช่วยเหลือจากแมรี่ นี่เป็นกิจกรรมเดียวที่เธอสามารถทำได้ทุกวัน เนื่องจากโอกาสในการคลอดก่อนกำหนดนั้นสูงขึ้นมากในช่วงหลังของการตั้งครรภ์ เธอกลัวว่ามดลูกของเธอจะร้าวด้วย ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงเกินไป

สิ่งนี้อาจดูเกินจริงสำหรับคนอื่น แต่สำหรับเธอ ความกลัวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอในตอนนี้คืออุบัติเหตุ เธอไม่สามารถปล่อยให้มีเหตุร้ายใด ๆ เกิดขึ้นได้เนื่องจากเธออุสาสามารถรักษาลูกไว้ได้นานขนาดนี้แล้ว

“จากใครเหรอ?” เธอถามด้วยความงุนงง

แพทย์อายุน้อยคนนั้นยื่นจดหมายให้เธอ “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ผมไม่รู้ว่าใครเอามันมาส่ง แต่มันถูกกำกับไว้ชัดเจนว่ามันถูกส่งถึงคุณ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมจะขอตัวก่อนนะครับ พักผ่อนให้เต็มที่นะครับ”

เธอขอบคุณแพทย์คนนั้นและรอให้เขาออกไปก่อนที่จะเปิดจดหมาย บนซองจดหมายนั้นไม่มีอะไรอยู่เลย ดังนั้นมันจึงไม่มีอะไรให้ตรวจสอบได้ ก่อนที่จะเปิดจดหมายอ่าน เธอนึกไม่ออกเลยว่าเนื้อหาในจดหมายนั้นจะทำให้เธอรู้สึกอย่างไร ทว่า ใบหน้าของเธอซีดเผือดเมื่อเธออ่านมันช้า ๆ และมือของเธอก็เริ่มสั่น...