เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 815

แจ็คสันเลียปากที่แห้งจากความตื่นตระหนกของตนเอง “ใช่ เธอไม่น่ามาเลย ระหว่างเราไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถูกไหม? ฉันคิดว่าเธอน่าจะเข้าใจตั้งแต่ที่ฉันเลิกติดต่อเธอแล้วนะ เธอไม่ควรเสียเวลาตัวเองกับฉัน ฉันให้ในสิ่งที่เธอคู่ควรไปแล้ว เพราะฉะนั้น เธอช่วยปล่อยฉันไปได้ไหม? ถ้าเธอไม่เข้าใจกฏของมัน เธอก็ไม่ควรจะเข้ามาทำงานสายนี้ อย่าให้สิ่งนี้เกิดขึ้นอีก เราจะไม่ติดต่อกันอีกต่อไป”

ซาช่าน้ำตาแตกทันที “ฉันเข้าใจ… ฉันขอโทษ… ฉันไม่ได้แตกต่างอะไรจากผู้หญิงคนอื่น ๆ ถูกไหม? แต่คุณเป็นคนแรกของฉัน ฉันขอโทษ ฉันเพ้อฝันไปเอง”

ซาช่าวางสายหลังจากที่พูดจบทันที มีเพียงสิ่งเดียวที่ทิฟฟานี่นึกถึงอยู่ตอนนี้ “แต่คุณเป็นคนแรกของฉัน”

แจ็คสันยกแขนขึ้นอย่างพ่ายแพ้ “ก็ได้ พวกผู้หญิงนี่ห้ามทำให้โกรธเคืองเด็ดขาดเลย ผมจะไม่ทำมันอีกแน่นอน คุณอยากทำอะไรก็ทำเลย ผมรับได้… แต่ผมยังคงยืนกรานจุดยืนของผม ผมจะไม่ยอมรับว่าผมนอนกับผู้หญิงที่ผมไม่เคยแตะต้อง”

ทิฟฟานี่ยิ้มและเอื้อมมือไปข่วนหน้าเขาอย่างรวดเร็ว แจ็คสันมองเข้าไปในกระจกรถแล้วถอนหายใจ “น่ากลัวที่สุดเท่าที่เคยเจอมา… ผมนี่โชคร้ายจริง ๆ คุณจะได้เก็บเกี่ยวสิ่งที่คุณหว่านไว้ ในที่สุดผมก็เข้าใจความหมายของวลีนี้ จากนี้ไป ผมจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นอีกเลย…”

แน่นอนว่าเขากลัวเกินกว่าจะทำอะไรตลอดทั้งคืน หลังจากที่ตื่นตระหนกอยู่ตลอดทั้งคืนนั้น ความรู้สึกตื่นเต้นในเช้าวันรุ่งขึ้นเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เมื่อเขาเอื้อมมือไปสัมผัสทิฟฟานี่ด้วยความเคยชิน เขาก็ถูกตบอย่างแรงจนเขาฝืนคืนสติและระงับความปรารถนาที่ริบหรี่แล้วลุกจากเตียงเพื่อไปชำระร่างกาย รอยข่วนบนใบหน้าของเขาคงเป็นหัวข้อการสนทนาอย่างร้อนแรงที่สำนักงาน... แต่ช่างมันเถอะ เขาสมควรได้รับมัน เพราะฉะนั้น เขาจะต้องอดทนไปกับมัน

หลังจากที่ไปส่งทิฟฟานี่ที่สำนักงานของเธอแล้ว เขาก็ขับรถไปที่สำนักงานของตัวเอง เขาจงใจหลีกเลี่ยงชั่วโมงที่เร่งด่วนในช่วงครึ่งแรกของวันเพื่อป้องกันไม่ให้ใครเห็นรอยบนใบหน้าของเขามากเกินไป ถึงกระนั้น พนักงานของเขาก็ยังคงมองเขาด้วยความสงสัยขณะที่แจ็คสันเดินผ่านโต๊ะทำงานของพวกเขาและแล้วเหล่าพนักงานก็เริ่มกระซิบกัน