เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 82

ขณะที่ทิฟฟานี่กำลังจะออกไป เธอจ้องมองไปที่เอธานขณะที่เขาเปิดคอมพิวเตอร์อีกครั้งอย่างไม่สนใจ เขาไม่แม้แต่จะมองเธอหรือส่งเธอไปที่ประตู

เธอหายใจเข้าลึก ๆ หลังจากปิดประตู นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอรู้สึกเหนื่อย คราวนี้ความรู้สึกรุนแรงกว่าปกติมาก

…ณ คฤหาสน์ เทรมอนต์ แอเรียนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับทิฟฟานี่ เธอเดินตรงกลับเข้าไปในสตูดิโอศิลปะหลังจากซื้ออุปกรณ์ เธอทำความสะอาดและลงไปชั้นล่าง เมื่อแมรี่เรียกเธอลงไปทานอาหารค่ำในตอนกลางคืน

เธอตระหนักดีว่าทุกครั้งที่แมรี่เรียกเธอว่า “นายหญิง” หมายความว่ามาร์คอยู่บ้าน

เป็นไปตามคาด เมื่อลงมาถึงชั้นล่าง เธอเห็นมาร์คนั่งอยู่บนโซฟาพลิกดูนิตยสาร

“ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว” แอเรียนเตือนเขา

มาร์คปิดนิตยสารของเขาแล้วเดินไปที่ห้องอาหาร เขาไม่ได้แสดงปฏิกิริยาหรือมองเธอมากนัก

นี่เป็นเรื่องแปลกสำหรับเธอ พวกเขายังดูสบายดีอยู่เลยในช่วงอาหารค่ำที่ ไวท์ วอเตอร์ เวย์ คาเฟ่ ทำไมวันนี้ทุกอย่างตึงเครียดจัง?

“เกิดอะไรขึ้น?” แอเรียน ถามเบา ๆ ที่โต๊ะอาหารเย็น “ครั้งนี้ฉันทำอะไรผิดไปหรือเปล่า?”

ดวงตาของเธอเปล่งประกายความถวิลหาไปกับสถานการณ์ แม้จะมีทุกอย่าง แต่ทั้งคู่ก็อยู่ด้วยกันมาหลายปีและเธอไม่ต้องการอยู่ในสภาพที่เป็นศัตรูกันทุกวัน

มาร์ควางช้อนส้อมลงและจ้องมองเธออย่างไม่สบอารมณ์ “ซีวานจะกลับมาในวันที่หนึ่งของเดือนหน้า”

เธอรู้สึกประหลาดใจ เขาเคยพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน แต่เธอไม่เคยจริงจังและเธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงปล่อยให้วิลกลับมาในทันที "ทำไมล่ะคะ?"

เขาหรี่ตาและปล่อยออร่าที่เป็นอันตรายออกมา "ไม่มีเหตุผล"

แอเรียนปิดปากเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เธอไม่เคยกล้าพูดถึงวิลต่อหน้าเขาเลย เดือนหน้าห่างออกไปเพียงหนึ่งสัปดาห์ท่านั้น ...

ทิฟฟานี่โทรหาเธอสองสามวันต่อมาเพื่อแจ้งข่าวให้เธอทราบ เธอฟังโทรศัพท์อย่างตื่นเต้น สำหรับเธอทั้งสามคนมีมิตรภาพที่ไม่สั่นคลอนที่สุดสำหรับเธอ

แอเรียนรู้สึกปวดร้าวอย่างประหลาด เธอไม่รู้ว่าการกลับมาของวิลนั้นหมายถึงอะไรและกลัวที่จะคาดหวังสิ่งใด “ทิฟฟ์ ฉันรู้เรื่องนี้มาระยะหนึ่งแล้วล่ะ”

ทิฟฟานี่แปลกใจ "เธอรู้ได้อย่างไร? จะบอกว่าเธอรู้เรื่องนี้เร็วกว่าฉัน… แต่เขาไม่เคยติดต่อเธอ ฉันไม่เข้าใจเธอสองคนเลย”

แอเรียนหายใจเข้าลึก ๆ “มาร์คเล่าให้ฉันฟังเมื่อสัปดาห์ก่อน”

ทิฟฟานี่หยุดเงียบแล้วพูดว่า “แอริ เธอแต่งงานแล้วนะ เธอควรรักษาระยะห่างจากวิล เมื่อมาร์คอยู่ใกล้เธอ แม้แต่เป็นเพื่อนก็ไม่ได้ด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตามฉันยังอยากให้เธอตระหนักถึงการกลับมาของเขา ฉันดีใจที่เธอรู้แล้ว”

หลังจากวางสายเธอจ้องไปที่ภาพวาดครึ่งหนึ่งบนกระดานสเก็ตช์ของเธอ ฉีกออกแล้วโยนลงถังขยะ เธอทำงานกับภาพนี้มาสองสัปดาห์แล้ว แต่ไม่สามารถทำสำเร็จได้ในที่สุด เธอเสียอารมณ์และไม่สามารถวาดมันต่อไปได้

…แอเรียนนอนบนเตียงไม่สามารถหลับลงได้ในช่วงเช้ามืด เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงเป็นโรคนอนไม่หลับ มาร์คไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ แต่เธอเคยชินกับเรื่องนี้มานานแล้ว มันเป็นเตียงขนาดใหญ่มากเธอไม่สามารถครอบครองได้ถึงหนึ่งในสาม

จู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงรถด้านนอก จากนั้นมีคนผลักประตูให้เปิดออก เธอสามารถมองเห็นรูปร่างที่สูงและเพรียวของเขาได้ชัดเจนในความมืด เขาสะดุดกับทุกย่างก้าว เขาดื่มมาและดื่มค่อนข้างมากพอสมควร

เธอแสร้งทำเป็นหลับพยายามอย่างเต็มที่ที่จะหายใจให้คงที่ บางทีนี่อาจทำให้เธอมีโอกาสผ่านค่ำคืนไปอย่างสงบสุข…

มาร์คเดินโซเซเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อก้าวออกมาเขามีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอว เขาไม่ได้เปลี่ยนเป็นชุดนอน แต่ตรงไปที่เตียงเลย