เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 83

แอเรียนหัวใจเต้นแรงโดยไม่ได้ตั้งใจ กลิ่นของเขาครอบงำความรู้สึกของเธอทุกครั้งที่หายใจ มันอ่อนหวานเล็กน้อยดั่งแก่นของความเป็นชายที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาผสมกับความมึนเมาเล็กน้อย สิ่งนี้ทำให้การหายใจของเธอเร็วขึ้นเช่นกัน

มาร์คดึงร่างที่เปียกชื้นเล็กน้อยของตนออกจากห้องอาบน้ำเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น จากนั้นเขาก็เหยียดแขนออกและโอบรอบเอวของเธอ การหายใจของแอเรียนเข้าสู่ภาวะระส่ำระสาย เมื่อรู้ว่าเธอไม่ได้หลับเขาจึงพลิกตัวและขึ้นไปบนตัวเธอ จากนั้นเขาก็จูบเข้ากับริมฝีปากนุ่มของเธออย่างแม่นยำ …

เธอจำความเจ็บปวดจากคืนก่อนได้และกลิ่นแอลกอฮอล์ที่อยู่บนตัวเขาทำให้เธอกลัวมากขึ้นไปอีก เธอกดมือของเธอดันหน้าอกของเขา “คุณเมาแล้ว…!”

เขาจับไหล่ของเธอลงและตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มและแหบแห้ง “ทำหน้าที่ภรรยาของคุณให้สำเร็จ!”

เธอไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม เธอกลัวเกินกว่าจะหลับตา ในขณะที่เธอเฝ้าดูร่างที่ทำลายล้างอยู่ด้านบนของเธอ แอเรียนก็ขมวดคิ้วจากความรู้สึกไม่สบายตัว เธอกัดฟันทนกับมันจนจู่ ๆ ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ท้องน้อย เมื่อรู้ถึงความรู้สึกนี้เป็นอย่างดีเธอจึงรีบพูดว่า “ประจำเดือนของฉันมาแล้ว!”

คนที่อยู่ด้านบนของเธอตัวแข็งทื่อ เธอใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้เพื่อผลักเขาและหนีไป เธอรีบลงจากเตียงและตรงไปที่ห้องน้ำ สีแดงบนใบหน้าของเธอไม่ได้หายไป ในที่สุดเธอก็ผ่อนคลายเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูด้านนอก

ความเจ็บปวดหายไปหลังจากนั้นไม่นาน ประจำเดือนของเธอไม่มาตามที่คาดหวัง มันควรจะมาถึงภายในสองวันนี้ ... เธอรู้สึกลำบากใจ เธอคงทำให้เขาหงุดหงิด แต่ด้วยความกลัวเธอจึงไม่สนใจสิ่งอื่นใด

รถของมาร์คไม่ได้ออกจาก คฤหาสน์ เทรมอนต์ นั่นหมายความว่าเขาไม่ได้ออกจากบ้าน แต่ไปห้องอื่นซึ่งน่าจะเป็นห้องทำงาน

เธอจำได้ว่าแมรี่เอาผ้าห่มในการศึกษาไปซัก หลังจากลังเลใจเธอจึงหยิบผ้านวมออกจากเตียงและตรงไปที่ห้อง

ไฟในห้องทำงานปิดอยู่และมือของเธอไม่ว่าง เธอเดินเข้าไปอย่างระมัดระวังและรอให้ดวงตาของเธอปรับตัวเข้ากับความมืดได้ก่อนที่เธอจะได้เห็นภาพร่างที่นอนอยู่บนโซฟาอย่างชัดเจน จากนั้นเธอก็ถือผ้าห่มมาให้เขาและคลุมด้วยผ้า “ฉันนอนห้องแขกได้ กลับไปที่ห้องนอนเถอะ…”

"ออกไป!"

ที่ผ่านมาเธอจะเดินออกไปอย่างไม่ลังเล อย่างไรก็ตามเธอค่อย ๆ ตระหนักว่าพวกเขามีปัญหาระหว่างกันมากเกินไป เธอไม่แน่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต แต่อย่างน้อยเธอก็อยากจะเข้ากันได้ในขณะนี้ นอกจากนี้เธอตระหนักว่าอารมณ์ของเขาแย่ลงหลังจากที่วิลล์กลับมาประเทศ “ฉันขอโทษ…ฉันรู้สึกไม่สบายจริง ๆ …”

จู่ ๆ มือใหญ่ก็คว้าข้อมือเธอไว้ “แล้วตอนนี้คุณไม่สบายเหรอ?” มาร์คถามอย่างเยาะเย้ยเสียงแหบของเขาดูแคลน

“อืม” เธอตอบพร้อมกับเรียกความกล้าหาญของเธอ จากนั้นเธอก็ถูกดึงลงอย่างแรง

แอเรียนตื่นขึ้นมาในห้องนอนในวันรุ่งขึ้น เธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เธอถูกพากลับมาที่ห้อง เธอไม่สามารถทนอยู่บนโซฟาได้ถึงครึ่งชั่วโมง

เธอเดินมาถึงชั้นล่างเเล้วเห็นมาร์คกำลังจิบกาแฟอยู่ในห้องนั่งเล่น เขาแต่งกายด้วยเสื้อผ้าอยู่บ้านสีเทาอ่อน เขากำลังไขว้ขาเรียวยาวด้วยท่าทางสบาย ๆ และดูสงบเสงี่ยม

แมรี่หมกมุ่นอยู่กับการเสิร์ฟอาหารเช้าในห้องอาหาร “นายหญิง อาหารเช้าพร้อมเสิร์ฟแล้วค่ะ”

เธอยิ้ม เธอคงจะเดินได้อย่างสบาย ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะร่างกายของเธอที่รู้สึกอึดอัด ท้ายที่สุดแล้วเธอแทบไม่เคยรู้สึกเจ็บเท่านี้มาก่อน

ปาร์ตี้เมื่อคืนไม่ได้ทำให้มาร์คเป็นมิตรกับเธออย่างแน่นอน แต่เขาก็ไม่แยแสเช่นกัน “มากับผม เรากำลังจะไปที่ไหนสักแห่ง”

"เราจะไปที่ไหน?" เธอถามอย่างร่าเริง “ฉันหมายความว่า… ฉันต้องแต่งตัวให้เหมาะสมกับโอกาส” หลังจากนั้นเธอก็ออกไปกับเขา เธอไม่ทำให้เขาลำบากใจ

มาร์คเงยหน้าขึ้นมองเธอแล้วค่อย ๆ เปิดริมฝีปากของเขา “งานหมั้น” เขาตอบก่อนจะเสริมว่า “กลางแจ้ง”

แอเรียนรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย “แต่ฉันไม่มีชุดอะไรที่เป็นทางการ…”

“ใครบางคนจะส่งมาให้เอง” เขาตอบอย่างเฉยเมย