เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 832

ทิฟฟานี่ถึงกับพูดไม่ออก

แจ็คสันอารมณ์บึ้งตึงตลอดทางกลับบ้าน เพียงเพราะว่าทิฟฟานี่นั้นปฏิเสธที่จะทิ้งช่อดอกไม้นั่นไป เธอให้เหตุผลว่าเพราะเธอนั้นได้ติดค้างความช่วยเหลือจากอเลฮานโดรและไม่อยากให้ใครต้องเสียแรงโดยเปล่าประโยชน์

อย่างไรก็ตาม ตัวเขาเองนั้นก็ไม่ยอมที่จะเอามันไปทิ้งแทนเธอเช่นกัน เขาจึงไม่มีทางเลือกและทำได้เพียงโยนช่อดอกไม้ไปไว้หลังรถอย่างห้วน ๆ

เมื่อทิฟฟานี่มาถึงชั้นแรกของคอนโด ทิฟฟานี่เองก็พยายามกลั้นความโกรธไว้ในขณะที่กำลังปลอบเขาด้วย “โอเค ฉันถึงบ้านแล้ว ฉันจะเข้าไปก่อนนะ ขอบคุณสำหรับวันนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะเลี้ยงข้าวคุณเป็นการตอบแทน”

อารมณ์และท่าทางของแจ็คสันแผ่วลงเล็กน้อย “พักผ่อนให้เพียงพอเมื่อถึงบ้านด้วยนะ ให้ผมเอาดอกไปนี่ไปแล้วกัน บ้านผมทั้งจืดชืดและว่างเปล่า เอาพวกมันไปตกแต่งให้มีชีวิตชีวาก็คงจะดี”

ทิฟฟานี่แทบจะพูดไม่ออก “ได้… ได้สิ ขอแค่คุณไม่โยนมันทิ้งก็พอ มันคงจะน่าเสียดายมาก เอาไปไว้ตกแต่งที่บ้านแหละดีแล้ว”

เมื่อทิฟฟานี่เข้ามาถึงห้องของเธอ เธอก็เห็นธัญญ่ากำลังนั่งดูทีวีและกินผลไม้ที่ซัมเมอร์ซื้อมาให้ ทิฟฟานี่ไม่ได้อยากยุ่งย่ามอะไรกับเธอเพราะเรื่องนี้

“ขอบคุณที่วันนี้เปิดประตูให้นะ ฉันเบลอมากเลยตอนนั้น ไข้เล่นฉันเอาซะอ่วมเลย ฉันแทบจะลุกไม่ไหวอยู่แล้ว”

ธัญญ่าพูดทั้ง ๆ ที่ไม่ได้มองหน้าเธอ “คุณโชคดีจริง ๆ นะที่มีคนคอยเป็นห่วงเป็นใยตอนที่คุณป่วย พี่แจ็คสันน่ะสติแตกไปเลย เขาเป็นคนดีจริง ๆ นะ คุณควรจะดีใจที่มีเขานะ”

ทิฟฟานี้เดินเข้ามาและนั่งลงกับธัญญ่าพลางเอามือไปอ้อมกอดไหล่ของธัญญ่าไว้ “โถ่ ไม่เอาน่า ฉันก็คงเป็นห่วงเป็นใยเธอเหมือนกันแหละถ้าเธอป่วย พวกเราต่างก็โชคดีทุกคนนั่นแหละ”

ธัญญ่ายิ้มที่มุมปากแต่สายตาของเธอไม่ได้ดูยิ้มด้วยเลยสักนิด “หนูไม่ได้โชคดีเท่าคุณหรอก หนูเกิดมาพร้อมกับความลำบาก ไข้แบบนั้น ถ้าเป็น แค่นอนเดี๋ยวมันก็หายเอง มันเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว แม้แต่ตอนที่หนูยังอายุน้อย หนูชินแล้วล่ะ ว่าแต่คุณกินอะไรมาหรือยัง? อยากให้หนูทำราเมนให้ไหม?”

มนุษย์ก็เป็นแบบนี้แหละ ทุกคนล้วนอยากได้แสงสว่างของตัวเองเมื่อตัวเองกำลังตกอยู่ในความมืด เมื่อได้รับความช่วยเหลือหัวใจของพวกเขาก็จะได้รับแสงเช่นกัน พวกเขาจะพอใจเมื่อได้รับความเอื้อเฟื้อจากคนอื่น

แต่เมื่อตัวพวกเขาเองได้ออกจากความมืดนั้นแล้ว พวกเขาก็จะรู้สึกว่าพวกเขาโดนสงสารและเหมือนคนที่ต้องขอความช่วยเหลืออยู่เรื่อย พวกเขาจึงพยายามที่จะหลีกเลี่ยงมัน เพียงแค่เพื่อที่จะพิสูจน์ว่าพวกเขาไม่ได้เป็นเหมือนแต่ก่อนแล้ว

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ทิฟฟานี่เดินไปเปิดประตู มันคือคนส่งของจากร้านอาหารที่ถือถุงกระดาษจากร้านอาหารราคาแพง อย่างแรกที่เธอคิดได้คือ ส่งผิดแน่ ๆ “ฉันไม่ได้สั่งอาหารนะ คุณน่าจะมาผิดที่แล้วล่ะ”

คนส่งอาหารอ่านชื่อที่อยู่ “ที่นี่คือที่อยู่ที่ถูกต้องใช่ไหม? บางทีเพื่อนคุณอาจจะสั่งให้ก็ได้นะครับ ที่อยู่มันถูกต้องแล้ว”

ทิฟฟานี่รับอาหารมาอย่างสงสัย เธอโทรหาแจ็คสันเพื่อยืนยัน “คุณสั่งอาหารมาให้ฉันเหรอ?”