เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 844

ทิฟฟานี่เบือนหน้าหนีทั้งน้ำตา แจ็คสันเมินเธอตั้งแต่แรกเริ่มพลางทำตัวสนิทสนมกับแฟนสาวของเพื่อนสนิทแทน! ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอก็คว้ากระเป๋าถือและพูดกับแอเรียนว่า “แอริ เรายังมีเวลาก่อนอาหารค่ำเหลืออยู่ วันนี้อากาศดีมากด้วย เราไปช้อปปิ้งกันดีไหม? แมรี่ดูแลลูกให้เธอได้ เธอเตรียมน้ำนมไว้อยู่แล้วหนิ”

ผู้หญิงทุกคนชอบช้อปปิ้งและแอเรียนก็ไม่ได้ต่างอะไร เธอจึงตกลงอย่างง่ายดาย "นั้นเป็นความคิดที่ดี เธอชวนธัญด้วย ไปรถคันเดียวกันเลยไหม? วันนี้เธอขับรถมาไม่ใช่เหรอ? ไปรถเธอกันเถอะ…”

ก่อนที่แอเรียนจะทันได้พูดจบ ทิฟฟานี่ก็ตอบเธออย่างแข็งทื่อ “นั่นไม่ใช่รถฉัน ถึงเวลาที่จะส่งมันคืนเจ้าของจริงของมันแล้ว ให้ฉันยืมรถของสามีเธอส้กคันดีกว่า”

รอยยิ้มของแจ็คสันกระตุกวูบ หลังจากที่คบกับทิฟฟานี่มาเป็นเวลานาน เขายังคงรับรู้ได้ทุกครั้งที่ทิฟฟานี่โกรธเขา เธอขับรถของเขามาเป็นระยะหนึ่งแล้ว และตอนนี้เธอกลับยืนกรานที่จะคืนรถให้เขา นั่นฟังดูไม่ดีเลย…

ดูเหมือนแอเรียนจะสังเกตอะไรบางอย่างและพยักหน้าก่อนที่เธอจะขึ้นไปชั้นบนและขอกุญแจรถคันใดคันหนึ่งจากมาร์ค เธอยังถูกบังคับให้พกบัตรเอทีเอ็มติดตัวไปด้วย

เมื่อพวกเขาออกไป เอริกก็หันมาถามแจ็คสัน “ทิฟฟานี่ใช้รถนายอยู่ไม่ใช่เหรอ? ทำไมจู่ ๆ เธอถึงคิดที่จะคืนมันให้นายล่ะ? ฉันว่ามันแปลก ๆ นะ…”

แจ็คสันหรี่ตาลงและแล้วร้อยยิ้มอันขมขื่นก็พุดขึ้นบนใบหน้าเขา “ปล่อยเธอไปเถอะ เธอก็เป็นอย่างนี้แหละ…”

“ฉันนึกว่าพวกคุณเลิกกันแล้ว?” วิกกี้ถามได้ผิดเวลามาก ๆ “แบบนี้มันปกติแล้วเหรอ?”

ในที่สุดสีหน้าของเอริกก็เยือกเย็น “วิกกี้ บางเรื่อง บางสิ่งบางอย่างไม่พูดจะดีกว่า เรื่องบางเรื่องก็ไม่สมควรพูดนะ”

วิกกี้ตกใจมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เอริกเข้มงวดกับเธอขนาดนี้ “คะ-คุณหมายความว่ายังไง? ฉันทำอะไร? ฉันก็แค่ชี้ให้เห็นความจริง!”

ธัญญ่าทนไม่ไหวอีกต่อไป “พี่ทิฟฟานี่… ช้าลงหน่อย… หนูจะอ้วก…”

ทิฟฟานี่ลดความเร็วของรถลงอย่างรวดเร็ว “แล้วทำไมไม่บอกเร็วกว่านี้เล่า? ฉันคงจะไม่รู้ถ้าเธอไม่ได้บอกเมื่อกี้ ฉันมักจะขับรถแบบนี้เวลาที่อารมณ์ไม่ดีน่ะ… ครั้งหน้าฉันจะขับให้ช้าลงนะ”

แอเรียนเลื่อนหน้าต่างลงและปล่อยให้ลมพัดผ่านแก้มของเธอ เป็นเวลานานมากแล้วที่เธอไม่ได้รู้สึกเป็นอิสระเช่นนี้ จิตใจของเธอก็สงบสุขมากเช่นกัน อย่างไรก็ตาม เธอเพิ่งจะออกมาจากบ้านและแล้วเธอก็ถูกโจมตีด้วยความทุกข์ยากของเหล่ามารดาแล้ว เธอคิดถึงลูกน้อยที่บ้านเสียแล้ว

“ฉันให้เวลาพวกเธอซื้อของแค่สองชั่วโมงนะ เราจะกลับเมื่อเวลาหมดลง ฉันอยากกลับไปหาเจ้าตัวน้อยของฉัน ฉันกลัวว่าตอนนี้เขาจะไม่รู้ว่าแม่ของเขาเป็นใครแล้ว เขาใกล้ชิดกับพยาบาลในโรงพยาบาลมากกว่าฉันอีก”