เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 860

สิ่งแรกที่มาร์คทำหลังการประชุมคือโทรหาแอเรียน “เป็นยังไงบ้าง? ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหม? ไม่มีเหตุให้ต้องกังวลใช่ไหม?”

แอเรียนเพิ่งจะจบธุระที่แผนกกุมารเวชศาสตร์ ดังนั้นเธอจึงรู้สึกอยากกวน “หืม คุณถามถึงลูกหรือฉัน?”

ริมฝีปากของมาร์คสั่น “ฉันถามถึงเธอทั้งคู่นั้นแหละ อย่าพยายามหลอกล่อฉันเลย”

แอเรียนสอดแนมสมอร์ที่หลับใหลอยู่ในอ้อมแขนของแมรี่และตอบว่า “ไม่มีอะไรมาก ไม่มีไข้ เขาแค่ป่วยเป็นหวัดเล็กน้อย น้ำมูกไหลและไอ หมอบอกว่าเขายังเด็กเกินไปที่จะกินยา ดังนั้นจึงต้องทำให้แน่ใจว่าร่างกายเขาจะอบอุ่นพอและให้เขาดื่มน้ำอุ่นมาก ๆ นั่นเป็นคำสั่งเดียวกันสำหรับฉันด้วย ฉันต้องให้นมลูก ฉันเลยกินยาไม่ได้ ก็นั้นแหละ ได้โปรดให้ไบรอันไปส่งเรากลับบ้านด้วย”

มาร์คเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ “ฉันจะไปเอง ฉันว่างพอดี”

เขาขับรถและพาคนกลุ่มนี้กลับไปที่คฤหาสน์เทรมอนต์ เมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน แมรี่ก็พาเด็กไปที่ห้องเขาทันที ขณะที่มาร์คดึงแอเรียนที่ไม่ทันได้ตั้งตัวออกมาและเข้าไปในห้องนอนของพวกเขา

“เมื่อคืนเราไม่สนุกเลยใช่ไหม? ให้ฉันแก้มือให้นะ” เขาประกาศ

แก้มของแอเรียนเริ่มแดงก่ำ “ตอนกลางวันเนี่ยนะ?” เธออุทานเบา ๆ “นี่คือเหตุผลที่คุณมาส่งเรากลับบ้านด้วยตัวเองงั้นเหรอ? ทั้งหมดเพื่อสิ่งนี้? พระเจ้า คุณนี่นะ…”

เมื่อได้กลิ่นนมจากเขา เธอก็หัวเราะคิกคักและกระตุ้นให้เขาจ้องมองเธอด้วยความสงสัย “ตลกอะไรขนาดนั้น?”

“ก่อนคุณจะกลับไปทำงานไปเปลี่ยนเสื้อใหม่ด้วยนะ” แอเรียนพูดขณะปลดกระดุมเสื้อของเขา “ระหว่างทางไปโรงพยาบาล เจ้าตัวน้อยของเราทำน้ำนมหกใส่เสื้อคุณ และดูคุณตอนนี้สิ ดูเป็นผู้ชายทั้งแท่งพร้อมทั้งกลิ่นน้ำนม มันเป็นเรื่องที่น่าขำและตลกที่สุดเท่าที่เคยมีมา! ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ในที่สุดมาร์คก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ดวงตาของเขามืดลงเล็กน้อยก่อนที่เขาจะฝังหน้าลงที่ซอกคอของเธอ

เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ และปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในกลิ่นของเธอ “ถึงว่าทำไมเธอสองคนถึงวิ่งออกจากรถเร็วขนาดนั้น… เธอเป็นคนพิเรนทร์ได้มากเมื่อเธอต้องการนี่เอง อืมมม…”

หัวใจของแอเรียนเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเมื่อหูของเธอสัมผัสได้ถึงระดับเสียงใหม่ของความรักในโทนเสียงของเขา นิ้วของเธอทำงานอย่างเฉื่อยชาในการปลดกระดุมเสื้อของเขา

และเขาก็ปฏิเสธที่จะออกมาจากมัน

บางทีความหิวของเขาอาจหายไปนานเกินไป เขาไม่ได้อ่อนโยนเป็นพิเศษ แม้แต่ช่วงเวลาที่อ่อนโยนของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา เมื่อเธอพยายามผลักเขาออกไปโดยไม่รู้ตัว เขาก็คว้ามือที่เกะกะของเธอและตรึงข้อมือเธอไว้เหนือศีรษะของเธอ

ตำแหน่งนี้ทำให้ยอดเขาและหุบเขาทุกแห่งเปลือยเปล่าให้เขา และยิ่งเขาดื่มด่ำกับวิวมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งคลั่งไคล้มากขึ้นเท่านั้น

การเต้นรำจบลง ความอ่อนล้าหลั่งไหลเข้าสู่แก้มสีแดงของแอเรียน ขณะที่ผมเป็นเส้น ๆ ล้อมรอบใบหน้าเธออย่างน่าพึงพอใจตัดกับอาการมึนงงมากเกินไป เมื่อรู้ว่าความอยากของใครบางคนยังไม่สงบลง เธอจึงท้วงด้วยน้ำเสียงที่หอบเหนื่อยซึ่งฟัง

ดูเหมือนเธอทั้งเกือบจะน้ำตาคลอและทั้งหัวเราะ “ไม่เอาแล้ว ได้โปรด คุณต้องไปทำงานนะมาร์ค และฉัน… ฉันอาจต้องงีบก่อน”

มาร์คใช้เวลาอันแสนนานเพื่อลุกขึ้นจากเตียงอย่างช้า ๆ “ถ้างั้น ฉันขอให้เธอฝันดีและพักผ่อนให้เต็มที่นะ” เขาตอบ “คืนนี้ฉันอาจจะกลับบ้านดึก ดังนั้นทานอาหารเย็นโดยไม่ต้องรอฉันเลย พรุ่งนี้วันเสาร์ใช่ไหม? เราจะไปเยี่ยมคุณย่ากัน”