เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 859

มาร์ครู้สึกหงุดหงิด “โอ้ เธอปฏิบัติกับเราเหมือนเราเป็น Grab งั้นเหรอ? ได้เลย พระเจ้าช่วย ช่วยดูหน่อยได้ไหมว่าลูกทรมานแค่ไหน? เขาดูน่าสงสารอย่างยิ่ง! แหวะ นั่นน้ำมูกเหรอที่กำลังหยดลงในปากของเขาอ่ะ? ใครก็ได้ช่วยเช็ดมันออกเดี๋ยวนี้ โอ๊ยย... "

เมื่อเห็นความรังเกียจบนใบหน้าของเขา แอเรียนก็หงุดหงิดอย่างแท้จริง “คุณ คุณรังเกียจลูกชายของตัวเองเหรอ! มาร์ค เทรมอนต์ คุณเพิ่งสั่งให้คนเช็ดน้ำมูกของเขาเพราะมันสกปรกเกินไปสำหรับมือของราชวงศ์อย่างคุณงั้นเหรอ?”

ด้วยเหตุผลบางอย่างที่มีเพียงมาร์คเท่านั้นที่รู้ เขาเกลียดชังความคิดที่จะทำความสะอาดเสมหะของลูกชายตนเองราวกับว่าการกระทำนั้นเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดที่เขาเคยประสบในความโชคร้ายของเขา

เมื่ออยู่ในรถ มาร์คก็ไปนั่งที่เบาะผู้โดยสารโดยอัตโนมัติและทิ้งเบาะหลังไว้ให้แอเรียนและแมรี่ ในขณะเดียวกัน แอเรียนก็ได้มอบหน้ากากให้กับแมรี่และไบรอัน เนื่องจากเธอต้องการลดจำนวนคนที่ลูกชายของเธอจะเอาเชื้อไปแพร่ได้ การที่ทุกคนในคฤหาสน์เทรมอนต์ต้องประสบกับโรคภัยไข้เจ็บแบบเดียวกันพร้อม ๆ กันจะเป็นความโกลาหลเกินไป

ระหว่างทางไปโรงพยาบาล สมอร์ก็เริ่มดื่มนม ทว่าน่าเสียดายที่นมที่พวกเขานำมานั้นเพียงพอสำหรับมื้อเดียวเท่านั้น สำหรับตอนนี้ พวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ไกลจากโรงพยาบาลเท่าไหร่และนมจะเพียงพอหรือไม่

แอเรียนต้องการให้นมลูกชายของเธอ แต่เมื่อเพียงนึกภาพนั้นก็ทำให้เธอเขินอายแล้ว เธอยังค่อนข้างใหม่ในเรื่องเกี่ยวกับการเป็นแม่ ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างลังเลที่จะให้นมลูกในที่สาธารณะแม้ว่าเธอจะอยู่ในรถที่มีผู้คนน้อยมากก็ตาม

มาร์คเกลียดเสียงที่ดังทุกอย่าง และแน่นอนว่าเสียงร้องของลูกชายจะทำให้เขาโกรธเล็กน้อย “เขาโวยวายแล้วก็ร้อง ทำไมเขาจึงสะอื้นอย่างนั้น?”

“ดูเหมือนเขาจะหิว” แอเรียนตอบเบา ๆ พลางก้มหน้าลง

มาร์คหันหน้าไปทางทั้งสองอย่างคาดหวัง "แล้ว?"

แอเรียนจ้องเขาด้วยสายตาที่นิ่งเงียบแต่รุนแรง

เขาผ่อนผันอย่างรวดเร็วและถอดสูทเบลเซอร์ออกก่อนจะยื่นมันให้เธอ “ใช้สิ่งนี้ แล้วให้นมเขาซะ”

ไม่กี่นาทีต่อมาแอเรียนก็รู้สึกไม่สบายใจกับเหตุการณ์ที่ผลิกผัน เนื่องจากสมอร์มีอาการคัดจมูกและการดูดนมก็ทำให้เขาหายใจไม่ออก สมอร์จึงต้องหยุดดื่มทุกสองสามขณะเพื่อหายใจ ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมนมถึงหกเลอะเทอะไปหมด รวมถึงเสื้อของมาร์คและแอเรียนเองด้วย

เขาไม่ได้เกลียดมันโดยส่วนตัว เขาแค่ไม่คิดว่ามันจะช่วยเพิ่มอำนาจการปกครองของเขาถ้าเขามีกลิ่นเหมือนนมในขณะที่อยู่รอบ ๆ พนักงานของเขา เขาคิดว่าการออกไปข้างนอกรถและมีลมธรรมชาติพัดมารอบตัวเขาจะทำให้กลิ่นจางลง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง กลิ่นก็ยังคงติดอยู่ เขารู้สึกทั้งคลุมเครือและเคอะเขินอย่างจริงจัง

ไบรอันไม่ใช่คนที่จะกรองคำพูด “นายท่าน ท่านคิดว่านายน้อยจะ เอ่อ ทำนมหกใส่สูทเบลเซอร์ของท่านหรือเปล่า? ตอนอยู่บนรถตอนที่เขากินนมอยู่ ผมแน่ใจว่าเขาไอไปหลายครั้ง…” เขาชี้ให้เห็น “ประเด็นของผมคือท่านมีกลิ่นเหมือนนมครับ ท่านมีกลิ่นเหมือนคนที่ดูแลทารกที่บ้านอยู่บ่อย ๆ”

มาร์คขมวดคิ้ว “นายกำลังจะบอกว่าในความเป็นจริงฉันไม่ได้ทำอย่างนั้นเหรอ? นายคิดว่าฉันเลือดเย็นหรือไง? ฉันจะบอกนายให้นะ กลิ่นนี้ยอดเยี่ยมมาก ฉันชอบมัน ผิดเหรอที่ฉันจะใส่มัน? มันเป็นกลิ่นของลูกชายฉันและฉันรู้สึกมีความสุขที่ได้ดมมัน มีอะไรผิดปกติกับสิ่งนั้นงั้นเหรอ?”

ไบรอันถูกรังแกจนพูดไม่ออกจนในที่สุดเขาก็ตอบว่า “ท่านรู้อะไรไหมครับ? เอิ่ม

ลืมสิ่งที่ผมพูดไปดีกว่า”