เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 858

แจ็คสันยิ้มปริ่ม “ฉันบอกเธอแล้วว่าข่าวการลอกเลียนแบบน่ะไม่สำคัญหรอก มันได้รับการจัดการไปแล้ว เธอไม่ต้องมานั่งคิดมากเรื่องนี้แล้ว ฉันรู้ว่าเธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจ

ส่วนเรื่องความสัมพันธ์ของฉันกับทิฟฟ์ เธอเองก็ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นเหมือนกัน ผลลัพธ์ของมันเป็นเรื่องที่เรารู้กันอยู่สองคน เธอไม่จำเป็นต้องมาวนเวียนอยู่ในความเละเทะนี่หรอก

ขอฉันให้คำแนะนำเธอนะ เพื่อนที่ดีจะต้องอยู่ข้างเพื่อนเสมอ เธอจะต้องอยู่ข้างเดียวกับทิฟฟ์ไม่ว่าทิฟฟ์จะเป็นยังไง ความเป็นเพื่อนของเธอจะเละเทะไม่มีชิ้นดีถ้าเธอเข้าข้างฉัน เธอรู้สึกดีขึ้นไหมหลังจากที่เธอได้ระบายมันออกมาแล้ว? ถ้างั้นฉันจะไปส่งเธอกลับบ้านนะ”

ธัญญ่าพยักหน้า ลุกขึ้นแล้วพูดว่า “แต่ฉันก็ไม่อยากเป็นปรปักษ์กับคุณนะ ฉันเห็นว่าคุณดีกับเธอขนาดไหนและฉันเองก็รู้ว่าอะไรผิดอะไรถูก จะให้ฉันทำเป็นไม่เห็นก็คงไม่ได้ ฉันรู้สึกดีชึ้นมากหลังจากได้คุยกับคุณ ขอบคุณนะคะ”

แจ็คสันยิ้มอย่างสบายอกสบายใจ “งั้นไปกันเถอะ”

ธัญญ่ามองใบหน้าด้านข้างของแจ็คสันอย่างตั้งอกตั้งใจ “คุณจะไม่มีปัญหากับพี่ทิฟฟานี่เพราะเรื่องที่ฉันบอกคุณหรอกใช่ไหม? ฉันแค่ประสาทเสียน่ะ ฉันเลยมาที่นี่ ปกติก็ไม่มีใครคุยอะไรกับฉันหรอก ฉันก็เลยได้แต่เก็บอารมณ์ไว้ ได้โปรดอย่าบอกอะไรพี่ทิฟฟานี่เลยนะ ไม่งั้นฉันซวยแน่ ๆ”

ตาของแจ็คสันนิ่งสงบอย่างแปลกประหลาด “ไม่หรอก ฉันรู้ว่าต้องทำยังไง มันมีเหตุผลดี เอริกมีแฟนแล้ว และเขาก็สนิทกับเธอ เธอสนิทกับเขามากกว่านี้ไม่ได้แล้ว และมันก็คงยากถ้าเธอจะคุยเรื่องนี้กับเขา

ฉันเข้าใจว่าเธอรู้สึกยังไง แต่ยังไงก็ตาม ทิฟฟานี่ไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยหรอก เธอควรบอกทิฟฟ์ตรง ๆ นะว่าเธอรู้สึกยังไง พวกเธอก็สนิทกันเหมือนเดิมนั่นแหละ อย่างที่บอก อย่ามัวแต่คิดมากเลย”

จมูกของแอเรียนนั้นหายใจไม่ค่อยถนัดแน่ ๆ เพราะเสียงของเธอฟังดูอู้อี้มาก “เอิ่ม ฉันกับแอริสโตเติลติดหวัดน่ะ น่าจะเป็นเพราะฝนกตกเมื่อคืนด้วยแหละ แล้วอยู่ดี ๆ อุณหภูมิก็ลดลง เฮนรี่ต้องออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้า เราก็เลยรอให้คุณตื่นคุณจะได้พาพวกเราไปโรงพยาบาล ช่วงนี้มีคนติดไข้หวัดใหญ่เยอะมาก อย่าให้แมรี่ติดล่ะ ไม่งั้นเดี๋ยวคุณเองจะติดด้วยเหมือนกัน”

มาร์คขำเบา ๆ เขาลุกขึ้นและไปอาบน้ำ พอเขากำลังใส่เสื้อ แอเรียนก็บังคับให้เขาใส่หน้ากาก “ใส่ไว้เถอะ ปลอดภัยไว้”

เขาเลิกคิ้วขึ้น “ฉันไม่ใช่คนที่ติดหวัดนี่ ทำไมฉันต้องใส่ด้วยล่ะ ไม่ใช่พวกเธอเหรอที่ต้องใส่กัน?”

แอเรียนกระพริบตา “คุณจะให้ลูกใส่ยังไงล่ะ? เขาตัวแค่นั้น นี่มันก็เพื่อตัวคุณเองนะ ฉันไม่อยากให้คุณติดด้วยเพราะยังไงรถก็เป็นที่ปิดแถมฝนยังตกอีก คุณก็เปิดหน้าต่างไม่ได้ คุณก็ต้องนั่งทนเอา อีกอย่างเดี๋ยวคุณก็ต้องไปออฟฟิศต่ออีก งั้นก็ให้ไบรอันไปส่งพวกเราที่โรงพยาบาลแล้วกัน คุณจะได้ไปทำงานในขณะที่แมรี่จัดการทุกอย่างที่นี่”