เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 862

“อุ๊ย งั้นฉันว่าฉันเข้าใจผิดแล้วล่ะ แต่ถามจริง จะกล่าวหาฉันแบบนั้นน่ะเหรอ? คุณทำอะไรฉันไม่ได้เลย และฉันไม่เคยหาเรื่องด้วย คุณแค่หัวร้อนง่ายเกินไปเอง” ทิฟฟานี่พูดขึ้นพร้อมยักไหล่

“ยังไงก็เถอะ คุณไม่ได้มาที่นี่เพราะมาหาเอริกเหรอ? ทำไมไม่ไปล่ะ? ไปสิ เราไม่สามารถถูกจับได้ว่าทำเรื่องไร้สาระระหว่างทำงานนะ คุณรู้ไหม?”

วิกกี้เดินไปที่ห้องทำงานของเอริกอย่างโกรธจัด รองเท้าส้นสูงของเธอแทงลงไปที่พื้นทุกย่างก้าวและเธอยังปิดประตูอย่างแรง เอริกสะดุ้งแล้วถามว่า “คุณเป็นอะไร? ใครทำให้คุณอารมณ์เสียขนาดนั้นเหรอ?”

เธอกระทืบเท้า “ทิฟฟานี่ไง! เธอและธัญญ่า! พวกเขารวมตัวกันและตะโกนใส่ฉันด้วยคำตำหนิต่าง ๆ ! เพื่ออะไรกัน? ฉันไม่ได้ทำอะไรให้พวกเขาสักหน่อย โอ๊ยยยยยย! จริง ๆ นะที่รัก คุณเก็บพวกเขาไว้และให้งานพวกเขาในบริษัทของคุณและจ่ายค่าจ้างให้พวกเขา แล้วนี่เป็นวิธีที่พวกเขาตอบแทนคุณเหรอ?

ปฏิบัติต่อแฟนสาวของคุณด้วยทัศนคติที่น่ารังเกียจแบบนั้นน่ะเหรอ? มันเหมือนกับว่าพวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันจะเป็นเจ้านายพวกเขาในอนาคตหรืออะไรทำนองนั้น!”

เอริกงงงวย “พวกเขาจะทำแบบนั้นกับคุณทำไมถ้าคุณไม่ได้ไปยั่วโมโหพวกเขาก่อน? ผมต้องทำให้ตัวเองชัดเจนด้วย ผมไม่ได้เลือกที่รักที่ชังโดยให้พวกเขาอยู่ใกล้ ๆ ผมนะ

พวกเขาอยู่ในบริษัทของผมเพราะพวกเขามีความสามารถและผมต้องการแค่คนที่มีความสามารถเท่านั้นมาทำงานให้ผม ดังนั้น ได้โปรดอย่าทำแบบนั้นอีก มันไม่เป็นที่พอใจและอาจทำร้ายความสัมพันธ์ได้”

วิกกี้ไม่ได้คาดหวังว่านี่จะเป็นคำตอบของเขา "โอ้ คุณก็ด้วยเหรอเอริก นาธาเนียล? ทัศนคติที่เปลี่ยนไปตอนนี้ที่เราอยู่ด้วยกันไม่ได้ละเอียดอ่อนไปเสียทีเดียว ที่รัก!” เธอเยาะเย้ย

“ฉันเดาว่าผู้ชายก็เป็นซะอย่างนี้แหละ เมื่อพวกเขาได้ถ้วยรางวัลแล้ว พวกเขาก็จะไม่แคร์เธออีกต่อไป หรือฉันควรสงสัยว่าคุณมีความสัมพันธ์พิเศษกับพวกเขาไหม หืม?

ทำไมคุณถึงเข้าข้างพวกเขาแทนฉันล่ะ? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันต้องการให้คุณไล่พวกเขาออกตอนนี้? คุณจะเลิกกับฉันเพียงเพื่อช่วยพวกเขาไหม?”

เอริกรู้สึกหัวมุน “พระเยซูคริสต์ ทั้งหมดนี้มาจากไหนกัน? ผมคิดว่าคุณเป็นคนที่เปลี่ยนไปเมื่อเราเริ่มอยู่ด้วยกันมากกว่า! ตอนแรกผมคิดว่าเราค่อนข้างเหมาะสมกัน ในตอนนั้นคุณไม่เคยมีแนวโน้มที่จะหัวร้อนง่าย ๆ ขนาดนี้เลย แล้วจู่ ๆ คุณก็ไม่ได้เป็นเพื่อนกับพวกเขาแล้วงั้นเหรอ?” เขาโต้กลับ

“ยังไงก็ตาม ทิฟฟานี่ เลนเป็นคนรักของพี่ชายผม ในขณะที่ธัญญ่าเป็นเพื่อนของหล่อน แค่นั้นแหละ นั่นคือความสัมพันธ์ของพวกเรา ผมควรจะมีความสัมพันธ์อะไรกับพวกเขาอีก? ฟังนะ วิกกี้ ถ้าคุณไม่มีอะไรทำ คุณก็กลับบ้านหรือไปช้อปปิ้งหรืออะไรก็ได้ ผมจะขอตัวก่อน ผมมีงานต้องทำ”

เอริกเงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในดวงตาของเธอ "ไม่มั่นใจ? บัตรธนาคารของผมอยู่ในมือคุณและคุณก็รู้จักรหัสของมันทั้งหมด ผมให้คุณใช้มันตามที่คุณต้องการและคุณยังทำอย่างนั้นโดยไม่รู้สึกอายเลยแม้แต่น้อยเหรอ

ในขณะเดียวกัน สิ่งที่ผมทำทุกวันคือทำงานและอยู่บ้าน แล้วคุณล่ะ? ถ้าคุณไม่ได้ผ่อนคลายอยู่ที่บ้าน คุณก็ไปใช้เงินผม ความรู้สึกไม่มั่นคงมาจากไหนกัน?

ฟังนะ ผมอายุเกินที่จะรักสนุกแล้ว สิ่งที่ผมต้องการตอนนี้คือครอบครัวและอาชีพการงานที่มั่นคง ดังนั้น คุณไม่ควรทำตัวให้เป็นภาระ เพราะผมหวังว่าสักวันหนึ่งเราจะได้แต่งงานกัน โอเคไหม?”

“ฉันอาจจะรุ่งโรจน์ไปแล้ว แต่ฉันยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อคุณ” วิกกี้พึมพำพลางฟังดูเจ็บปวดเล็กน้อย “ฉันไม่ได้ทำงานเพราะฉันไม่รู้ว่าสังคมของเราเป็นอย่างไร และแน่นอนว่าคุณจะสัญญาว่าฉันจะไม่ต้องทำงานเพื่อให้อยู่รอด ตอนนี้ฉันเลยไร้ค่าสำหรับคุณงั้นเหรอ?”

เอริกถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ไม่ ผมไม่เคยคิดแบบนั้น ตราบใดที่สถานะทางการเงินของผมเอื้ออำนวย ผมก็ไม่สนใจเงินอะไรที่คุณใช้ไปหรอก สิ่งที่ผมต้องการคือแง่บวก! เพราะฉะนั้นคุณช่วยให้มันกับผมหน่อยได้ไหม แทนที่จะให้แต่แง่ลบอย่างต่อเนื่องแบบนี้?

ผมรู้ว่าคุณบอกว่าคุณไม่ได้โกรธเคืองเลยที่ธัญญ่าเคยมาอาศัยอยู่ที่บ้านของผม แต่คุณกลับทำตัวแย่มากอยู่ดี เอาจริง ๆ นะ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างผมกับเธอเลย เข้าใจไหม? เธอเป็นเด็กกำพร้าและตัวคนเดียว ผมแค่ทำหน้าที่ของผมเพื่อช่วยเธอ และเธอก็ย้ายออกไปแล้วด้วย! ดังนั้น ได้โปรดอย่าโวยวายกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ได้ไหม?”