เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 863

วิกกี้รู้สึกถึงความกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ตัวเธอเองก็รู้ด้วยว่าถ้าเธอยังโมโหต่อไปก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น เมื่อถึงจุดนึงเธอคงต้องลดราวาศอกลง

“เอาล่ะ เอาล่ะ ฉันเข้าใจแล้ว งั้นฉันไปล่ะ อย่าเครียดมากเกินไปแล้วกันนะ” เธอเริ่มแผ่วลง

ขณะกำลังเดินทาง เธอก็ผ่านพื้นที่ออฟฟิศรวมและจ้องเขม็งไปที่ธัญญ่า ถึงแม้จะสามารถปล่อยวางความโกรธให้ทิฟฟานี่ได้อย่างน่าประหลาด แต่ความจริงแล้วเหตุผลนั้นเรียบง่ายมาก ในความคิดของวิกกี้นั้น ธัญญ่าน่ารำคาญและน่าสงสัยที่สุดเพราะเธอเคยอยู่ภายใต้ความดูแลของแฟนเธอ

ธัญญ่าเคยอยู่กับแฟนของเธอเมื่อครั้งยังไม่ได้เจอหน้าคร่าตากับเขาในชีวิตจริงด้วยซ้ำ มันเป็นเรื่องที่ไม่ว่าใครที่เจอก็คงต้องรู้สึกเคียดแค้นทั้งนั้น อย่างไรก็ตามวิกกี้ก็ต้องกลั้นใจทำตัวไม่รู้สึกอะไรถึงแม้จะมีความรู้สึกในใจที่ไม่เป็นเช่นนั้นก็ตาม

ธัญญ่ารอจนวิกกี้ออกไปจากบริษัทก่อนจะเข้าไปหาเอริกในออฟฟิศ “คุณนาธาเนียล เอ่อ ก่อนหน้านี้พี่ทิฟฟานี่เหมือนจะมีปัญหากับแฟนคุณเล็กน้อย ฉันเลยเดาว่าเธอน่าจะมาบอกคุณแล้วใช่ไหม?” เธอกล่าว

“ได้โปรดอย่าโกรธพี่ทิฟฟานี่เลย บางทีเธอก็พูดสิ่งเธอคิดโดยไม่ได้กลั่นกรอง มันเป็นธรรมชาติของเธอน่ะ”

เอริกผายมือเหมือนปล่อยให้เรื่องผ่านไปอย่างไม่คิดมาก “ฉันเข้าใจ” ก่อนที่เข้าจะพุ่งประเด็นไปที่วิธีการเรียกชื่อของธัญญ่า เขาจึงพูดอย่างตลกขบขัน “ฮื่ม แล้วทำไมเธอไม่เรียกฉันว่าริคกี้แล้วล่ะ? ฉันไม่ชินกับการโดนเรียกว่าคุณนาธาเนียลเลย”

สายตาแห่งความตกใจและความเศร้าเกิดขึ้นในดวงตาของธัญญ่า “เพราะมีคนเรียกคุณอย่างนั้นแล้ว จำได้ไหม? คุณเคยบอกฉันเองว่าไม่มีใครเรียกคุณแบบนั้นเลยยกเว้นฉัน ฉันเลยคิดว่ามันคงเป็นอะไรที่พิเศษมากและก็อยากให้คนที่พิเศษมากสำหรับคุณเท่านั้นที่เรียกคุณด้วยชื่อนั้นได้”

สายตาของเอริกหรี่ลง “มันก็แค่ชื่อเล่นน่ะ ไม่ได้มีความหมายพิเศษอะไรหรอก แต่ธัญญ่า คือวิกกี้น่ะ เพิ่งจะมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน มันเป็นสภาพแวดล้อมใหม่สำหรับเธอและเธออาจจะไม่ได้รู้เรื่องกฎเกณฑ์ที่ไม่ได้เขียนไว้บางอย่างระหว่างพวกเราเพื่อนกัน

ฉันแค่อยากให้พวกเธออะลุ่มอล่วยกับวิกกี้บ้าง ถ้าเธอทำอะไรผิดไป ฉันก็ไม่อยากให้พวกเธอโกรธวิกกี้ ฉันอยากให้เธอได้มีส่วนร่วมในวงสังคมของฉันให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เธอยอมทิ้งหลายสิ่งเพื่อมาอยู่กับฉัน อย่างน้อยที่ฉันทำได้ก็คือดูแลความรู้สึกเธอด้วย”

ธัญญ่ากัดริมฝีปากตัวเอง “ฉัน… เข้าใจ เอาจริง ๆ ถ้าคุณบอกฉันว่าคุณมีแฟนแล้ว ฉันคงไม่กล้าไปพักอยู่ที่บ้านของคุณหรอก เธอน่าจะไม่พอใจเป็นอย่างมากกับอดีตที่เกิดขึ้น” เธอพึมพำ

“พระเจ้า มันเป็นความผิดฉันเองมาตลอด ทุกอย่างที่ฉันแตะกลายเป็นเรื่องวุ่นวายไปหมด ฉันไม่รู้ว่าทำไมมันชอบเป็นแบบนี้ ฉันขอโทษจริง ๆ”