เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 871

มุมปากของมาร์คสั่นเล็กน้อย หลังจากที่อดทนมานาน ในที่สุดเขาก็ได้รับอนุญาตให้นอนกับผู้หญิงที่เขารักและสนุกกับเธอในตอนกลางคืนโดยไม่ต้องลังเล

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมจึงไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าการต้องนอนคนเดียวตลอดชีวิตที่เหลือของเขา ในเวลาเดียวกัน เขาก็ขมวดคิ้วกับความคิดที่ว่าแอเรียนจะออกไปทำงานแล้ว

ไม่ใช่ว่าเขาคลั่งไคล้หรือหัวโบราณ เขาแค่ไม่อยากให้คนรักของเขาต้องเสียเหงื่อแม้แต่น้อย

ก็ได้ ปัจจัยอื่น ๆ ที่เล็กน้อยก็คือ ข้างนอกนั้นมีจำนวนผู้ชายที่จะตกหลุมรักความงามของเธอมากเกินไป และมาร์คไม่พอใจกับปัจจัยนั้นอย่างมาก

แอเรียนไม่รู้แม้แต่น้อยว่าความคิดมาร์คไปไกลขนาดนั้น เธอตื่นเต้นมากที่จะได้ยินคำตอบของเขาในวันพรุ่งนี้ แน่นอนว่าเธอมั่นใจมากว่าในที่สุดเขาจะยินยอมตามคำร้องขอของเธอและปล่อยให้เธอได้ไปทำงาน

จากนั้น ในความมืด เธอก็ได้ยินเสียงของซองพลาสติกที่ถูกฉีกออก

ความเย็นวูบวิ่งผ่านร่างกายของเธอ “คุณกำลังทำบ้าอะไร?”

เขากลิ้งพลางกดทับเธอไว้ใต้ตัวเขา “เธอคิดว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ล่ะ? ทำไม เธอจะหยุดฉันเหรอ? เอางี้ ถ้าเธอสามารถดูแลทั้งความต้องการของลูกและของฉันได้ งั้นได้ บางทีเธออาจมีความสามารถพอที่จะไปทำงาน ถึงตอนนั้นอย่าบ่นว่าเหนื่อยจนหมดแรงล่ะ!”

แอเรียนพูดไม่ออกเพราะ "เรื่องประหลาดใจ" นั่น อันที่จริง เธอยังคงนิ่งเงียบแม้ในขณะที่เขาท่องไปบนร่างกายของเธอ

ไม่รู้ว่าเขาตั้งใจหรือไม่ แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้มาร์คได้เลี่ยงที่จะเบรกตัวเอง โดยปกติแล้วเขาจะจำกัดตัวเองให้เหลือแค่รอบเดียว แต่คืนนี้ เขาทำต่อไปเรื่อย ๆ จนถึงจุดที่แอเรียนเหนื่อยมากจนเธอผล็อยหลับไปกลางคัน

ในที่สุดเมื่อแอเรียนตื่นขึ้นจากการนอนหลับของเธอ ก็เป็นเวลาใกล้จะสิบเอ็ดโมงเช้าแล้ว มาร์คได้ออกไปที่บริษัทของเขาแล้ว เมื่อรู้สึกว่าเธอถูกเล่นงาน เธอจึงคว้าหมอนของเขาแล้วต่อยมันเต็มแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ ราวกับว่าเธอกำลังต่อยชายคนนั้นอยู่

ก่อนที่ความโมโหของเธอจะหมดไป แมรี่ก็ผลักประตูเข้ามาโดยอุ้มสมอร์อยู่ในอ้อมแขนของเธอ แล้วถามว่า “ตื่นแล้วเหรอแอริ? นายน้อยแอริสโตเติลกำลังโวยวายเลย สำหรับฉันแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะคิดถึงแม่เขานะ”

เมื่อเห็นลูกชาย เปลวเพลิงความโมโหในใจของเธอก็ดับทันทีเมื่อความโศกเศร้าได้ก่อตัวขึ้นแทน การเห็นน้ำตาที่วาววับของสมอร์ในดวงตาของเขาทำให้แอเรียนรู้สึกผิดอย่างสุดซึ้ง เธอเสียใจที่ตื่นสายขนาดนี้

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ลูกคลอดแล้ว แอเรียนก็ตระหนักอย่างรวดเร็วว่าปริมาณของน้ำนมที่ผลิตได้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับขนาดของหน้าอก อันทีจริง น้ำนมของเธอเพียงพอที่จะป้อนเด็กทารกให้อิ่มถึงสองคนด้วยซ้ำ! มาร์คจะรู้ได้อย่างไรว่าน้ำนมเธอจะพอหรือไม่? เขาไม่ได้เป็นคนดื่มมันเสียหน่อย… ถูกไหม?

การโวยวายทั้งน้ำตาก่อนหน้านี้ของสมอร์คงจะกินพลังงานของเขาไปมากเพราะหลังจากที่ดูดนมเพียงครู่เดียว เด็กน้อยก็ผล็อยหลับไปสะแล้ว แมรี่จึงรีบรับเขาออกจากอ้อมแขนของแอเรียนทันที

“โอเค ไปล้างหน้าล้างตาแล้วลงมากินข้าวนะ ฉันจะไปส่งลูกชายเธอเข้านอนเดี๋ยวนี้” เธอพูด “นายท่านต่อต้านการให้ลูกนอนในอ้อมแขนใช่ไหม? เขาบอกว่ามันอาจปลูกฝังนิสัยที่ไม่ดีในตัวเด็กได้”

แอเรียนตอบด้วยเสียงเยาะเย้ยเบา ๆ มาร์คได้ชี้แจงไว้อย่างชัดเจนว่าเขาต้องการให้ลูกชายพึ่งพาตัวเองให้ได้โดยเร็วที่สุด

วิธีหนึ่งที่เขาเชื่อว่าสามารถช่วยได้คือการพาเด็กไปที่เตียงและให้อยู่ตามลำพังขณะที่นอนทันทีที่เด็กผล็อยหลับไป นอกจากนั้น เขาจึงต่อต้านความคิดที่จะอุ้มลูกไว้ในอ้อมแขนขณะที่กำลังหลับเป็นอย่างมาก

ดังนั้นสมอร์จึงต้องนอนแยกห้องตลอด มันเป็นนิสัยที่สามารถเริ่มได้ตั้งแต่เขายังเป็นทารก กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ เขาอาจจะไม่มีวันได้เพลิดเพลินกับความอบอุ่นของการนอนระหว่างพ่อแม่ของเขา