เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 872

นอกเหนือจากเรื่องอื่น คราวนี้แอเรียนไม่ได้คัดค้านกับ "วิธี" ของมาร์ค แต่สำหรับเธอ เหตุผลของเธอชัดเจนกว่า เธอแค่กังวลว่าเสียงร้องไห้ตอนกลางคืนของสมอร์อาจรบกวนการนอนของพ่อเขา

แอเรียนสามารถเติมเต็มชั่วโมงที่อดนอนในช่วงกลางวันได้ แต่มาร์คจะต้องไปทำงานหนักในสภาพที่อดนอน และนั่นจะเป็นเรื่องที่แย่ที่สุด

หลังจากที่ล้างหน้าล้างตาเสร็จแล้ว แอเรียนก็ตัดสินใจว่าจะจัดเตียงสักหน่อย เธอจึงบังเอิญเจอกล่องถุงยางอนามัย ในกล่องยังมีถุงยางอนามัยอีกสามซอง แต่บนกล่องเขียนไว้ว่าจริง ๆ แล้วกล่องนั้นเคยบรรจุถุงยางอนามัย 12 ซอง...

เธอไม่เคยรู้เลยว่าผู้ชายคนนั้นได้แอบเตรียมสิ่งนี้ไว้ หลังจากการค้นพบสิ่งนี้แอเรียนก็ได้นับอย่างรวดเร็วและตระหนักว่ามาร์คได้ปล่อยให้ความปรารถนาทางกามารมณ์ของเขาหลั่งบ่อยขึ้นเรื่อย ๆ

ทันใดนั้นโทรศัพธ์ของเธอก็ดังขึ้น เธอเหลือบมองมันและเจอชื่อทิฟฟานี่อยู่บนจอ

“เฮ้ ทิฟฟ์ กลับมาที่เมืองหลวงแล้วเหรอ?” เธอถาม

เสียงของทิฟฟานี่ฟังดูเศร้าซึมมากกว่าปกติ “เฮ้ แอริ? ฉันแค่จะโทรมาบอกว่าครั้งนี้ฉันอาจจะทำมันจริง ๆ แล้ว ใช่ ฉันอาจจะทำให้แจ็คสันเสียใจจริง ๆ เขา… เขาน่าจะกลับไปคนเดียวและทิ้งตั๋วเครื่องบินไว้ให้ฉันกับธัญ คือ เรื่องมันมีอยู่ว่า เอ่อ เขาถามฉันว่าเราจะกลับไปคบกันได้ไหม และฉัน คือ ฉันไม่ได้ตอบตกลง

เขาเลยโกรธมาก แล้วเขาก็พูดว่า ฉันจะต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อบังคับให้หัวใจเขายอมแพ้ในตัวฉันแทนทีจะ ‘ก้ำกึ่ง’ แบบนี้และทรมานเขาต่อไปเรื่อย ๆ! แต่ฉันพูดอะไรไม่ออกเลยแอริ ฉันไม่กล้าพูดอะไรเลย แล้วก็… นั้นแหละ ฉันทำมันพังหมดแล้ว”

แอเรียนชะงัก “เดี๋ยวก่อนนะ คือ เขากลับคนเดียวและปล่อยเธอสองคนไว้ที่อายาเช่งั้นเหรอ? โอเคไหม…? เอ่อ เอางี้ เราค่อยคุยรายละเอียดกันตอนที่เธอสองคนกลับมาแล้วดีไหม? เครื่องบินออกกี่โมง?”

ทิฟฟานี่ถอนหายใจ “บ่ายสาม ฉันเห็นด้วย ไว้คุยกันที่นั่นดีกว่า ถือซะว่าเมื่อกี้เป็นแค่การเรียกน้ำย่อยแล้วกัน เค บาย”

หลังจากที่วางสาย แอเรียนก็เดินลงบันไดไปเพื่อทานมื้อเที่ยง ไม่นานหลังจากนั้น สมอร์ก็ตื่นขึ้นพร้อมกับร้องไห้อย่างหนักหน่วงและดูเหมือนจะไม่หยุดหย่อน

สภาพอากาศวันนี้ไม่มีแดดเลย ทว่าฝนก็ไม่ได้ตกเช่นกัน แอเรียนคิดว่ามันเหมาะที่จะพาลูกชายของเธอออกไปเที่ยวมาก

ไม่นานหลังจากนั้น แม่ลูกคู่นี้ก็ไปถึงที่ตึกเทรมอนต์ ทาวเวอร์ แอเรียนเข็นรถเข็นเด็กเข้าลิฟต์จนเธอไปถึงที่ชั้นของห้องทำงานมาร์คและทำให้เดวี่ตกใจเมื่อเขาเห็นเธอปรากฏตัวพร้อมกับรถเข็นเด็ก

“นายหญิง! นายหญิงมาทำอะไรที่นี่คนเดียวกับนายน้อยหรือครับ?”

เธอเลิกคิ้วข้างหนึ่ง “ทำไม ฉันมาไม่ได้เหรอ? ช่างมันเถอะ มาร์คอยู่ในห้องทำงานไหม?”

เดวี่บังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์และตอบอย่างรวดเร็ว “ครับ! อยู่แน่นอนครับ! แต่อีกไม่นานเขาจะต้องเข้าประชุมแล้วครับ”