เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 886

ดูเหมือนแอเรียนจะไม่สามารถมองภาพนั้นให้ชัดเท่ามาร์คได้ มันอาจเป็นเพราะความเยาว์วัยของเธอ

“ฉันไม่สามารถชินกับมันได้หรอก นี่เป็นหายนะครั้งใหญ่สำหรับทิฟฟ์เลย ยิ่งฉันนึกถึงมันเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งหงุดหงิดขึ้นเท่านั้น ฉันไม่มีอารมณ์จะกินมื้อเย็นแล้ว คุณกินเลย เอาลูกมาให้ฉัน”

มาร์คหันไปทางด้านข้างเพื่อหลบเลี่ยงไม่ให้เธอเอื้อมถึงทารกได้ “ไปกินข้าวเย็นซะ ถ้าน้ำนมเธอน้อยลงและไม่เพียงพอต่อสมอร์ล่ะ? ตอนนี้เธอไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะ เธอมีลูกน้อยที่เธอต้องดูแล เธอต้องกิน ไปกินซุปที่แมรี่ทำไว้ให้ในครัวสักถ้วยไป เร็วเข้า”

เธอไม่มีอารมณ์จะกินอะไรจริง ๆ แต่เธอก็ทนกับคำบ่นของมาร์คไม่ไหวด้วย ดังนั้นเธอจึงบังคับให้ตัวเองกินซุปไปหนึ่งถ้วย แค่นั้น

ตอนกลางคืน ทั้งคู่ก็เข้านอนพร้อมกัน มาร์คเอื้อมมือไปกอดเธอตามปกติ ทว่าเธอคิดตามสัญชาตญาณว่าเขากำลังพยายามจะสร้างความสัมพันธ์แบบสามีภรรยา เธอจึงพึมพำว่า “ไม่ใช่คืนนี้ ฉันเหนื่อย…”

เขาหัวเราะ "เธอคิดอะไรของเธอ? เธอคิดว่าตัวฉันทำมาจากเหล็กและหมดแรงไม่เป็นงั้นเหรอ? ฉันแค่อยากจะกอดเธอเฉย ๆ นอนเถอะ หยุดคิดมากได้แล้ว ฉันเข้าใจว่าทิฟฟานี่สำคัญกับเธอแค่ไหน

แต่นี่คือเส้นทางในชีวิตของหล่อนที่หล่อนจะต้องผ่านมันไปด้วยตัวเอง ให้หล่อนจัดการกับมันเองเถอะ ในฐานะเพื่อนของหล่อน เธอทำได้เพียงพูดคุยกับหล่อนและปลอบโยนหล่อนเท่านั้น เอาล่ะ นอนได้แล้ว"

…

เมื่อเธอหันกลับเพื่อเดินออกจากห้องทำงานของเอริก ทันใดนั้นเขาก็พูดขึ้นมาว่า “ธัญญ่า ฉันเคยสัญญาบางอย่างกับคุณปู่ของเธอไว้ เพราะฉะนั้น ฉันจะให้คำแนะนำเธอนะ คนที่ชั่วร้ายมักจะนำหายนะมาสู่ตนเองเสมอ แจ็คสันไม่ใช่ผู้ชายที่จะหลงเชื่อกลหลอกลวงแบบนั้น เธอทำผิดครั้งใหญ่มาก ฉันผิดหวังกับเธอมาก”

ธัญญ่าหยุดเดินพลางน้ำตาคลอเบ้า เมื่อแอเรียนบอกว่าหล่อนผิดหวังในตัวเธอ ธัญญ่าเพียงแต่รู้สึกโกรธ อย่างไรก็ตาม เมื่อเอริกพูดแบบนั้น มันกลับกรีดเธอเหมือนดั่งคมมีด เธอได้นำทุกอย่างมาเสี่ยงเมื่อเธอได้ลงมือทำสิ่งนั้น รวมถึงความมีน้ำใจของเอริกด้วย

“นี่… พวกพี่ทุกคนต่างชี้นิ้วมาที่ฉัน” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่น ๆ “แล้วถ้าฉันเป็นเหยื่อล่ะ? ถ้ามันเป็นเพียงอุบัติเหตุที่เกิดจากความเมาล่ะ? ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันต้องเป็นคนที่แบกรับความผิดตลอด

มันไม่ได้สำคัญด้วยซ้ำว่าทำไมหรือว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร ถูกไหม? ในเมื่อพวกคุณทุกคนอยู่กลุ่มเดียวกัน ฉันก็เลยต้องรับผิดคนเดียว ถูกไหม? แล้วฉันผิดคนเดียวจริง ๆ เหรอ?”