เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 887

เอริกจ้องมองธัญญ่าด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่า “ถ้าเธอเป็นเหยื่อ หรือถ้ามันเป็นอุบัติเหตุจริง ๆ แจ็คสันจะต้องแสดงความยุติธรรมต่อเธอ แต่ความจริงก็คือ เธอไม่ใช่ เธอไม่ใช่เด็กแล้วนะ

เธอรู้ว่าการที่ผู้หญิงคนนึงจะไปบ้านผู้ชายคนเดียวในยามกลางคืนเพื่อดื่มกับเขาหมายความว่ายังไง และผู้ชายคนนั้นยังเป็นแฟนเก่าเพื่อนเธอ แฟนเก่าที่เพื่อนเธอยังลืมไม่ได้ ความตั้งใจของเธอในการทำสิ่งที่ไม่เหมาะสมอย่างนั้นจะบริสุทธิ์ได้แค่ไหนเชียว?

ฉันรู้จักแจ็คสันมานานหลายปี เธอเชื่อจริง ๆ เหรอว่าฉันจะไม่เข้าใจเขา? เขาจะไม่มีวันจำหน้าคนผิด ไม่ว่าเขาจะเมาแค่ไหนก็ตาม เขาจะไม่มีวันมีอะไรกับเธอ เขาจะไม่มีวันแม้แต่จะคิดที่จะทำแบบนั้นด้วยซ้ำ!”

ธัญญ่าหันมายิ้มให้เขา “หึ… คุณพูดถูก คุณพูดถูกมาก ฉันตั้งใจทำทั้งหมดเองแหละ ขอบคุณที่ครั้งหนึ่งคุณเคยดูแลฉันนะ ลาก่อน”

เอริกเม้มปากและไม่พูดอะไรอีก เขารู้สึกหนักใจมากเมื่อเขามองเธอเดินจากไป นี่ใช่ผู้หญิงคนเดียวกับคนที่เคยไร้เดียงสาและเหมือนกับผ้าขาวที่เคยเรียกเขาว่า “ริคกี้” ทั้งวันหรือเปล่า?

ชีวิตก็เหมือนกับทะเลหลากสีสินะ บางคนกลับสามารถลืมรากเหง้าตนเองและเปลี่ยนไปจนแทบจะไม่เหลือเค้าเดิมได้

นานกว่าหนึ่งเดือนได้ผ่านไปหลังจากเรื่องอื้อฉาวนั้น ทุกอย่างยังคงเงียบสนิท ไม่มีใครพูดถึงเรื่องระหว่างแจ็คสันกับธัญญ่าอีก ทิฟฟานี่และธัญญ่าได้ลาออกจากบริษัทของเอริกตามลำดับ

จนถึงทุกวันนี้ทิฟฟานี่ก็ยังคงกกตัวอยู่แต่ในบ้าน บริษัทต่าง ๆ มากมายได้ส่งข้อเสนอว่าจ้างให้เธอ แต่เธอได้แต่เก็บพวกมันไว้และยังไม่ตัดสินใจที่จะรับบริษัทใด ๆ ในทันที แน่นอนว่าอเลฮานโดรเองก็ได้คว้าโอกาสนั้นด้วย

ทว่าอุตสาหกรรมของบริษัทเขาไม่ได้อยู่ในแวดวงเดียวกันกับสายอาชีพของเธอ เธอจึงหลีกเลี่ยงบริษัทเขาก่อนใครอื่นเลย ที่สำคัญที่สุด เธอยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะทำอะไรต่อไป

อเลฮานโดรเริ่มจีบทิฟฟานี่แรงมากขึ้นหลังจากที่ความสัมพันธ์ของทิฟฟานี่และแจ็คสันพังทลายอย่างสิ้นเชิง ราวกับว่าเขารู้แจ่มแจ้งว่าเกิดอะไรขึ้น

“ดี ๆ นั้นฟังดูดีมากเลย” ลิเลียนแทรกขึ้นก่อนที่ทิฟฟานี่จะทันได้ให้คำตอบของเธอ

“เอาสิทิฟฟ์ ไปทำงานที่สาขาย่อยสิ โอเคไหม? ยังไงลูกก็ต้องกลับไปทำงานอยู่แล้ว ไม่สำคัญหรอกว่าที่ไหน เพราะฉะนั้น ทำงานกับคนที่รู้จักไม่ดีกว่าเหรอ? มันจะดีกว่าหากลูกจะทำงานให้บริษัทของครอบครัวนะ”

ทิฟฟานี่กลืนน้ำลายเมื่อเธอเห็นสีหน้าและแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหมายของลิเลียนกับซัมเมอร์ “นะ-หนู… อยากพักสักหน่อย หนูยังไม่อยากกลับไปทำงานเลย”

ลิเลียนขดริมฝีปากของเธอ “ลูกพักมานานกว่าหนึ่งเดือนแล้วนะ ลูกเอาแต่กกตัวอยู่แต่ที่บ้าน ถ้าแอเรียนไม่ได้โทรหาลูกทุกวัน ลูกคงจะเป็นโรคซัมเศร้าขั้นรุนแรงไปแล้ว พวกวัยอ่อนเยาว์อย่างลูกไม่มีพลังชีวิตกันเลยหรือไง? ลองมองโลกในมุมใหม่บ้างนะ โอเคไหม?”