เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 890

โดยปกติแล้วเด็กทารกแรกเกิดจะมีอาการจุกเสียดหรืออาการไม่สบายอื่น ๆ ในช่วงสามเดือนแรก และเหลืออีกเพียงไม่กี่วันเท่านั้นแอริสโตเติลก็จะอายุครบสามเดือน อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีอาการจุกเสียดเลย เขากิน ดื่ม และขับถ่ายตามปกติ สิ่งนี้ทำให้แอเรียนรู้สึกหมดหนทางจริง ๆ

มาร์คนั่งอยู่ข้าง ๆ เธอด้วยแววตาที่ไร้ชีวิตชีวา เห็นได้ชัดว่าเขากำลังปวดหัวจากเสียงทั้งหมดนี้ สิ่งนี้ผลักดันให้แอเรียนซึ่งเป็นคุณแม่มือใหม่ ยิ่งสูญเสียความอดทน

“เราควรจะทำยังไงดี? สมอร์ไม่ยอมให้แมรี่อุ้มเขา แต่แม้ว่าฉันจะอุ้มเขา เขาก็ยังคงร้องไห้อยู่ดี เขาต้องการอะไรกันแน่?”

มาร์คถูช่องว่างระหว่างคิ้วของเขาเพื่อพยายามนวดอาการปวดหัวของเขาให้หายไป “ส่งเขามาให้ฉัน ฉันจะพาเขาไปเดินเล่นรอบสวน…”

เธออยู่ในจุดที่จนปัญญาและเต็มใจที่จะลองทำอะไรก็ได้ในตอนนี้ มาร์คไม่ใช่คนประเภทที่จะเลี้ยงดูใคร แต่เธอเองก็หมดแรง การได้รับความสงบและเงียบฟังดูเหมือนจะเป็นความคิดที่ดี

ในช่วงเดือนที่ผ่านมา เธอได้ตั้งใจเลื่อนเรื่องการกลับทำงานอีกครั้งออกไปก่อนโดยสมัครใจ เพราะอาการร้องไห้ของแอริสโตเติลรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เธอจึงตระหนักว่าเธอไม่มีแรงพอที่จะกลับไปทำงานอีกครั้งจริง ๆ

เธอไม่อาจเดินตามความฝันของเธอได้ หากเธอไม่สามารถแม้แต่จะดูแลลูกชายของตัวเองได้ด้วยซ้ำ อย่างที่คาดไว้ ชีวิตไม่ได้ราบรื่นอย่างที่คิด

เสียงร้องของแอริสโตเติลยังคงดำเนินต่อไปในสวนข้างล่าง แอเรียนยืนอยู่ที่ข้างหน้าต่างและมองดูมาร์คเดินไปรอบ ๆ พร้อมกับเด็กน้อยในอ้อมแขนของเขาโดยพยายามที่จะทำให้เด็กน้อยสงบลงอย่างอดทน สิ่งนี้ดำเนินต่อไปประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนที่ในที่สุดโลกจะกลับสู่ความสงบอีกครั้ง

ในไม่ช้า มาร์กก็อุ้มแอริสโตเติลกลับเข้ามาในบ้านอย่างนุ่มนวลและเบา ๆ ราวกับว่าเขาเป็นขโมย จากนั้นเขาจึงมอบสมอร์ให้กับแมรี่ “เขาหลับไปแล้ว… จุ๊ ๆ อย่าปลุกเขานะ ผมจะเป็นบ้าอยู่แล้ว"