เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 92

เอรี่หดหู่อยู่แล้ว ดังนั้นเมื่อเธอเห็นเฮเลนปกป้องแอเรียนความโกรธของเธอก็ระเบิดออกมาอย่างเต็มกำลัง “ครั้งสุดท้ายที่แม่ตบหนูมันเป็นเพราะเธอและแม่ก็ห้ามไม่ให้หนูดุเธอ เธอเป็นเพียงเศษขยะที่เเม่ทิ้งไปเท่านั้น เธอถือเป็นลูกสาวของแม่ไม่ได้ ทำไมคุณเเม่ถึงปกป้องเธอมากขนาดนี้? รู้สึกผิดอย่างนั้นเหรอ? คุณเเม่ไม่เคยทำตามความรับผิดชอบในฐานะแม่ของเธอมาก่อน แล้วความเสเเสร้งนี่คืออะไร?”

การแสดงออกของเฮเลนทรุดลง “แอรี่ ถ้าแม่ได้ยินเธอพูดเรื่องแบบนี้อีก เราขาดกัน!”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาทะเลาะกันเพราะแอเรียน แอรี่ขี้เกียจที่จะโต้เถียงกับแม่ของเธอ “ก็ดี ฉันไม่ใช่ลูกสาวของคุณ เเต่เธอเป็น! คุณมีความสุขไหม?"

เฮเลนหันกลับมาและจากไปด้วยใบหน้าที่มืดมน ขังเเอรี่ไว้ในห้องของเธอ “เธอจะอยู่ในห้องนี้จนกว่าจะสงบลง อย่าทำให้ฉันเดือดร้อนอีก!”

…

เมื่อถึงเวลาที่แอเรียนตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลากลางคืนแล้ว แมรี่เมื่อเห็นว่าเธออารมณ์แปรปรวนแค่ไหน ก็กลัวที่จะปลุกเธอในขณะที่เธอพล้อยหลับไปอย่างรวดเร็ว สิ่งที่เธอทำได้คือเสิร์ฟโจ๊กทะเลที่ทำสดใหม่ให้เธอหนึ่งชามเมื่อเธอตื่นขึ้นมา

เธอสูดกลิ่นคาวในโจ๊กและพบว่าเธอไม่รู้สึกอยากอาหารเลย “แมรี่… หนูไม่อยากกินมัน ขอของที่ไม่มีกลิ่นคาวแทนได้ไหม? มาร์คได้บอกไหมว่าเมื่อไหร่เขาจะกลับมา?”

“ไม่นะ แต่เขาโทรมาและบอกว่าจะให้เธอโทรกลับเมื่อเธอตื่นแล้ว” แมรี่ตอบ

แอเรียนรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อตรวจสอบมีสายที่ไม่ได้รับ เธอรีบโทรกลับหาเขาทันที

ในขณะเดียวกันมาร์คอยู่ในงานเลี้ยงอาหารค่ำเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเขา คราวนี้เขามองหน้าจอโทรศัพท์อย่างชัดเจนและยืนยันว่าเป็นแอเรียน เขาลุกขึ้นและพูดว่า "ขอตัวนะครับ" กับแขกที่โต๊ะของเขา เขาเดินออกไปข้างนอกและรับสาย "มีอะไร?"