เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 936

เจตต์ยืนอยู่นอกห้องของทิฟฟานี่แทนที่จะเข้าไปข้างใน เขาได้เลือกจุดยื่นข้างประตูตั้งแต่ที่พวกเขาไปถึงที่ห้องของทิฟฟานี่ที่ชั้นบน ทิฟฟานี่คิดว่ามันแปลก แต่เธอก็ยังเข็นรถเข็นของอเลฮานโดรเข้าไปในห้องของเธออยู่ดี เขาเป็นแค่ผู้ชายที่ขาพิการจนไม่สามารถใช้งานได้อีกต่อไป การต้องอยู่กับเขาตามลำพังจะเป็นอันตรายได้แค่ไหนเชียว?

ทิฟฟานี่จึงคิดว่าเธอไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรมากนัก

เนื่องจากเธอเพิ่งจะย้ายเข้ามาเมื่อเร็ว ๆ นี้ เธอจึงยังไม่ได้จัดของหลายอย่างให้เข้าที่จนห้องของเธอแอบรกเล็กน้อย “ฉันยังไม่มีเวลาจัดห้องเลย มันก็เลย… เอ่อ อย่างที่เห็นน่ะ” เธอยอมรับอย่างเขินอาย “เอ่อ เดี๋ยวฉันไปชงชาก่อนนะ”

ทิฟฟานี่ไปที่โซนเครืองดื่มแล้วเริ่มชงชา แต่เห็นได้ชัดจากท่าทางที่เก้ ๆ กัง ๆ ของเธอว่าเธอไม่ชำนาญในเรื่องนี้เลย หลังจากที่เธอพลาดจนเกือบจะทำน้ำร้อนหกใส่ตัวเอง ทันใดนั้นก็มีมือมาปรากฏขึ้นข้าง ๆ เธอ “ขออนุญาตนะ”

ทิฟฟานี่ชะงัก ทำไมเสียงของอเลฮานโดรจึงมาจากเหนือศีรษะของเธอ? เขานั่งรถเข็น ดังนั้นเสียงของเขาควรจะดังมาจากข้างล่างไม่ใช่เหรอ?

เธอหันกลับไปข้างหลังแล้วหน้าผากของเธอก็ชนเข้ากับคางของเขา

ด้วยมือที่ปิดหน้าผากที่เจ็บปวดของตัวเอง กรามของเธอก็หย่อนลงและเธอก็ร้องว่า “คุณ! ตะ-ตะ-แต่ ยังไงเนี่ย คุณไม่ได้พิการเลยเหรอ?!?!”

อเลฮานโดรมองเธออย่างสงบ "ใช่ คุณแปลกใจเหรอ? การแสร้งทำเป็นอ่อนแอกว่าความเป็นจริงเป็นเพียงกลไกที่ผมต้องใช้เพื่อเอาชีวิตรอดในตระกูลสมิธ แต่คุณเป็นคนที่ผมไว้ใจมาก นอกจากนี้ ผมไม่ต้องการให้คุณเชื่อจริง ๆ ว่าผม 'พิการ'”

ทิฟฟานี่ตระหนักดีว่าคำพูดของเธอนั้นรุนแรงเกินไปเล็กน้อย “ฉัน-ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้จะบอกว่ามันไม่ดีแต่อย่างใด ฉันพูดโดยไม่ทันได้คิด ได้โปรดอย่าคิดมากเลยนะ!”

อเลฮานโดรวางมือบนไหล่ของเธอและดันเธอออกไปด้านข้างเบา ๆ “นี่ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมชงชาให้เองนะ”

เมื่อมองดูร่างที่อยู่ ๆ ก็สูงตระหง่านอย่างกะทันหันของเขาทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความตื่นตระหนก ตอนนี้คงเป็นเวลาที่เธอสมควรจะรู้สึกกังวลมากขึ้นแล้วถูกไหม? เพราะปรากฏว่าอเลฮานโดรไม่เคยพิการเลยและมีร่างกายที่แข็งแรงสมบูรณ์มาโดยตลอด ตอนนี้เธอเลยติดอยู่กับชายหนุ่มที่ฉกรรจ์ในห้องเล็ก ๆ กลางดึก เธอควรจะกังวลมาก ๆ เลยใช่ไหม?