เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 938

ทิฟฟานี่วางโน๊ตบุ๊คของเธอลงบนโต๊ะก่อนจะบ่นอย่างฉุนเฉียว “แล้วจะให้ฉันนั่งตรงไหนล่ะ?”

แจ็คสันตอบโดยไม่มองเธอ “ก็ไปหยิบเก้าอี้มาเองสิ คุณมาเป็น 'ผู้ช่วยผู้อำนวยการ' ด้วยสมองนั้นได้อย่างไรเนี่ย?”

การโต้กลับของเขาทำให้ทิฟฟานี่รู้สึกถูกล้อเลียนมากพอจนเธอต้องหัวเราะเยาะและวางมือบนสะโพกของเธอ “คุณรู้ไหมว่าฉันไม่ได้อยากจะเป็นผู้ช่วยสักหน่อย? ฉันมาที่นี่เพราะคิดว่าฉันจะได้เป็นหัวหน้าแผนก! แต่ยังไงก็เถอะ คุณก็รู้อยู่แล้วว่าฉันได้งานนี้เพราะเส้นสายของฉัน แล้วทำไมคุณยังต้องถามอีกล่ะไอน์สไตน์?”

บางที อาจจะด้วยความกังวลเกี่ยวกับน้ำเสียงของทิฟฟานี่เล็กน้อย เอมี่จึงแทรกอย่างรวดเร็วโดยแสร้งทำเป็นไอ “เอ่อ คุณเลน? เธอควรไปเอาเก้าอี้แล้วย้ายมานั่งที่โต๊ะฉันก่อน”

ทิฟฟานี่กระชากเก้าอี้ไปที่โต๊ะของเอมี่ก่อนจะนั่งลงและจ้องเขม็งไปที่แจ็คสัน “เก็บมือไว้กับตัวเองไม่ได้เลยหรือไง? อย่าแม้แต่คิดที่จะทำให้กระบองเพชรของฉันตายด้วยนิ้วที่เป็นพิษของคุณนะ!”

แจ็คสันชักมือออกจากต้นที่เต็มไปด้วยหนามในทันทีและนั่งหลังตรงเพื่อให้ดูจริงจังมากขึ้น “โอ้ ผมจะไม่เสียเวลากังวลว่ามันจะตายหรอก มันเป็นสิ่งเล็กน้อยที่หดื้อรั้น เหมือนคุณไง”

เหมือนเธอ? เขาจะสื่อว่าเธอจ้ำม่ำเหมือนกับกระบองเพชรเหรอ? แจ็คสันคงจะตาบอดหากเขาไม่ให้เห็นว่าทิฟฟานี่ผอมลง ช่วงสองสามวันนี้เธอพยายามอย่างหนักเพื่อรักษาหุ่นตัวเองให้ฟิต แต่เขาก็ยังจะเพิกเฉยต่อการเปลี่ยนแปลงของเธออย่างนั้นเหรอ?

เอมี่ชี้ไปที่ชั้นเอกสารด้านหลังแจ็คสันและสั่งว่า “เอาล่ะ คุณเลน ช่วยไปหยิบเอกสารพวกนั้นให้คุณเวสต์หน่อย เขามาที่นี่เพื่อตรวจสอบบริษัท ไฟล์และเอกสารที่สำคัญที่สุดอยู่ในตู้นั้น อันที่อยู่ด้านบนสุดคืออันล่าสุด ดังนั้นหยิบแฟ้มใดแฟ้มหนึ่งในแถวกลางสองแถวมาก็พอ”

ทิฟฟานี่ชำเลืองมองดูความสูงของชั้นวางแฟ้มและลากเก้าอี้ของเธอไปตรงนั้น มันเป็นการเคลื่อนไหวที่ง่ายดายด้วยล้อที่เก้าอี้ หลังจากที่วางเก้าอี้ในจุดที่เธอต้องการแล้ว เธอก็ถอดรองเท้าและก้าวขึ้นไปบนเก้าอี้นั้น

เธอไม่ได้คาดคิดว่าเก้าอี้ที่สำนักงานจะเป็นเก้าอี้แบบที่หมุนได้ ดังนั้นเก้าอี้ที่เธอยืนอยู่จึงตอบสนองต่อน้ำหนักของเธอโดยการหมุนอย่างกะทันหันทันทีจนทำให้เธอต้องล้มหงายหลัง

เธอส่งเสียงร้องตกใจอย่างดังก่อนที่จะตกเข้าไปในอ้อมแขนของแจ็คสัน

ในฐานะผู้ที่ดูแลสมอร์อยู่ทุก ๆ วันแอเรียนจึงคุ้นเคยกับพัฒนาการหลายอย่างของสมอร์อยู่แล้ว “หือ? เพิ่งรู้เหรอ? ตอนที่เราพาเขากลับมาบ้านใหม่ ๆ เขายังจำใครไม่ได้เลย แต่ตอนนี้ลูกชายของเราไม่เพียงแค่มองผู้คนแต่ยังสามารถหัวเราะและพล่ามได้ด้วย!”

เขาหัวเราะได้เหรอ? มาร์ครู้สึกทึ่งมากพอที่จะลองดู “โอเค พ่อหนุ่มของฉัน หัวเราะให้ดาด๊าฟังหน่อยเร็ว!” เขาพูดอย่างกระตือรือร้น

ดวงตาของสมอร์จับจ้องไปที่พ่อของเขา แต่เขาไม่แม้แต่จะยิ้ม

“ขอร้องล่ะ คุณต้องจี้ให้เขาขำก่อนสิ” แอเรียนพูดอย่างเรียบ ๆ “โอ๊ย คุณเล่นกับเด็กได้แย่มาก แต่ยังไงก็เถอะ ตอนนี้เวลาของคุณหมดลงแล้วมาร์ค คุณยังต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอ? อย่าให้สมอร์รั้งคุณไว้ ไม่ต้องห่วง ดูเหมือนเขาจะยังไม่ลืมว่าคุณเป็นใคร”

มาร์คดูเหมือนจะไม่พอใจที่เขามีเวลาเล่นกับลูกชายตัวเองน้อยขนาดนี้ แต่ท้ายที่สุดเขาก็ยอมจำนนและส่งสมอร์กลับเข้าไปในอ้อมแขนของแอเรียนอย่างเชื่อฟัง “ก็ได้ งั้นฉันจะไปทำงานแล้วนะ ขอโทษที่ต้องทิ้งปัญหาที่บ้านทั้งหมดไว้ให้เธอ”