เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 939

แอเรียนซาบซึ้งมากแต่เธอยังคงไม่แสดงอาการใด ๆ “อืม ไม่เป็นไร คุณทำให้ฉันเหนื่อยได้มากกว่าที่สมอร์ที่ยังเป็นเด็กทารกจะสามารถทำได้อีก” เธอกล่าวเสียงสูง “กลับมาเร็ว ๆ นะ ถ้าทำได้”

น่าเสียดายที่การเลือกคำของแอเรียนทำให้เกิดการตีความผิด สำหรับมาร์คความหมายของมันคือภรรยาของเขาไม่พอใจที่เขาละเลยเธอมาเป็นเวลาครึ่งเดือน ดังนั้น เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ เขาจึงเอนตัวไปข้างหูของเธอและรดมันด้วยลมหายใจของเขา “อืม นั่นอาจเป็นสิ่งที่ฉันจะทำคืนนี้ เราจะให้สมอร์ไปนอนในห้องของเขาเพื่อที่หม่ามี๊และดาด๊าจะได้มีความเป็นส่วนตัวกันบ้าง เธอเตรียมตัวรอได้เลย”

ใบหน้าของแอเรียนแดงก่ำราวกับมะเขือเทศ "เดี๋ยวก่อน! ฉะ-ฉันไม่ได้จะสื่ออย่างนั้นซะหน่อย!”

เขายิ้ม “โอ้ เธอจะสื่ออย่างนั้นแน่นอน อย่าทำมาเป็นซื่อเลยน่า”

แอเรียนมองดูเขารีบเดินออกไปด้วยมุมริมฝีปากที่สั่นเล็กน้อย

นี่อาจเป็นความรู้สึกของการมีครอบครัวที่ปกติและมีความสุขใช่ไหม? มีเพียงพวกเขาสามคนที่อาศัยอยู่อย่างสันโดษโดยไม่เคยต้องกลัวว่าคนใดคนหนึ่งจะหายไปจากชีวิตของอีกคนอย่างกะทันหัน ปราศจากความกลัวที่จะถูกทอดทิ้งในทันใด มันคือทั้งหมดที่เธอเคยฝันถึงเมื่อตอนที่เธอยังเป็นเด็ก

วันนั้นยังเช้าอยู่ ดังนั้นแอเรียนจึงขอให้เฮนรี่ขับรถพาเธอไปที่คฤหาสน์วินน์เก่า เธอไม่เคยเห็นบ้านเก่าของตระกูลวินน์เลยและตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เธอจะเปลี่ยนความเป็นจริงนั้นแล้ว

พวกเขาตามที่อยู่ที่ระบุไว้ในใบรับรองความเป็นเจ้าของของทรัพย์สินไป แอเรียนประหลาดใจเมื่อค้นพบว่าคฤหาสน์วินน์ค่อนข้างอยู่ใกล้กับคฤหาสน์เทรมอนต์ ซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ช่วงตึก คฤหาสน์วินน์ตั้งอยู่บนพื้นที่ที่ใกล้เคียงกับถนนที่พลุกพล่าน ในขณะที่คฤหาสน์เทรมอนต์ตั้งอยู่ในพื้นที่ที่เงียบกว่า

คฤหาสน์วินน์นั้นเก่าอย่างที่เธอได้จินตนาการเอาไว้ เพียงแค่มองคร่าว ๆ ก็สามารถสังเกตเห็นร่องรอยแห่งกาลเวลาบนผนังได้แล้ว มันดูเหมือนกับชายชราที่นั่งอยู่คนเดียวยามพลบค่ำ ไม่มีใครให้เวลากับการดูแลบ้านมานานจนตอนนี้มันดูทรุดโทรมมากทีเดียว