เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 940

เหตุผลเดียวที่อยู่เบื้องหลังความปรารถนาในการซ่อมแซมคฤหาสน์วินน์ของแอเรียนก็เพราะว่ามันเป็นบ้านที่พ่อของเธอเติบโตมา ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถยืนดูมันค่อย ๆ สลายกลายเป็นซากปรักหักพังเมื่อเวลาผ่านไปได้ ทว่าเธอก็ยังคงลังเลเช่นกันเพราะเธอกังวลว่าการที่เธอจะใช้เงินมากขนาดนั้นกับบ้านหลังนี้จะทำให้เธอดูเหมือนจะยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่ เงินของครอบครัวเทรมอนต์ไม่ได้งอกจากต้นไม้นี่นา

แต่เธอก็ไม่ได้ต้องการที่จะขายมันเช่นกัน จากที่เฮนรี่อธิบายไว้ คฤหาสน์เก่าแห่งนี้อาจมีราคาสูงถึงสองสามร้อยล้าน แอเรียนไม่ได้ต้องการเงินจำนวนมากขนาดนั้นในชีวิตของเธอ แต่หากเธอจะต้องใช้เงินก้อนโตเท่านั้นในการซ่อมแซมและบำรุงรักษาบ้านหลังนี้มันก็ดูเหมือนจะเป็นทางเลือกที่ตื้นคิดไปหน่อย ผู้ประกอบธุรกิจทุกคนจะรู้ทันทีว่ามันเป็นการลงทุนที่ไม่มีผลตอบแทน

ภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกยังคงอยู่ในใจของแอเรียนตลอดระหว่างทางกลับบ้าน ในท้ายที่สุด เธอก็ตัดสินใจที่จะปรึกษาเรื่องนี้กับมาร์คเมื่อเขากลับมาจากที่ทำงานเพื่อดูว่าเขามีความคิดที่ดีกว่านี้หรือไม่

ห่างจากพวกเขาหลายกิโลเมตร แจ็คสัน เวสต์กำลังนั่งอยู่ในห้องทำงานด้วยสายตาที่ผนึกอยู่กับกองเอกสารบนโต๊ะที่เขาอ่านมาตลอดทั้งเช้า ในขณะเดียวกัน ตามคำสั่งของเอมี่ ทิฟฟานี่ก็ไม่ได้ทำอะไรสำคัญ ๆ เลยนอกจากจะต้องคอยเสิร์ฟเครื่องดื่มให้แจ็คสัน

เธอเกลียดการต้องเป็นพนักงานเสิร์ฟมาก แต่ก็ใช่ว่าเธอจะรู้เรื่องอื่นเกี่ยวกับงานของเธอมากพอที่จะสามารถไปสมทบคนอื่นได้ ทุกคนอาจมองว่าเธอเป็น “ผู้ช่วยผู้อำนวยการ” แต่ในสายตาของเอมี่ เธอเป็นเพียงคนโง่ในตำแหน่งที่ไร้ประโยชน์ คนสมองทึบที่ถูกจ้างมาเพื่อไม่ให้ทำอะไรเลยและเป็นลูกน้องโดยตรงของเธอ แน่นอนว่าที่เดียวที่เหมาะสมสำหรับทิฟฟานี่ก็คือ “ที่ใดก็ได้ที่ต่ำกว่าเอมี่”

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าแต่ในที่สุดก็ถึงเวลาพักเที่ยง มันเป็นข่าวที่น่ายินดีสำหรับทิฟฟานี่ที่มองว่าการพักสองชั่วโมงนั้นคือช่วงเวลาแห่งอิสระจากการถูกควบคุมจากหัวหน้าของเธอ!

เมื่อนาฬิกาแจ้งเวลาเที่ยง ทิฟฟานี่ก็ดึงกระเป๋าของเธอออกจากโต๊ะด้วยท่าทางที่เร่งรีบและพร้อมที่จะออกไปปรนเปรอตัวเองด้วยอาหารดี ๆ ทว่าก่อนที่เธอจะทันได้ก้าวออกจากประตู จู่ ๆ เอมี่ก็หยุดเธอ “ขอโทษนะคุณเลน แต่นั้นเธอคิดว่าเธอจะไปไหนเหรอ? คุณเวสต์เชิญทุกคนไปรับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน และเมื่อฉันบอกว่าทุก ๆ คน ฉันหมายถึงทุก ๆ คนจริง ๆ”

ทิฟฟานี่หยุดกลางคัน “ฉันแบบว่า ขอตัวไม่ไปไม่ได้เหรอ? คือว่า มันไม่ได้บัญญัติไว้ซะหน่อยว่า 'คุณจะต้องไปรับประทานอาหารกลางวันเมื่อได้รับคำเชิญจากผู้อื่น' ถูกไหม?”

เอมี่มองทิฟฟานี่แบบเดียวกับที่เธอจะมองคนโง่ “เธอเชื่อจริง ๆ เหรอว่านี่เป็นเพียงการทานมื้อเที่ยงเท่านั้น? พระเจ้า มันก็คือการประชุมนั่นแหละที่รัก! เธอคิดอะไรของเธออยู่เนี่ย?”

เธอฆ่าเวลาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ขณะที่อยู่ในห้องน้ำ เห็นได้ชัดว่าเธอเพียงตั้งตารอให้อาหารมาเสิร์ฟและห้องน้ำน่าจะเป็นข้อแก้ตัวที่ดีที่สุดที่เธอจะสามารถใช้เพื่อหลีกเลี่ยงการต้องฟังกลุ่มผู้คนเหล่านั้นพูดคุยกันได้

ทันใดนั้นเอมี่ก็เดินเข้ามาในห้องน้ำและพูดอย่างคาดไว้แล้วว่า “ฮา! ฉันว่าแล้วว่าเธอจะต้องซ่อนตัวอยู่ในนี้”

ทิฟฟานี่ยิ้มด้วยความเขินอาย "อ้อ ใช่แล้ว คุณจับฉันได้คาหนังคาเขาเลยแหละเอมี่ คุณก็รู้จักนิสัยฉัน ฉันเกลียดการต้องฟังคนอื่นบ่นเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ คุณก็รู้ว่าฉันเพิ่งมาใหม่ และสิ่งที่พวกคุณคุยกันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับอยู่ท่ามกลางชาวดาวอังคาร…. ไม่เอาน่า ขอฉันได้มีช่วงเวลาเงียบ ๆ แบบนี้สักแป๊บเถอะน๊า ได้โปรด?”

ตรงกันข้ามกับท่าทางปกติของเธอ เอมี่กลับยิ้ม “เอาจริง ๆ นะทิฟฟานี่ เธอควรจะใช้โอกาสนี้เรียนรู้อะไรบางอย่างแทนที่จะหนีงานอีกไม่ใช่เหรอ? ฮา เธอมาที่นี่ได้เพราะเส้นสายเท่านั้นจริง ๆ ด้วย ถามตรง ๆ นะ เธอและคุณเวสต์… มีอดีตกันใช่ไหม? ฉันมองออกนะ”