เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 943

แจ็คสันกลับไปนั่งที่หลังโต๊ะและพึมพำ “อืม”

เอมี่หายใจถี่จากความตกใจและเดินกลับไปที่ที่นั่งของเธออย่างรีบร้น ตอนนั้นเองที่จู่ ๆ แจ็คสันก็ถามขึ้นว่า “แล้วคุณสองคนจะไปหาของว่างที่ไหนทานกัน? ผมนึกว่าในอาคารนี้มีอาหารขายไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงไม่ได้ทานอาหารเย็นกันล่ะ?”

ดูเหมือนว่าเขาจะพูดกับเอมี่ แต่เห็นได้ชัดว่าทิฟฟานี่คือประเด็นหลักของคำถามนั้น

เอมี่ครุ่นคิดหาคำตอบของเธอเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า “ก็ช่วงนี้คุณเลนทำงานหนักมาก ดังนั้นเธอจึงไม่มีเวลาที่จะกินอะไร ส่วนของว่างที่ฉันพูดถึงก็คือถนนใกล้ ๆ ที่นี่ที่เต็มไปด้วยร้านอาหารทะเลข้างทางที่เพิ่งเปิดทำการใหม่ ฉันได้ยินคำชมจากเพื่อนร่วมงานที่เคยไปที่นั่นมาแล้วและฉันก็อยากจะไปลองดูเหมือนกัน คุณสนใจที่จะไปด้วยกันไหมค คุณเวสต์?”

ทิฟฟานี่สาบานได้เลยว่าสมองของเอมี่ต้องหยุดทำงานแล้วแน่ ๆ ถึงได้คิดว่านั่นเป็นความคิดที่ดี พวกเธอเฝ้ารอเวลาที่จะได้ออกจากสำนักงานและให้รางวัลตัวเองด้วยการรับประทานอาหารดี ๆ เพื่อผ่อนคลายมาทั้งวันแล้ว แต่แล้วเอมี่ก็กลับเชิญต้นตอของความเครียดของพวกเธอไปด้วยอีก แล้วทีนี้ใครจะสามารถผ่อนคลายได้ล่ะ? แล้วทำไมเอมี่ถึงสงบได้ขนาดนี้? เธอไม่ได้กลัวเขาแล้วเหรอ?

ทิฟฟานี่หวังว่าแจ็คสันจะปฏิเสธข้อเสนอนั้น ต่อมรับรสชั้นสูงของเขาจะไม่สามารถรับอาหารข้างทางได้แน่นอน ถูกไหม?

ทว่าแจ็คสันกลับตอบรับคำเชิญของเอมี่ราวกับสกัดกั้นข้อความบางอย่างจากสีหน้าของทิฟฟานี่ได้ "เอาสิ ผมไม่ได้ทานอาหารข้างทางมานานแล้ว การได้เพลิดเพลินกับอาหารแบบนั้นบ้างก็คงจะดี”

ทิฟฟานี่ส่ายหัวอย่างพ่ายแพ้ ก็ได้! ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะสามารถพึ่งพาอาหารเพื่อขจัดความคับข้องใจในใจของเธอได้เพียงอย่างเดียว แต่เพราะตอนนี้เธอไม่ได้กล้าที่จะขัดใจเขาอีกต่อไปแล้ว

ที่คฤหาสน์เทรมอนต์ แอเรียนที่อุ้มสมอร์อยู่ในอ้อมแขนของเธอกำลังเพลิดเพลินกับสายลมยามเย็นที่เย็นสบายในสวนของพวกเขากับมาร์ค

การอยู่ในบ้านที่เปิดเครื่องปรับอากาศตลอดเวลาอาจทำให้ร่างกายเย็นจนกระดูกเปราะได้ในบางครั้ง ดังนั้นการออกมารับความร้อนที่พัดผ่านโดยสายลมตามธรรมชาติจึงเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ดี

มันเป็นโอกาสที่ไม่ค่อยเกิดขึ้นบ่อยนักที่มาร์คจะกลับจากที่ทำงานเร็ว ๆ ดังนั้นสมอร์จึงตอบสนองด้วยอาการตื่นเต้นที่เกินกว่าจะนอนหลับ มาร์คก็ได้ยอมให้สมอร์ขยับตัวไปมาในอ้อมกอดเขาขณะที่เขาเอนกายอยู่บนเก้าอี้

มาร์คไตร่ตรองคำพูดของเธออยู่ครู่หนึ่ง

“ถ้าเธอต้องการซ่อมมัน งั้นฉันจะสั่งให้เฮนรี่เริ่มหาจ้างคนทันที เขาจะจัดการทุกอย่างให้เอง” เขากล่าว

“เธอไม่ต้องกังวลเรื่องเงินนะ เธอแทบจะไม่เคยขออะไรจากฉันเลย แล้วฉันจะปฏิเสธได้ยังไง? นอกจากนี้ แน่นอนว่าฉันต้องรู้ดีว่าบ้านหลังนั้นมีความหมายต่อเธอมากแค่ไหน เธอไม่ต้องกังวลเลย”

เขาตกลงตามคำขอของเธอ! แอเรียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก “โอ้ ฉันจะช่วยออกด้วย ฉันจะทุ่มเงินออมทั้งหมดของฉันเพื่อมัน ฉันจะจ่ายค่าจ้างคนที่เราจ้างไปดูบ้านเอง! ขอบคุณนะคะมาร์ค”

มาร์คเอื้อมมือไปดึงเธอเข้ามาหาตัวเอง “เฮ้ เก็บเงินออมไว้ใช้เองเถอะ เข้าใจไหม? ฉันสนับสนุนการตัดสินใจของเธอเสมอ ดังนั้นอย่าขอบคุณฉันแบบนั้นเลย ฉันควรจะเป็นคนที่ขอบคุณเธอมากกว่าอีก เธออุสาห์ให้โอกาสฉันได้ชดใช้บาปของฉันเมื่อเธอเลือกที่จะอยู่กับฉัน”