เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 944

มาร์คผู้ยิ่งใหญ่กำลังชดใช้บาปของเขาอย่างนั้นเหรอ? นี่เป็นครั้งแรกที่แอเรียนได้เห็นเขาแสดงความรู้สึกผิดอย่างใหญ่หลวงต่อความผิดพลาดทั้งหมดในอดีตของเขา เธอรู้สึกเหมือนถูกสะกดให้กอดเขา

เธอจ้องไปที่แอริสโตเติลซึ่งยังคงมีพลังหล่นหลามและแนะนำว่า “บางที... เราอาจจะลองส่งแอริสโตเติลให้แมรี่ดูแลก่อนดีไหม? เขายังไม่ง่วง ดังนั้นเขาคงไม่โวยวายหรอก”

มาร์คต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะเข้าใจความหมายที่แท้จริงของแอเรียน โดยปกติแล้วเขาจะต้องเป็นคนที่คอยบังคับให้เธอยอมเอาก้างขวางคอตัวน้อยนั้นออกไป ทว่าวันนี้มันเป็นโอกาสที่หายากเมื่อเธอเป็นผู้ริเริ่มก่อน แน่นอนว่าเขาจะต้องมีความสุขมาก

"เอาสิ เอาเขาไป ฉันจะไปรอในห้องนอน”

แอเรียนหน้าแดงขณะที่เธออุ้มแอริสโตเติลออกไป เธอพบแมรี่และพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด เธอยังพยายามที่จะควบคุมการหายใจของเธออย่างยิ่งอีกด้วย

“แมรี่ คุณช่วยดูแลสมอร์ก่อนได้ไหม? เดี๋ยวฉันค่อยพาเขาไปนอนด้วยทีหลัง”

แมรี่รับแอริสโตเติลเข้าไปในอ้อมแขนของเธอด้วยความยินดี "ได้เลย ไม่ต้องห่วง มารับเขาทีหลังก็ได้ ตอนนี้เขายังไม่ง่วง งั้นฉันจะพาเขาไปเดินเล่นที่สวนสักหน่อยแล้วกันนะ เขาจะป่วยง่ายเกินไปถ้าอยู่แต่ในบ้านตลอดเวลา”

แอเรียนพยักหน้าก่อนที่จะหันหลังและเดินขึ้นไปที่ชั้นบน เธอล็อคประตูอย่างรู้สึกผิดเมื่อเข้าไปในห้องนอน มาร์คเห็นดังนั้นแล้วเขาก็ขำ “เธอกลัวใครขนาดนั้นเหรอ? ไม่ต้องกลัว ถ้าฉันอยู่บ้านจะไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอก”

เธอมองมาร์คที่นอนอยู่บนเตียงอย่างเขินอาย “ฉันแค่รู้สึกผิดที่ต้องทิ้งสมอร์ไว้แบบนั้น…”

มาร์ครู้ว่าสุดท้ายเธอจะต้องรู้สึกแบบนี้ “เขานอนกับเราทุกคืนอยู่แล้ว เธอจะกังวลไปทำไม? พวกเราก็ต้องการเวลาส่วนตัวกันบ้าง ถูกไหม? เราผ่านอะไรมามากมายในอดีตจนไม่มีเวลาให้กับตัวเราเองเลย และหลังจากที่เขาเกิดมาเราก็ไม่ได้มีโอกาสที่จะใช้เวลาอยู่ด้วยกันเลย ครึ่งหนึ่งของชีวิตเราสูญเปล่าไปแล้วนะ มานี่มา"

แอเรียนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และผ่อนคลายก่อนที่เธอจะเดินไปหาเขาและนั่งบนตักของเขาเหมือนอย่างที่เธอเคยทำตอนเด็ก ๆ เขายังคงดูเหมือนเดิมเช่นเคย ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือ เธอไม่ได้ตัวเล็กพอที่จะขดตัวที่หน้าอกของเขาได้เหมือนเคย