เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 949

สีหน้าของแอเรียนแข็งกระด้าง เธอยกมือขึ้นและตบหน้าวิกกี้อย่างแรง การอบรมเลี้ยงดูของแอเรียนขัดขวางไม่ให้เธอพูดจาหยาบคาย ดังนั้นการตบครั้งนี้จึงเป็นการแสดงออกของอารมณ์ที่ฉุนเฉียวของเธอ "ไปซะ"

วิกกี้กัดฟันแต่กลัวเกินกว่าที่จะทำอะไรแอเรียน ดังนั้นเธอจึงจากไปด้วยความโกรธ

แอเรียนได้ใช้กำลังมากในการตบนั้นเพราะเธอโกรธจัดจริง ๆ จนมือของเธอยังคงเจ็บและชาอยู่เมื่อเธอกลับเข้าไปในวอร์ด มาร์คดึงเธอออกมาข้าง ๆ “เดี๋ยวพวกเราดูแลเอริกต่อเอง เธอควรกลับบ้านได้แล้ว สมอร์จะทนได้ไม่นานนักถ้าเธอหายไปนะ”

แอเรียนที่เห็นว่าทิฟฟานี่เหนื่อยแค่ไหนจึงได้ลากเธอกลับไปด้วย “ไปกันเถอะ กลับบ้านกับฉันดีกว่า เราจะกลับมาที่นี่หลังจากที่เราตื่นแล้ว ฉันต้องกลับบ้านไปดูลูกก่อน”

ทิฟฟานี่รู้ว่าแจ็คสันและมาร์คคงจะไม่ไปไหนและจะยังมีคนคอยดูแลเอริกอยู่ เธอจึงไม่ได้พูดอะไรและเพียงสั่งอาหารให้พวกเขาก่อนที่จะกลับไปที่คฤหาสนเทรมอนต์กับแอเรียน

วันนั้นเป็นวันที่สดใสและมีแดดจ้าเมื่อพวกเธอออกจากโรงพยาบาล และเมื่อพวกเธอตื่นจากการงีบหลับ พระอาทิตย์ก็ยังคงสว่างอยู่บนท้องฟ้า วันนี้รู้สึกจะเป็นวันที่ยาวนานกว่าปกติ แต่พวกเขาก็ยังหวังว่ามันจะไม่สิ้นสุดลงและจะอยู่แบบนี้ตลอดไป ด้วยวิธีนี้เอริกจะได้อยู่กับพวกเขาเสมอ

หลังจากที่ตื่นนอน ทิฟฟานี่ก็สะอื้นไห้ระหว่างที่ทานอาหาร “ฉันไม่เคยคิดว่าเอริกจะล้มป่วย… เขามีชีวิตที่โชคร้ายแบบนี้มาโดยตลอด พระเจ้าตั้งใจจะทรมานเขาหรืออะไร?”

แอเรียนอุ้มแอริสโตเติลไว้อย่างเงียบ ๆ ไม่มีใครสามารถให้คำอธิบายที่ชัดเจนในเวลาเช่นนี้ได้ ความตายเป็นเหมือนใยแมงมุมที่ปกคลุมทั้งโลก ผู้คนกำลังตายอยู่ในทุก ๆ มุม และความโศกเศร้าก็มีอยู่ทุกหนแห่ง