เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 95

ร่างกายของแอเรียนแข็งทื่อทันที สิ่งเหล่านี้ทำให้เธอกลัวมากยิ่งขึ้น “ฉันนอนได้ค่ะ แค่ว่าตอนกลางวันฉันนอนมากเกินไป ไปนอนเถอะ ฉันจะไม่รบกวนคุณแล้ว…”

มาร์คไม่ตอบกลับและมือของเขาก็ไม่ได้สร้างความหายนะต่อไป เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกและจ้องมองไปที่เพดานสีดำอย่างว่างเปล่าที่เธอไม่รู้จัก ตาของเขาก็เปิดเช่นกันและการจ้องมองของเขาก็เงียบขรึมและสงบต่างจากเมื่อครู่ที่เขาเพิ่งตื่น...

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น

แอเรียนตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายและเหงื่อออกเต็มไปหมด เครื่องทำความร้อนในห้องอุ่นเกินไปและเธอก็ไม่เคยชิน เธอลุกขึ้นและปิดเครื่องทำความร้อน ท้องฟ้าสว่างสดใสเพียงแค่ภายนอก แต่มาร์คยังคงหลับใหล…

เธอนั่งบนโซฟาตรงข้ามจากเตียง ปลดล็อกโทรศัพท์และอ่านข่าว โรงงานของครอบครัวทิฟฟานี่ล้มเมื่อคืนที่ผ่านมา ข่าวดังกล่าวเต็มไปด้วยรายงานการล้มละลายของโรงงานแปรรูปอัญมณีที่ดีที่สุดอันดับสามของเมืองหลวง พวกเขาได้เผยแพ่จำนวนหนี้จำนวนมากที่แน่นอนของพวกเขา

เธอรู้สึกแย่และอ่อนแอในทันทีนั้น เธอกำลังเฝ้าดูทิฟฟานี่ล้มลง แต่ก็ไม่มีอำนาจที่จะช่วยเธอได้

แอเรียนเงยหน้าขึ้นมองชายบนเตียง เขาดูไม่ดุร้ายเมื่อเขาหลับ เขาจะไม่ใจดีกับคนอื่นและจะไม่แยแสเธอ นี่คือตัวตนที่แท้จริงของเขาผู้ชายที่อยู่ใกล้เธอมากที่สุด…

มาร์คตื่นขึ้นมาตอนแปดโมงเช้า แอเรียนรินน้ำอุ่นให้เขาหนึ่งแก้ว “อากาศแห้งนิดหน่อยเพราะเจ้าเครื่องทำความร้อนนี่ ดื่มน้ำสักหน่อยสิคะ”

เขาหรี่ตาและจ้องมองเธอก่อนจะรับแก้ว “วันนี้ผมกำลังจะไปพบใครบางคน คุณมากับผมสิ”

แอเรียนรู้สึกอยากจะบอกเขาอย่างมากว่าเธอรู้สึกไม่สบายตัวและไม่อยากออกไปข้างนอก อย่างไรก็ตามเธอกลืนคำพูดของเธอก่อนที่มันจะออกจากปาก เขาไม่ชอบการถูกปฏิเสธ…

มาร์คออกไปจัดการงานบางอย่างและเธอก็อยู่ในโรงแรมทั้งเช้า ตอนเที่ยงไบรอันมารับเธอและพาเธอไปที่ร้านอาหารชั้นสูง มันเป็นห้องส่วนตัวที่เงียบสงบเช่นเคย สามารถมองเห็นคนภายนอกเท่านั้น แต่ไม่สามารถได้ยินพวกเขา

เมื่อเธอเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวเธอก็พบว่ามีผู้ชายอีกคนอยู่ในห้องนี้นอกเหนือจากมาร์ค เขาเป็นสุภาพบุรุษที่มีผมสีขาวซึ่งดูเหมือนจะกระฉับกระเฉง สไตล์เสื้อผ้าของเขาไม่ฉูดฉาด แต่แฝงไปด้วยความหรูหรา

“แอริ นี่คือ คุณลุงโมแรน” มาร์คแนะนำด้วยตายิ้ม

แอเรียนไม่คุ้นเคยกับการแสดงความอบอุ่นอย่างกะทันหันของเขา เธอบอกได้ว่าเขาสุภาพกับผู้อาวุโสมากกว่า เขาจึงพูดกับเขาอย่างเหมาะสมว่า “คุณลุงโมแรน”

ชาร์ลส์ โมเเรน มองเธอแล้วยิ้มและเชิญเธอไปที่นั่ง “ไม่จำเป็นต้องถ่อมตัวมากนัก พ่อของมาร์คและฉันเป็นเพื่อนสมัยเด็ก เพียงแค่ฉันตั้งหลักปักฐานที่ต่างประเทศเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาและฉันเพิ่งกลับมาเมื่อไม่นานมานี้”

เธอคงจะโกหกถ้าบอกว่าไม่ประหม่า แอเรียนไม่เข้าใจว่าทำไมมาร์คถึงพาเธอไปพบกับ ชาร์ลส์โมเเรน รู้สึกราวกับว่าเธอกำลังพบกับผู้อาวุโสในครอบครัวของเขา...

มาร์คและชาร์ลส์เป็นคนเดียวที่คุยกันตลอดช่วงเวลา เธอเน้นเรื่องการกินและไม่พูดมาก เธอจะตอบกลับอย่างฮึดฮัดทุกครั้งที่ชาร์ลส์ถามอะไรเธอ

หลังจากดื่มไปสามรอบชาร์ลส์ก็เริ่มมึนงงและถามว่า “มาร์ค นายเคยเห็นน้องชายของนายไหม?”

มาร์คหน้านิ่ง “คุณว่าอะไรนะลุงโมแรน? ผมไม่มีน้องชาย”

ชาร์ลส์ โบกมือ “นายโตพอแล้ว ไม่มีอันตรายอะไรที่จะบอกนาย พ่อของนาย… มีลูกชายอีกคนในปีนั้น จากปฏิกิริยาของคุณแม่และลูกชายนั้นไม่เคยติดต่อนายเลยหลังจากผ่านไปหลายปี? พวกเขาอยู่อย่างเงียบ ๆ จริง ๆ ”

มาร์คไม่ตอบ แอเรียนตรวจพบความไม่ลงรอยกันเล็กน้อยในห้องและวางช้อนส้อมลงอย่างเงียบ ๆ ถึงเธอไม่รู้เรื่องที่มาร์คมีน้องเลยนับประสาอะไรกับมาร์คเอง เธอสงสัยอย่างจริงจังว่าชาร์ลส์กำลังพูดเรื่องไร้สาระในความเมาของเขาหรือเปล่า

บางทีเขาอาจจะเมาจริง ๆ เพราะชาร์ลส์เริ่มคร่ำครวญถึงอดีตราวกับว่าการเปิดเผยที่น่าประหลาดใจนั้นไม่เคยมาจากเขาเลย

มาร์คและแอเรียนช่วยชาร์ลส์ขึ้นรถขณะที่พวกเขาเดินออกจากร้านอาหารจากนั้นก็กลับไปที่โรงแรม

เขามีใบหน้าบึ้งตึงนับตั้งแต่มีการพูดถึงหัวข้อนั้น แอเรียนกลัวเกินกว่าที่จะถามถึงมัน เมื่อคืนเธอนอนหลับไม่สนิทและรู้สึกง่วงเหงาหาวนอนในระหว่างวัน เขายังคงอยู่รอบ ๆ เธอจึงคิดว่ามันไม่เหมาะสมที่จะเอนลงนอน ดังนั้นเธอจึงถูกบังคับให้ต้องทนกับมัน